سيڪشن؛ شاعري

ڪتاب: ننڊ وليون

شيخ اياز

صفحو : 11

 

 

پيرو ته اڃا ساڳيو!

ڪيڏو نه پري اُڏرِي هان ننڊ منجهان جاڳيو!

*

وَڃُ دُور مُدامي وَڃ!

تون سار نه پڃري کي، ڪنهن وقت اُڏامي وَڃ!

*

اي عُمر وڃين پيئي؟

درياهه پيو ڇُلڪي تون بَندَ ڀَڃين پيئي؟

*

اڄ ڳاٽُ چُمِي تُنهنجو،

في الحال ٻَڌي ٻيڙِي، مون گهاٽُ گهمِي تنهنجو.

*

جي چَنڊَ جَهلِيو ويندس!

ڪيڏو به ڪَپَر ڪُرندا، اي ناوَ، هليو ويندس!

*


 

 

ڪيڏو نه مِٺو سپنو!

آ باک ڦُٽِي” پنڇي تو راتِ ڏِٺو سپنو!

*

هي ساهه گهڻو رهندو؟

اي ناوَ! هَليو ويندس درياهَ پيو وَهندو؟

*

تو نيٺِ مَڇِي ماري!

ٿو واهُه ڇُلي اُن ۾ بي ساهُه نه سينڱارِي!

*

ها چَنڊُ مَڇِي آهي،

پر ماڱِريو سارو هِي مَنڊ مڇي آهي!

*

چوڏول پيو ڦِرندو،

تون هيٺ مَٿي ويندين، هو گولُ پيو ڦِرندو.

*


 

 

ڇا لاءِ وِڌُءِ گهانگهرو؟

ڪيڏي نه مزي سان ٿي ڪلهه رات ويو ڄانگهو؟

*

جي راتِ وَهيا ٿِيندِي!

تِن شامَ کَجيءَ تي ئي ڪُجهه نِنڊَ اچي ويندي!

*

منهنجو به خُدا آهي،

ڪنهن وقت گلاب آهي ڪنهن وقت صبا آهي.

*

ڇا پَنڌُ پُڄائيندا؟

uڪنهن وقت هَڏا منهنجا شرناءِ وَڄائيندا؟

*

اي پوپٽڙا ڪيڏانهن؟

جيڏانهن نظر آيو تو آهه خُدا تيڏانهن؟

*

 

ٻي کي به پِراڻُ آهي!

جي ڄاڻَ اِها ڄاڻِين خَنجر به مِياڻُ آهي.

*

تون تيزُ ڪَٽارِي آن،

uمرهم به ته تون آهين، تون وارُ به ڪارِي آن!

*

ٻيهار نه هِي ايندو،

پَل گُلَ جِيان آهي، ويندو ته ڇڻِي ويندو.

*

اي موتَ! ڀَلِي آئين!

موڪل نه وَتَئِه مونکان، جنهن وقت هَلِي آئين!

*

ڇو ڏاتِ وِسامي ٿِي؟

ڇا باک ڦُٽِي آهي ڇا راتِ وِسامي ٿِي؟

*


 

 

کاري به نه کيڙائو!

ٿو سَمنڊُ ڏِسين ڇا لئه تون سجَ لَٿي ڀائُو؟

*

مون لاءِ گهَڻا ڪُپڙيءَ؟

ڪي ڏينهن اڃا هَلندا، هي ڪُجُهه ڪَڻا ڪُپڙيءَ!

*

ٻيهارَ به ملنداسِين،

ڪنهن دورُ ستاري تي ٽيهارَ به ملنداسِين.

*

بس ڄاڻُ پُني آهي،

مون لاءِ رَڌي تو هيءَ ڇاڪاڻ ڪُني آهي؟

*

آ جاڳَ وَڌِي ويتر!

ٿي جهونجهڪڙو جيسِين تو ننڊَ نه آ تيتر!

*


 

 

جِئَن ماڪَ اڏامي ٿي،

اي آدِميو! آخر هي خاڪَ اُڏامي ٿي.

*

آهي به ته ڇا آهي؟

جنهن جوڙَ سَڄِي جوڙِي ڪوئي ته خدا آهي!

*

تون عرش پُڇائين ٿو؟

هِي پير پَري ويندا جن لاءِ ڪَنائين ٿو!

*

هي گهاوَ هُيا تُنهنجا؟

ٿي آنءُ انالاحق چيو، پَٿراوَ هُيا تُنهنجا.

