ڀاءُ ۽ ڀيڻ

باب پھريون

ٻھ ٻار

گھڻا ورھيھ ٿيا تھ ڪنھن ھنڌ ننڍڙا ٻھ ڀاءُ – ڀيڻ رھندا ھئا، جن جو ھڪٻئي سان گھڻو پيار ھوندو ھو. ھنن جي ماءُ مري ويئي ھئي، تنھنڪري ھنن کي انھيءَ جو گھڻو ڏک رھندو ھو.

ھڪڙي ڏينھن ڇوڪر پنھنجي ڀيڻ جو ھٿ وٺي چيو تھ ”ادي، امان جي مرڻ کان پوءِ اسان ھڪڙو ڏينھن بھ سکيو نھ گذاريو آھي! سڪل مانيءَ جو ٽڪر کاڌي لاءِ ٿو مليئون. ڪتو بھ اسان کان سکيو پيو گذاري. امان ويچاري اسان جو ھھڙو حال ڏسي تھ جيڪر ڏاڍو ارمان ٿئيس. ھاڻ بھتر آھي تھ ھتان نڪري ڪنھن پاسي ھليا ھلون. ھن کان وڌيڪ اسان جو خراب حال ٻيو ڪين ٿيندو.“

انھيءَ طرح ھو نڪري پيا ۽ھٿ ھٿ ۾ ڏيو، پنڌ ڪندا ھليا ويا. سج لٿي ڌاري ھو ھڪڙي وڏي ٻيلي ۾ اچي پھتا. پنڌ ڪري ٿڪجي پيا ھئا، تنھنڪري ھڪڙي پوري وڻ ۾ لڪي وڃي سمھي پيا. ٻئي ڏينھن صبح جو اٿي پاڻي ڳولڻ لڳا. ڇوڪر چيو تھ ”مون کي ڏاڍي اڃ لڳي آھي. ڪو چشمو يا نھر ڏسون تھ پاڻي پيون.“

سگھو ئي ھڪڙي وھندڙ پاڻيءَ جو آواز ھنن جي ڪن تي پيو. ڀيڻ جو ھٿ وٺي انھيءَ پاسي ڊوڙيو. شروع کان وٺي ھڪڙي ڏائڻ ھنن جي پٺيان ھئي. پنھنجي جادوءَ جي زور سان ھن ٻيلا، چشما ۽ نھرون ٺاھي ڇڏيون ھيون، جيئن اڪثر ڏائڻيون ڪنديون آھن.

ھو ٻيئي ٻار آواز تي ھلي اچي ھڪڙيءَ نھر يا ننڍڙي نديءَ جي ڪناري تي بيٺا. اڃا ڇوڪر نوڙي انھيءَ مان پاڻي پيئڻ تي ھو تھ سندس ڀيڻ ٻڌو تھ انھيءَ نديءَ مان ھي لفظ چٽا نڪتا تھ ”جيڪو مون مان پاڻي پيئندو، سو شينھن ٿي پوندو.“ تنھنڪري ھن رڙ ڪري ڀاءُ کي چيو تھ ”ادا، متان اھو پاڻي پيتو اٿيئي، نھ تھ شينھن ٿي پوندين، ۽ پوءِ مون کي ڦاڙي ماري ڇڏيندين.“ تنھنڪري ڇوڪر پاڻي نھ پيتو اگرچ ڏاڍي اڃ ھيس.

اڳڀرو ھليا تھ ھڪڙو چشمو ڏٺائون، پر ڇوڪريءَ کي انھيءَ مان وري ھي آواز ٻڌڻ ۾ آيو تھ ”جيڪو مون مان پاڻي پيئندو سو بگھڙ ٿي پوندو.“ تڏھن رڙ ڪري ڀاءُ کي چيائين تھ ادا، متان انھيءَ چشمي مان پاڻي پيتو اٿيئي، نھ تھ تون بگھڙ ٿي پوندين ۽ مون کي کائي ڇڏيندين.“

تنھنڪري ھن وري بھ پاڻي نھ پيتو، ۽ اڃيو رھجي ويو.

ٿوري دير کان پوءِ ھو وري ھڪڙي ٻيءَ نديءَ تي آيا، جنھن جو پاڻي بلڪل صاف ھو. ڇوڪر وري انھيءَ تي پاڻي پيئڻ ويٺو. ھن پاڻي پئي پيتو تھ ڇوڪريءَ ٻڌو تھ نديءَ مان آواز آيو تھ جيڪو مون مان پاڻي پيئندو، سو ھرڻ ٿي پوندو.“ ھن ھڪدم دانھن ڪري جھليس، پر ھو اڳيئي پاڻي پِي ويو، ۽ ھڪدم ھرڻ ٿي پيو. ڇوڪري ھن کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳي، ۽ ھرڻ جي اکين مان بھ پاڻي ڪرڻ لڳو.

