|
•
آئين ٿي تون يا نور جي بارش هئي پرين
تاريڪين ۾ غم جي چراغان ڏٺو هو مون
منهنجي دماغ ۾ اڃا خوشبو وسي پئي
توڙي ڪي ڏينهن ٿيا جو گلستان ڏٺو هو مون
منهنجي جهان ۾ هڪڙي قيامت اچي وئي
جنهن ڏينهن هاءِ توکي پريشان ڏٺو هو مون
مکڙين جي مرڪ ماڪ جي روئڻ تي پيس منجهي
ماتم هو يا ڪ جشن بهار ان ڏٺو هو مون
تنهنجي نگاهه رنگ گلستان مٽي ڇڏيو
تنهنجي اکين ۾ روح بهاران ڏٺو هو مون
•
•
تن جي لئه اڄ و بال آهي حيات
جن ڪيو موت کي به ماري مات
جيڪا وارن جي ڇانو ۾ گذري
حاصل زندگي اها هڪ رات
جن مان لالاڻ پئي ليئا پاتا
تن اکين ئي ڏياري مي کان نجات
ڪن کي حاصل ٿي نينهن جي نعمت
۽ ملي ڪن کي سونهن جي سوغات
جيڪي سوريءَ کي سيج ٿا سمجهن
موت تن لاءِ آهي آبِ حيات
هونئن ته ڪيئي ستارا ٿا چمڪن
هڪ وهائو ئي آڻي ٿو پرڀات
تنهنجي موٽڻ جي مند آئي آ
ڏس اکين مان وسي پيئي برسات
هير اهڙيءَ طرح اسر جو لڳي
ڄڻ کنيا ٿي پساهه پويان رات
•
نيهن جي نير ۾ ٻڏي نه وڃان
اڄ اٿل کاڌي آ وري جذبات
هڪڙي ئي هنڌ تي سدا تنوير
قطب تاري جان رهندو عزم حيات
•
•
جيئڻ ٿا گهرن جيڪي هن دور ۾ سي
وڃي نيٺ عزت جو ئي موت مرندا
اوهان جي ڪري جن کان دنيا رسي وئي
او سهڻا اوهان کان ڪڏهن ڪين رسندا
اوهان جو ته ڪم ڏک ڏيڻ آهي سائين
نه سوچو سهڻ وارا سهندا نه سهندا
اوهان ٿا ڪُهو جن کي ابتيءَ ڇريءَ سان
اهي ڪجهه تي لڇندا اهي ڪجهه ته ڪڇندا
اوهان درا ٺاهي وٺو پوءِ ڏسجو
هزارين ئي منصور پيدا ٿي پوندا
•
•
ملهه تنهنجو مهانگو جي تو هوت کي پرچايو
سو لڙڪ رڳو پاڻي جنهن نياپو نه پهچايو
ڪئي گل به ٽڙيا هوندا سرهاڻ به ٿي هوندي
پر تنهنجي وڃڻ کان پو مون وٽ نه بهار آيو
اڄ هوت مليو آهي سالن جون سڪون لهنديون
هي وقت نه پوءِ ايندو هن وقت کي ترسايو
بدلائي ڇڏيندي هيءَ دنيا او پرين توکي
جي تو ڪري همت هن دنيا کي نه بدلايو
ڄڻ منهنجو جهان هڪڙيءَ سرهاڻ سان ڀرجي ويو
ڇا نينهن لڳو تو سان ڄڻ دورِ بهار آيو
تنهنجو ته بهارن تي ڪو حق به نه آهي جو
ڪنڊن سان ڪڏهن ڀي تو آ پاند نه اٽڪايو
تنوير امنگن کي گيتن ۾ الاپيندي
جي ڪوئي رٺو مون کان مون تنهنجي ٿي پرچايو
•
•
خاموشي جنهن جو اشارو ٿي ويو
آدمي اهڙو ستارو ٿي ويو
ٿيو ته مشڪل ساڻ ليڪن او پرين
تو سوا منهنجو گذارو ٿي ويو
مون جيئڻ جي لئه بهانا ٿي گهڙيا
اوچتو تنهنجو اشارو ٿي ويو
ماڪ جو رئندي ۽ گل جو مرڪندي
نيٺ سڀني جو گذارو ٿي ويو
