|
بيت
مون سان مُنهنجي شاعري رهي راتِ،
جيسين ٿي پرڀاتِ، سِجُ اُڀاري سون جان.
متان چئين شاعري، ”ڪو نه نڀايو تو“
پوئينءَ گهڙيءَ جو تنهنجا ڳل ڇُهي ڏٺا.
اڄ تائين اَلهام جئن پيو شعر اَچي،
جِيئين مورُ نچي ڪارونجهر جي ڪورَ تي.
ڇِڊيءَ تانيءَ جو اوڄو ناهي شاعري،
گهاٽي کان گهاٽو اُڻيو آ اڄ ڪالهه مون.
ساري عمر چئن آ ڪو نه ڏٺو آئون،
لائون ڏنائون مونکي توسان شاعري.
ننڊ اچي به ته ڪيئن، ٿي ڌونڌاڙي شاعري،
چوي پئي هيئن ”لک، اڃا لکڻو اٿي.“
هو جيڪي سُرخاب اُڏرن پيا آب تي،
ايئين منهنجا خواب توکان مٿي شاعري.
رستو اَؤکو شاعري، ورتو آهي تو،
پرتو آهي تو جيڪي هن جنسار ۾.
منهنجي لاءِ نجات تون ئي آهين شاعري،
سارِي رات جيڪا مون جاڳي لکي.
ميان تنهنجي شاعري اَجرڪ تي ڇاپو،
تون منهنجو آپو سمجهي سگهندين ڪينيڪي.
پاڻ وهيڻي ڪا نه آهه هي جا منهنجي ڏات،
مون کي آڌيءَ رات لِکائين ٿو تون ميان!
جيئين ڪرڻا چنڊ جا، سِٽون آڻين تون،
تن کي ماڻين تون، ايڏيءَ اوندهه ۾ پڙهي.
اڃا اڱر رکَ ٿي اُجهاڻا ناهن،
چڻنگن جئن آهن سٽون اڃا ساهه ۾.
ائن ٿو لکين بيتَ جئن ڪرِين ٿو اَنَ ڇاڻ،
پوءِ ڪڍين ٿو پاڻَ ڏڏر هر هڪ سٽ مان.
هر ڪو هِڪَ تصوير، بيتُ نه آهي ماڻهئو!
ٻي شاعرَ تقدير ناهي هيءَ مصوري.
شاعر پکي پار جا سڀني نه ڪُڙلاءُ،
ڪوڪي پکي واءُ ٻُرِي ڪري ٻولڙيون.
ڀٽائيءَ جو بيت جئن ڪالهه هيو آيت،
ڪا به وِلايت مَٽُ نه تنهنجي شاعري.
مان ئي بلي شاهه هان، مان ئي هان باهو،
تنهنجو ڪرلاهو، گهايل تنهنجي گهاوَ سان.
ڪهه مڪرني ناهيان اُتيئي آئون،
خسرو ڏنائون مونکي پوري کنڊ ۾.
غالب وانگر ڇو نه ننڊ اچي ٿي رات جو،
شايد آهه پتو نه اڳتي ڪاڏي ٿا وڃون!
جان جو پڙهيو غور سان، مون ابنِ عربي،
هر دنيا طلبي، ڄڻ دل مان ڌوپي وَئي.
بيٺو اوهيڙا ڪري جڏهن وسڪارو،
ٿر
مٿان ٿارو، ڪاش ڏسين ها ڏانگڙو!
ڪڏهن
کاري ڇاڻ ۾ تون مان رباني،
ڳاتي زباني ساڳي سِٽَ اتفاق سان.
ڪيڏا ڪيا واهَڻين سنڌريءَ سان وَڙَ، بيتَ!
ٻُڌي مون نَڙَ بيت گهُوري ڏٺو ڳائڻو.
اڃا منهنجي ڏات کي ٻه سَؤَ سال کَپن،
جن تان انت ٽپن درد ڀريا هي دوهڙا.
ڪاڪ وري جڙندي ٻيهر ايندا مينڌرا،
رچنا ته مڙندي پاڻ ڊهي ٺهندي پئي.
اُٿي پوئين پهر جو اِئين اوندهه ۾،
پکين چَههَ چَههَ ۾ تنهنجا گيت سمائيا.
