|
ڪڏهن هي سوڙها، وَرَ وراڪا راهه ۾،
ڳاڙيندي ڳوڙها ملي ويندا پاڻ ۾؟
مَٿو نه ڦيراءِ تون ٻيڙيءَ ثمر تي،
پُڳيون نه ڀر تي ڪيئي ٻڏيون سِير ۾.
جيڪو سڀ ڄمار تو ڪيو اتيا چارُ،
اُن جو توکي بارُ، آهه گهڙيءَ ۾ لاهڻو.
پل جو پاڇائون اَٿي، هي تيرو ميرو،
ڪنهنجو آکيرو سدا لڏيو لام تي؟
لڳ لاڳاپا لوڪ سان سارِي لب لالچ،
روح نه تنهن سان رَچ ڪجهه به نه آهي جندڙي.
ڪکن ترها ڪيترو سهارو ٿيندا؟
آخر ٻوڙيندا اچي تکيءَ سِير ۾.
پيسي سان تون مائٽي پئسو ئي سڀڪجهه
ڪيئن پائيندين ڳُجهه اونهي جي اسرار جو.
ڪنهن جي لاءِ ڪٺا ڪَيئِه دَنَ اهي ديرا،
ڇڏيئِه جي پيرا وڏي کيپ کٽي وئي.
سَرايون ڇالئه اڏين، ميان تون مهمان،
آهي ڇا انسان؟ رات رهي رمندو رهي.
چَتون پڃري ۾ پيو ٻولڙيون ٻولي،
ڪڏهن در کولي اُڏري ويندو اوچتو!
گانيون، گابا، واڙِ، ماڻهو، مانيءَ جي پنڊي،
پَئي پئِي راڙِ چَٻ چَٻ جي آواز سان.
ڏاند نه هَڻُ ائن ڏورڻو، متان گاڏيءَ کي،
ايئين ڊوڙائي اونڌي ٿئي اڌ تي!
سوچي پير وڌائجانءِ وهه گهڻي واٽَن
متان سپ ڪاٽن ڏرڙ نه ڏسين واٽ تي!
وِهُه گهڻو واٽن جيسين توڙ پُڄائئين،
کپر ٿا ڪاٽن ور ور ويندي ماڳ ڏي.
وجهي پير رڪاب ۾ گهُوريائين منزل،
پوءِ نه وريس دِل، مُنهن موڙيائين ماڳ کان.
ڪاڏي ويو قافلو ائين ڇڏي باهِه،
مَچ اجهاڻو ناهه چڻنگون ڪيڏيون واءُ ۾!
رات رهڻ ڏينديم اڄ محفل آهه مَتي،
رِم جهم آهه ڪَتي اَمل پيو اوتجي.
ميان! تون ڏاتارُ، متان هٿ ڊگهو ڪَرين،
تو وٽ پاراپارُ ٻئي دنيائون مُٺ ۾.
تو ڇا سمجهيو رزق جو آهيان مان محتاج،
منهنجو سارو ڪاج پاڻ پيو پورو ڪري.
توکي لڳي ڪا نه آ اڃا لهر لپاٽَ،
کُلندءِ نيٺ ڪپاَٽ ڪنڌيءَ ويندين ڪيترو؟
ڪيئن پيو ٿو رِٿجي ماڻهوئڙن ميلو،
شل نه ڀڄي ڀيلو ترندي ترندي تار ۾!
ڪئن چئجي هي ميز تي آ پوئين ماني،
آهن مهمانِي مڙئي جيئڻ ڏينهڙا.
ڪوڙي ڪهاڻي جوٺا جوڀن ڏينهڙا،
ماڻِي نه ماڻِي ڳالهه مڙيوئي هڪڙي.
اڪيلو ايندين ميان، اڪيلو ويندين،
ڪشتيءَ ۾ نيندين ڪو به مسافر ڪينڪي.
ويا وڃڻهارَ، روڪي روڪيا ڪينڪي،
روئي روئي يارَ سهمِي ويا سانت ۾.
سارون ئي سارون، اکٽ مون وَٽ سانت ۾،
هي ڪنهنجون ڪاروُن، ڪير ڪَري ٿو سَڏڙا.
اڌ ۾ ڪير ڪتاب ڇڏي ويو اوچتو،
رُٺو ڄڻ ته رباب، اُن جي تارَ ٽٽي پئي!
ڇانگون ڪري راتِ، وڳر ويا پار ڏي،
مونکي ڏيئي ماتِ، جر ۾ ڇڏي جيئرو.
ڪالهه ٻڌو مون ڪُنڊ ۾ ڏکويل ڪُڻڪو،
جنهن جو هر ڀُڻڪو، ڀوري هڪ جهان کي.
آنءُ ته روڪيان ٿو گهڻو رُٺا ڪو نه رهن،
پوئين پهر ڪَهن جونجهڪڙو جهيرو ڪري.
جيئين پن هواءِ ۾ اهڙو تو اَسٿان،
ميان، تون انسان، آخر مٽيءَ موٽڻو.
ڏِس هوُ اَبُر چِٽَ جا نيري آڪاس ۾،
اُهي منهنجا مِٽ، تو منهنجي ڪهڙي مِٽي؟
دنيا سڀ دوکو، جيڏو سؤلو پنڌڙو
ايڏو ئي اوکو لاڏاڻو هن لوڪ مان.
سڀ ڪجهه رهڻو هِت، آ تنهنجي تون سواءِ،
تون ڇا ڄاڻين جِت تنهنجو پڄندو پنڌڙو.