سو ٿيو نزديڪ مون کي ساهه کان
دور کان جنهن جو اشارو ٿيو ويو
•
•
تون ته ڪين آئين پنهنجي وعدي تي
آهيان حيران بهار ڇو نه آيو
رات جي هنج ۾ به ليٽڻ سان
روح کي سو قرار ڇو نه آيو
مون ته دنيا جا سک ڇڏايا ته لئه
توکي ليڪن قرار ڇو نه آيو
مون نه سمجهيو ته تنهنجي مرڪڻ بعد
مون کي مکڙين تي پيار ڇو نه آيو
•
•
پيالي مان ٿو پيان يا نيڻن منجهان پيان ٿو
يا سرڪ لئه سڪان ٿو يا مرڪ لئه مران ٿو
تنهنجي ستم تان صدقي ڪرم تان قربان
هڪڙيءَ گهڙيءَ مران ٿو ۽ ٻي گهڙيءَ جيان ٿو
ڪي ڏينهن ٿيا جو مون کي تو پيار مان سڏيو هو
پڙلاءُ تنهنجي سڏ جو اڄ تائين مان ٻڌان ٿو
او ساز زندگيءَ جا هڪڙو ٿڪل ٿڪل سُر
محفل اٿڻ تي آهي پنهنجي هينئر ٻڌان ٿو
دنيا ڀڄي ٿي سچ کان ۽ ڪوڙ اچي نه مون کي
تنوير تنهن ڪري ئي خاموش مان رهان ٿو
•
•
بادلن جان مان ڀٽڪندو ئي رهيس
ٿڪ کان ڪڏهين به چور ڪين ٿيس
لڙڪ ٿي پلڪ تي ئي ٿي جهلڪيس
ڪنهن جي دل جو سرور ڪين ٿيس
ٿي سگهيس جي نه ڪنهن جي دل جو سرور
ڪنهن جي ڀي دل جو سور ڪين ٿيس
جي سراپا نياز ٿي نه سگهيس
مان سراپا غرور ڪين ٿيس
دونهين جا ٿيس دکي دکي پورو
باهه ظاهر ظهور ڪين ٿيس
تنهنجي دل ۾ رهيس ٿي غم جي خلش
تو کان ڪڏهين به دور ڪين ٿيس
روشنيءَ جي تلاش ۾ ئي رهيس
ڪنهن جي اکين جو نور ڪين ٿيس
مان ته دنيا جي لئه هيس تنوير
هڪ جي اکين جو نور ڪين ٿيس
•
•
روح ريجهي ويو اٿم جن ساڻ
او خدا منهنجي گهر انهن کي آڻ
مون ئي توکي هي رنگ بخشيو آ
اک پٽي ڏس او گل تون مون کي سڃاڻ
بس ڪڇڻ کان رڳو لڇڻ ئي لڇڻ
مون کي ڀي لهر جان او ساٿي ڄاڻ
شال هڪ پل جي لئه ليئو پائي
عمر کان منتظر مان جنهن جي ڪاڻ
بزم دنيا ۾ ڪنهن جي سڏ کان سواءِ
مان هلي آيو آهيان پنهنجو پاڻ
لڙڪ ائين ڇوهه مان پيا ڇلڪي
ڄڻ ته ساوڻ ۾ اٿلي پيو مهراڻ
عمر گهوريان انهن گهڙين تان مان
جن ۾ ٿي منهنجي تو سان روح رهاڻ
منهنجي لهرن سان لنوَ لڳل آهي
تون ئي او نا خدا ڪنارا ماڻ
گلرخن جو ٿيو ذڪر جي تنوير
ساري محفل ۾ ٿي وئي سرهاڻ
•
•
ڪنهن به نه سمجهيو ڪنهن به نه ڄاتو
اکين ئي اکين کي سڃاتو
ڄڻ ته هئي ڪا پريت ازل کان
اڄ مون ڪنهن کي ائين سڃانو
توکي ڪهڙي ڄاڻ ڏکن جي
نينهن تو ڪنهن سان آهه نه لاتو
پيار جو نغمو ڦٿڪي مري ويو
تو به نه ڳاتو مون به نه ڳاتو
اکڙين روئي سارنگ ساريو
آهُن ساڙي ديپڪ ڳاتو
جنهن نه لڪن ۾ لوڏا کاڌا
تنهن به پنهل سان پيچ نه پاتو
• |