هلي پيو ٿو نار، کوهه کٽيئي ڪو نه ٿو،
ڪوئي انت نه پارُ آهي منهنجي ڏات جو.
ويرو تار وجود ۾ آهين ئي آهين،
ناهين پراهين مون کان ڪويتا ڪٿي.
بيماريءَ جو بسترو مان ۽ قلمَ ساکَ،
جيسين اُڀري باک چوڌاري چانگارَ سان.
اَڃا منهنجو پنڌڙو کُٽو نه آهي،
وَڌيا ڪُجهه ساهي، ڏکن پيڙا پيرڙا.
ڪَتيون راسيون سانجهه کان بيٺي ڏٺائين،
پَرهو تو تائين پهتو نه آڪاس ۾.
هيڊَ ڳڙيءَ جا ڪيترا آهن پساري،
ڪيڏي نِڪاري تِن جي ادب ڳالهڙي.
جئن سِم ۾ اَؤڀڙ، اڄڪلهه دانشور ائين،
ان ۾ اوچا بڙ اُڀري سگهندا ڪينڪي.
ايڏا شاعر شاعريءَ آنا ڪانيءَ ۾،
مڇردانيءَ ۾ مڇر ڀُون ڀُون ڪن پيا.
پوءِ به چڙهي ڀِٽَ تي ڀريان آنءُ گهَڙا،
توڙي ڀٽوُنئڙا ڏنگن منهنجي ڏاتِ کي.
متان سمجهين کوهَه جو مون کي ڪاڻيارو،
مان جو پاڻيارو مون لئه واٽهڙيون گهڻيون.
ڪالهه ٻُڌايا ڀَٽَ جو گَنگ ڪويءَ جا گيت،
مون ۾ ڇا ڇا گيت صدين کان پوءِ اڀريا.
جنهن تي ٻه ٽي ڪنگ سو نديءَ پيٽ ڏسو،
لکو يا نه لکو آهه ته جيئرو هائڪو.
ٻاهر بارش ٿي وسي ڪيڙا ڪتابِي!
اُفق عنابي آهي ڄڻ ته شراب جئن.
ڪونجون ڪرڪن روهه تي ڇيڙي سانتِ – ستار،
ڄڻ ڪنهن موسيقار جي موسيقي واءُ ۾.
ٻيجل پنهنجيءَ تند سان ڪاٽيو پنهنجو ڪنڌ،
ڇا نه سُريِلو پنڌ، راڳيءَ ڪيو راهه ۾!
ٻيءَ لئه رت وهانءِ جا ڳائي پئي ڳيچ،
مُنڊي پائي چيچَ، وَر وَر ڏسي ٽِڪَ کي.
ٻُڌي تنهنجي کنجرِي نچن پيا پير،
چئُه تون آهين ڪيرَ، نينگر نَگر پارَ جي؟
وَڄن پيون کنجريون آڌيءَ جو ڪنهن جون،
نانهه سڃاتو مون اڃا ان آواز کي.
ڪارائي ڪائي آ تنهنجي آواز ۾،
ڪونج ڪري وائي وڍي وئينءَ انگڙا.
مانڌاڻيءَ آواز آيو اَسُر وير جو،
اڱڻ ۾ ڪو قاز، ڪَرڪي پيو مُنڌ جي.
ڇوريون ڪيئي ڇيڄ ۾ پنڙا لڏن ٿا،
تارا ٻڏن ٿا پرڻي رات رمي وَئي.
اڃا سوجهاڪو چَهه چَهه آهي ٻيرِ تي،
ڄڻ پورو خاڪو آهي ڪنهن تصوير جو.
توکي پٿر مان گهڙي ڏنم جيڪو روپ،
اُهو روپ انوپ ڏِسي ڏات ڏڪي وئي.
ڇيڻِي سنگ تراش جي پَٽ تي ڏٺي مون،
”ڪٿي آهين تون؟“ مُرڪي سوچيو مورتيءَ.
ڪهڙي ڪاشيگر جوڙيو توکي نينگري؟
چَئُه، تون ڪهڙي گهَر، ٿيندينءَ پيالي پريت جي؟
|
