|
اَچو، اَچو ته اِئين آسمان ڦيرايون
ڪُنڀَر چَڪيءَ تي نوان ٿانوَ ٿو جِئين جوڙي!
اچو ته اڳ ۾ رڳو آدميءَ کي بدلايون!
اچو، ڌڪار سندس جيءَ مان ڌڪارايون!
اچو ته پيار جا پهراڻ کيس پارايون!
گُلن جي ننڊ ڦٽائي، هوا ۾ ڪَر موڙي
بسنتَ هيرَ جيان گيت ڪي نوان ڳايون!
اَچو، اَچو ته اِئين آسمان ڦيرايون!
--------
جهانُ ننڊ ڪري، آنءُ راتڙيون جاڳان،
پُڇي ڏسين ته ڀلي چَنڊَ کان پڇي ڏِس تون!
سِرنهن سان ٽيڪ ڏئي، راهه ڏي نهاريان مان
سُڳنڌ لاءِ پيو واٽ آنءُ واجهايان
ڪٿي اچين ته نه ٿي؟ پو اُداس ٿي سوچان
ڪڏهن ته پيار ۾ ڪنهن لاءِ هئن لُڇي ڏِس تون!
لگن ڪڏهن ته لڳي مون جيان سندءِ ڪنهن سان!
جَهان ننڊ ڪري، آنءُ راتڙيون جاڳان!
--------
خدا جو قهر بظاهر ته قهر آهي پر
خدا جي رحم مان اميد ڪيئن ٿو لاهين؟
اگر بغور ڏسين ڪنهن عقاب جا شهپر
ڪَرن ٿا ڇانوَ مٿان توڻي ڄڻ ته ڏورانهين
خدا جو هَٿّ سندءِ سِر مٿان رکيو آهي
خدا جي رحم مان اميد ڪيئن ٿو لاهين؟
خدا جو زهر ڀلا تو ڪڏهن چکيو آهي؟
چکين ته ڪو به ٻيو امرت نه تون ڪڏهن چاهين!
--------
وڃن ٿيون ڪارِ
–
بتيون ائن اداس رستي تي
اکين کان دور وئي آهه ڄڻ ته منزل ٿِي!
پوري ٿو مينهن، پَلر چؤطرف پيو چمڪي،
پرين
به پاس، وڏي واٽ آهه پِنڊيءَ ڏي.
جُهڪي ٿو جيءُ ائين وِڄّ جئن وراڪا ڏي
چپن کي چَپّ ٿا ڳولن، نه ڳالهه پڇ دل جي!
چوي ٿي ڪارِ هتي اوچتو ڪٿي رُڪجي!
وڃن ٿيون ڪارِ
–
بتيون ائن اداس رستي تي.
--------
تنبور ڀت سان کڙو آهه ڄڻ وڄي ٿو پيو!
مگر ڀٽائي نه آهي جهانِ فانيءَ ۾
خبر نه آهه ته ڪيڏانهن هو ڀڄي ٿو پيو
ڪڪر جي ڪور ڇڏي هوا اڃا کڄي ٿو پيو.
اگرچه شعر سندس روح کي رڄي ٿو پيو
جهان سان ڇا محبت آ آنجهانيءَ ۾!
اچي ٿي سار سندس هانءُ ڄڻ هڄي ٿو پيو
تنبور ڀت سان کڙو آهه ڄڻ وڄي ٿو پيو!
--------
زندگي ڪيتري پاٻوهه سان آهي ڪاٽي!
پندرهن ڏينهن ٿيا موت هٽي ويو آهي.
سنڌ ساريءَ جي مٿان جهڙ به ٿيا ائن جهاٽي
شام کان اڳ ئي اُفق آهه گهٽا ڪاراٽي.
ميڙُ ٻيهار ستارن جو مچي ويو آهي
زندگي آهه ائين جئن هجي مڌ جي ماٽي
زندگي ڪيتري پاٻوهه سان آهي ڪاٽي!
--------
جهان جوٺ اَٿي، آ انهيءَ تي ٿُوڪاريون!
تون آءُ، گوشه نشيني جي زندگي ڪاٽي!
پوي ٿو سيءُ، ٻه ٽي ڪاٺڙيون کڻي ٻاريون!
کڻي ته آءُ لَئيءَ يا ليار جو ٽاريون.
وڃي نه وقت، ڪنڊِي ڪو نه ٿا تڏهن ڏاريون،
تون آءُ، هَٿ اچي سيڪ! اي مِٺي ڪاڏي؟
رڳو مياڻيون سڀئي من، سڀئي ککيءَ کاريون
جهان جوٺ اَٿي، آ انهيءَ تي ٿوڪاريون!
--------
ڪير ڄاڻي ته پري دور نگر ڪهڙو آ؟
ڪير ڄاڻي ته گهڻو وقت حياتي آهي.
ڪير ڄاڻي ته ترائي اُهو تَر ڪهڙو آ؟
آ لڳاتار جهڙالي، رڳو جهاتي آهي.
دور جي ڄاڻ اڃا تائين نه پاتي آهي
ڪير ڄاڻي ته پري دُور هو گهر ڪهڙو آ؟
ڪير ڄاڻي ته پري دُور نگر ڪهڙو آ؟
ڪير ڄاڻي جو اها جاءِ اَڄاتي آهي؟
--------
سکر جي شام، ڪنارو سنڌوءَ جو، تون مان
پکي اُڏار ۾ آهن، اڃا سُجهندو آ
لڳي ٿو اِيئن فلڪ دور تان پرندن سان
چِٽيو آ ٻار ڪوئي نقش ڄڻ ته ڀِتّ مٿان
خبر نه آ ته گهڻو دور آهه ڇوڙُ هتان
وڃي ٿي سِير هي پاڻي ڪٿي نه بيٺو آ.
ڪٿي کُٽي ٿي ندي؟ ’سمنڊ ۾‘ ٻڌان ٿو مان
سکر جي شام، ڪنارو سنڌوءَ جو، تون مان.
--------
اڃا ته آئي نه آهين، لهي ٿو سجُ پريان
چوان ٿو پنڌ پوان، دور دور وستي آ.
اگرچه دل ٿي چوي توسان موڪلايان مان،
وداع پوئين چميءَ سان ڪري وڃان توسان.
جئين ٿو سج نديءَ سان ڪري، ائين وڇڙان
اڃا ته دل ۾ رڳو مئڪدي جي مستي آ.
اڃا ته ساٿ صراحيءَ جو آهه ساغر سان
اڃان ته آئي نه آهين، لهي ٿو سِج پريان.
--------
لهي ٿو شعر ائين مون تي آبشارن جئن
چوان ٿو تنهنجي عطا ڪيتري نه آ مون تي!
ڪڏهن به ڪو نه لکان آنءُ خامڪارن جئن،
اچن ٿيون اُڀ ۾ گهٽائون پرينءَ جي وارن جئن.
ڪوئي اُٿي ٿو لکي ايئن ڄڻ بهارن جئن
ٽڙن وڻن تي سوين گل، سڄي فضا مهڪي.
ڄمار هڪ ئي ۾ لک، تون سوين ڄمارن جئن،
لهي ٿو شعر ائين مون تي آبشارن جئن.
--------
(وڌيڪ پڙهو) |