پوءِ ڇوڪري پنھنجي چوٽيءَ تان ھڪڙي پٽي لاھي ھرڻ جي ڳچيءَ ۾ ٻڌي ڇڏي ۽ ھتان ھتان سائو گاھھ، ڪک ۽ ڪانھن پٽي، انھن مان رسي وٽي انھيءَ پٽيءَ ۾ کڻي ٻڌائين. انھيءَ لاءِ تھ رسيءَ کان وٺي ھن کي پاڻ سان ھلائيندي وتي.

پوءِ ھو نڪري گھاٽي ٻيلي ۾ پيا. اتي ھڪڙو  ڦٽل پٽ ڏسي، ڪک گڏ ڪري، ڇوڪريءَ پنھنجي ۽ ھرڻ لاءِ ھنڌ ٺاھيو. اتي ئي ھنن پنھنجو ٽڪاڻو ڪيو. ڏھاڙي صبح جو ھوءَ وڃي جھنگلي پاڙون، ٻير ۽ ٻيا ميوا چونڊي ايندي ھئي، جي پاڻ کائيندي ھئي، ۽ ھرڻ کي سائو گاھھ آڻي کارائيندي ھئي. انھيءَ طرح پنھنجي ڀيڻ ھي ھٿان کائي خوش پيو گذاريندو ھو.

رات جو جڏھن اھا ڇوڪري کائي پي سمھڻ جي ڪندي ھئي، تڏھن پھريائين خدا کان دعا گھري، پوءِ ھرڻ جي پٺيءَ تي مٿو رکي سمھي پوندي ھئي. پر ھميشه اھا ڳڻتي ھوندي ھيس تھ جي منھنجو ڀاءُ پنھنجي اصلوڪيءَ شڪل ۾ ھجي ھا تھ اسين ڪھڙو نھ خوش گذاريون ھا!

انھيءَ طرح ھي ڀاءُ ۽ ڀيڻ ڪيترا ڏينھن انھيءَ ٻيلي ۾ رھندا آيا. ڇوڪري بھ وڌي خوبصورت زال ٿي پيئي، ۽ ھرڻ بھ اڳي فقط ٻٺِڙو ھو، سو ھاڻ وڏو سھڻو ھرڻ ٿي پيو. ھڪڙي ڏينھن انھيءَ ملڪ جو بادشاھھ، وڏي ڊنبلي سان انھيءَ ٻيلي ۾ شڪار ڪرڻ آيو. انھيءَ جو ھل ۽ ڪتن جي ڀونڪ پري کان ٻڌڻ ۾ پئي آئي.

ھرڻ ڀيڻ کي چيو تھ ”ادي، مون کي ڇوڙي ڇڏ تھ آئون وڃي تماشو ڏسان.“ ھن نٿي ڇڏيس، مگر چيائينس تھ ”جنھن لڪل ڀونگيءَ ۾ پاڻ رھون ٿا، تنھن جو در آئون بند ڪري ٿي ڇڏيان تھ متان ڪي شڪاري گھڙي نھ اچن. شام جو جڏھن تون گھمي ڦري اچين، تڏھن اچي در کڙڪائجائين ۽ چئجئين تھ ”ادي، در پٽ تھ اندر لنگھان.“ تھ پوءِ آئون سمجھنديس تھ تون آيو آھين.“

پوءِ ھو ٽپا ڏيندو ٻيلي ۾ ويو. نيٺ بادشاھھ ۽ ٻين شڪارين ھن کي ڏسي ورتو ۽ پٺيان پيس، پر ھن کي پڄي نھ سگھيا. ھو سندن نظر کان نڪري گم ٿي ويو. اونداھي ٿيڻ تي ھئي، تنھنڪري ھرڻ اچي گھران نڪتو ۽ در تي اچي چيائين تھ ”ادي، در پٽ تھ اندر لنگھان.“ ڀيڻ ھڪدم در پٽيو ۽ ھو اندر وڃي پنھنجي ڀيڻ سان گڏ، نرم وڇاڻي تي سمھي پيو.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9
هوم پيج -- لائبريري ڪئٽلاگ