هي جا جَبل روڻَ، تنهن مان گهُلي وائرو،
ڪري ڄڻ ته پروڻَ توکي پيو جندڙي.
هو جي جبل لَڪَ مون ماريندا ڪينڪي،
مَٿي سِڌي نَڪ چڙهڻو آهيان چوٽِئين.
ڪيڏو ڪشالو ڪاريءَ رات ڪُهنگ جو،
ڄڻ ڪوئي ڀالو ويو پئي ڀونءِ تان.
وڃ نه ويجهو جهنگ جي ڀڀڙ ٿا ڀڙڪن،
ڪوراڙيون ڪڙڪن واٽهڙو ويندا ڏسي.
ڪيئي چارا پيچرا ڪيئي وڪڙ ورَ،
جيسين پهچو گهرَ ٿاٻا ايندَوَ ڪيترا.
ميان ماڻهن ساڻ، ٿورو گهارين جي چڱو،
آهي تنهنجو پاڻُ، پورِي دنيا پاڻ ۾.
دنيا ڀن ڀن جانوَر ٻُري ٿو ٻيلو،
تيسين جهميلو جيسين آهين جيئرو.
ڪاڏي ٿا ڊوڙن وڻ وڻ آهي ڀاڄ ۾؟
صدين کان ووڙن جيڪي ڪُجهه ملي نٿو.
هاڻي جيئين چيچڙو پينهين پيو هڏَ،
هاڻي ڪائي کَڏ آئي آهي ويجهڙي.
نِهري هوندءِ بانهِڙي، هي پر نه ڄاتوءِ
جيون هڏا هوءِ ڪاٽي پنهنجا ڏينهڙا.
هي جا آهي ککڙِي انب ٿئي ٿي ڪيئن؟
ڇا ڪو چوندو هِيئن، ڪجهه به نه اچي سوچ ۾!
سڀ تنهنجي حڪمت هُئِي آنءُ ته ڏٺو هيئن
ڏانڊيءَ ڪيڙو ڪيئن پهتو پنهنجي کاڌ کي.
ڪيڏا پکي آئِيا پاڻيءَ جون پاٽيون،
لُنءِ لُنءِ بولاٽيون ’تون‘ ’تون‘ جي تنوار جون.
آنءُ اگر هان آنءُ ۽ هوُ آهي مون سان،
’تون‘ جي تات ڪيان، ڪهڙيءَ واهر واسطي؟
جر تي ڦوٽو جيئن اَڌُ ڪري ٿو وائرو،
تون پڻ آهين تيئن پنهنجي جيءَ جٽاءَ ۾.
هي جيڪو مڻهيار موتي پوئي اُڀ جا،
اُن جو پارُ اَپارُ مون کي جي ڏيئي سگهين؟
وٽوهڙ ڪنهن ڪاٺ جِي صدا ٿئي ٿو،
ڪجهه ته ڏئي ٿو توکان مڱِي مڱتو!
کنڊ هجي يا کيرُ نينگر ٿورا ڏينهڙا،
نيٺ ته نيڻين نير آهي سڀ لئه انت ۾.
بئنسر پنهنجي لال جي لاڙئون ڪو نه گهراءِ،
مِٽِي نه بهلاءِ باقي ٿورا ڏينهڙا.
وڃايئِه اڌ زندگي اجائي پٺتان،
سجائي پٺتان، او شل تو مهلت ملي!
رُکي ماني کاءُ، سُکيو ڏينهن گذار تون،
ننڊ نه اهڙو سماءُ، جهڙو بکئي پيٽ تي.
ڪَنڊي ٻيڙي جيِئن پئي لهواري ڌوُڪي،
ايئين پڻ توُڪي گهڙيون آهين سِير ۾.
ڪَرمنڊل ۾ ڪينَ، سامي سَڳَ پٺيان ويا،
هر ڪنهن نيٺ زمينَ، ڪم آڻي ٿي کاڌِ جئن.
جيئڻ هڪ درياهه آ تون مان ٻه لهرون،
ڪو نه ڪٿي ٺهرون سڌو وڃون سمنڊ ۾.
اِئين چَئُه ته پڪَ سِجُ سڀاڻي اڀرندو
ميان آڻ نه شڪ اَگهِيءَ آڌيءَ رات ۾.
ڀِڀُ نه شل ڀرجي ڪڏهن، نِڀُ نه شل وسري
چنڊ ستارن کي، ماڻهو تُڇ چئي ڇڏي!
ڪَنڌُ ته ڌوڻين ٿو، ڄاڻين ٿو ڇا ٿو پڙهين؟
ڄڻ تون لوڻين ٿو، دلي لوڻيون کارڪون!
دليون ٺڪر ٿانوَ جئن ٿڌيون ڪرين جي
ڪائي ڳالهه مٿي، ان کان آهي ڪينڪي.
لاهي وڌيئه لوڪ جا ڪيڏا عمامه!
تنهنجا دمامه واڄٽ ڪن وجود ۾.
جيڪي ڏوران ئي ڏسن سارن رستن کي،
تون تن مستن کي، ڇالئه پيو ڇيڙئين.
تنهنجا ڀِن ڀِن وَن سورج، تارا ۽ ڪتيون
ٻُڌ هي وڻن – پَن جي توکي ڳائن پيا.
دستڪَ دَر تي ڏي اڃا سَرلو ڪري سَڏ،
هُو جو توسان گڏ اوري ٿي آواز تي.
|