*

اي موت لَهِي سگهندين؟

ايڏو ته پَري آهيان تون ڪِيئَن ڪَهِي سگهندين؟

*


 

 

تون ڳولَ خُدائيءَ ۾!

آ ڪيرُ ڪَٺو توسان هر وقت جُدائيءَ ۾؟

*

اڳتي به سفر آهي،

uاستاد بخاريءَ کي، چَؤ پيرَ ته ڪجهه ساهي!

*

چوڌار ڪَتيون آهن،

سنسار ٻَري ٿو پيو، ڪيڏيون نه بتيون آهن!

*

ڪجهه وقت ٽَري ويندو،

جي موت گهٽائن کي ڏِسندو ته ٺَرِي ويندو!

*

ڪنهنجي نه مڃي ٿِي پَئي،

سَئو ڏَڍَ ڏِيو يارو، هي دل ته وَڃَي ٿي پئي!

*


 

 

ڪا موتَ مَهل آهي؟

ڪنهن لاءِ ڀُڏي ڀوپي ڪائي به ڪَهل آهي؟

*

ٿي دانهن ته دُورين مان!

جنهن وقت وَهيا ڪيريا، بَندوقَ کجورين مان.

*

ڇا نِنڊَ سَڏي ٿي پَئِي؟

ڪيڏا نه وَڄائي اَڄ هئِن گهنڊَ  سَڏي ٿي پَئي؟

*

سنسارُ ڏسان توسان،

اي چَنڊَ اگر ترسِين ٻيو پارُ ڏسان توسان!

*

ڄڻ دُور پِيارن سان،

مون ايئَن ڪيون ڳالهيون، ڪلهه راتِ سِتارن سان!

*


 

 

سنسارَ جيان سپنو؟

جنهن نِنڊَ اکين ۾ آ، تنهن ٻارَ جيان سپنو!

*

هي موتُ ته پَلُ آهي،

جنهن راتِ ملين ٿي تون سا راتِ اَزَلُ آهي!

*

آ جَڳّ سَڄو سَپنو،

هِي ماڳُ به اُن وانگر، جِئن دَڳّ سڄو سَپنو،

*

اَڳُ مور هُيس ڇا مان؟

اڄ رات گهَٽا وانگر، گهنگهورُ هيس ڇا مان؟

*

جنهن وقت مَرِي ويندس،

درياهه وهي ٿو جو تولاءِ تَرِي ويندس.

*


 

 

هِن لوڪَ منجهان لَڏجِي،

هَٿُ نانهه، رهيو هَٿ ۾، ڪيڏانهن وَيو ڇَڏجِي؟

*

ڪنهن جاءِ مِليون ڊيلون؟

ڪيڏانهن وئي ڪُٽيا، جنهن جاءِ ٽِليون ڊيلون؟

*

ڪيڏيون نه ڳِليون آهن؟

سَوَ سال اڳي پياريون، جنهن جاءِ مِليون آهن!

*

اي موت سندءِ ٻولي،

ايڏِي ته مِٺي آهي، جئن ماءُ ڏئِي لولي!

*

چُونڊِي ته ڳِٽي ڏاڍِي!

اي موت! سُمهڻ ڏيندين ٿي نِنڊ ڦِٽي ڏاڍِي.

*


 

 

قدرت ته حساب آهي،

هَر انگُ اکر اُن جو محفوظ ڪتابُ آهي!

*

موت جي قريب آهين،

پو به ايتريون مَستيُون، ڪيترو عجيب آهين!

*

ڪو نه ٿو لڳي کوڙو،

موت هڪ ڪهاڻي آ، جا ٻُڌي پيو ٻوڙو!

*

درَدُ آهه ڇاتيءَ ۾!

پو به ڪيترو آهي آسرو حياتي ۾!

*

uهِي جاءِ ادب آهي،

هت آءُ جهُڪي ويجهو، اي موت جُتي لاهي!

*


 

 

اي موت! جڏهن ايندين،

ڪنهن وقت به مون غافل پَل لاءِ نه پائيندين!

*

اي موت! پُڇيئِه ڪنهن لاءِ؟

هر وقت ته ٻاهر آ، ڪنهن جاءِ ڪڏهن ڪنهن جاءِ!

*

ڪو ڪئت نه هاڻي جو،

ڪيڏو نه مگر سوچيو تو آهي سڀاڻي جو.

