|
وائي
ماضيءَ ۽ مستقبل جي نالي………
ووڙينديٖ
مون واٽَ
لٿو سج لڪن ۾.
ڇپر منجهه ڇُپي ويا، اوٺين اوچا ڳاٽ-
لٿو سج لڪن ۾.
ڪيڏو اهکو پنڌ هو، نه ڪا ڇانوَ نه ڇاٽ-
لٿو سج لڪن ۾.
اونداهي ۽ اوجهرو، رهتُو جيئڻَ جاٽ-
لٿو سج لڪن ۾.
*
*
ڪو به نه آيم ڪَڍَّ
اَوٺِي تن جي اَڍَّ-
ڇَپَرُ ڪالهه ڇڏي ويا
وَرِ وَرِ ڏيندم ڪيترا
اوٺِي ڳوٺيِ وَڍَّ!
ڇَپَرُ ڪالهه ڇڏي ويا
آءٌ، اُهي ئي ڏاکڙا،
هُو جي ڏونگَرَ ڏَڍَّ-
ڇَپَرُ ڪالهه ڇڏي ويا
*
*
هُو جي ڪالهه تَڏي
ڇَپَّر مَنجهه ڇڏيٖ
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!
هاءِ، ويا هُو قافلا
ڪهڙيءَ لوءِ لڏيٖ!
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!
آڌَرِ وريٖ
نِجهرا
آڌيءَ رات آڏيٖ
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!
جن جا پيرا پُوڄيا
مُنهنجي جيءَ جڏي
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!
واڪا واڪا واءُ مان
ٿيِ اَڄُ سُڃَّ سڏيٖ
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!
ڳوڙها روڪيٖ
ڳوليان
جَبلَ، جاءِ ته ڏي!
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!
*
*
اَڄُ ته ٻُجهيِ ويا ٻوڪَ
اوندهه انڌوُڪارَ ۾
راهُو
ڄڻ رڙڪيٖ
پيو
ڪرِ مان ڪڍيِ ڪوڪَ
اوندهه انڌوُڪارَ ۾
ڪِيچڙَ ۾ ڪِيڙا لڳا
سڀ کان سَڳَرُ ٿوڪَ
اوندهه انڌوُڪارَ ۾
اُڀري ايندو اوچتو
نيٺ ته نيزيٖ
نوڪَ
اوندهه انڌوُڪارَ ۾
*
(وڌيڪ پڙهو) |