*

هي پَٽُ منجهان پينگهون،

تو لاءِ اسان باقي، ڪجهه سالَ پيا اِينگهُون!

*

ڪئن ڳوٺُ ڇڏيندس مان!

جنهن قت سکر آيس تو ڏانهن به ايندس مان.

*


 

 

اوٺارَ اچن ٿا پيا،

تون آنهه لَڏي سان گڏ، آثار لڳن ٿا پيا.

*

هي پَنڌُ پَهاڙن جو!

هيسِين ته ڀُلو ناهيان ڪو هَنڌُ پَهاڙن جو!

*

ڪيڏانهن جُهڪي ڏاچِي،

اڄ ڪالهه سياست جي مون واڳَ پَئي جاچِي.

*

هِڪُ مِيهُن ڪَري ڪَڙڪا،

ٻيو وِڄُ وراڪا ڏي ۽ رعد ڏِئي دڙڪا.

*

طوفان لڳا ڏاڍا،

ڪيڏيون نه ٽُٽيون ٽاريون، ڏِسُ ڏارَ ڀَڳا ڏاڍا!

*


 

 

 

پورِي ته ٿِئي پَن ڇَڻَ!

ڏسجانءِ جڏهن پائن، پهراڻ نوان وَڻَ ٽَڻ،

*

سُو سِجّ کِڙي پوندا،

جنهن وقت بسنت ايندو گُل اِيئَن ٽِڙي پوندا!

*

هي روجُهه هيو رِڻِ ۾،

جو رات ڇلانگَن سان ڪيڏانهن ويو کِڻ ۾!

*

ٿِي بَسّ وڃي تڪڙِي،

هِي شهَر وَڌي ٿو يا ٿِي ڄارُ اُڻي مَڪڙِي!

*

ڪو چَرس ڇڪي اڳيان،

آ بَسِّ هوا وانگر ٿو موت وڃي دَڳ تان.

*


 

 

 

جي پارِ پُڳا ڪَرها،

ڇا لاءِ پُڇيُئِه هاڻي اَرهاڪهِ هُيا سَرها!

*

ڪا باکَ اُڀِرڻي آ،

هن سجَ جيان سَچ جي ڪا ساکَ اُڀرڻِي آ!

*

تون سوچ ته پَنٿُ آهيان،

نانڪ به گرنٿ آهي  ۽ مان به گرنٿ آهيان.

*

جا واٽَ وڃان ٿو مان،

پيرا ته چِٽا آهن اي ماٽَ وڃان ٿو مان.

*

ڀانيان ته ڀُلو آهي،

پنجاب نه ٿو ڄاڻي باهو ڪِه بُلو ڇاهي!

*


 

 

 

مون لاءِ ڀٽائيءَ جو،

ڇا لاءِ سدائين هو پيغام جدائيءَ جو؟

*

هر وقت سندءِ سارُون،

تون دورُ سَهين ٽِڙڪن، ڪنهن وقت به ديوارون.

*

آ پارِ پتڻُ ڪَرڻو،

ريڍارُ ته سڀ کان پو، اڳواٽ ته ڌَڻُ ڪرڻو.

*

هِي سِرَ نه سِرُون آهن!

جيڏانهن به ڏيس ٻيلو ڪيڏا نه مِرُون آهن!

*

ويساهه ڪيو ويڙها،

ڪنهن وقت وري ايندا شهتوت مٿان هيڙها!

*


 

 

 

گهنگهور گهٽائن کان،

هوڙا ته بچي ويندا، پَر تيزُ هوائن کان؟

*

اڄ چَنڊُ ته ساڻُ آهي،

تون وَڳَ وٺي ويندين؟ ڪجهه دورُ وٿاڻ آهي!

*

اي خواب! ٽِڙيا ماشا!

ڄڻ ڳاهُه ڳُجُهن جو ها ڪنهن هَنڌِ سَوين لاشا!

*

ڪجهه ڍُونڍَ پئي تاڙي،

ڪا هِلِّ هوا ۾ آ هيڏانهن ڳِچي لاڙي!

*

ڪيڏانهن ڪَهن ٿا پيا؟

گهوڙا ته سَوين نُقرا ڄَڻ هيٺِ لَهن ٿا پيا!

*


 

 

 

هي جَهنگُ وَڏو آهي.

هيڏانهن لَڙُون هاڻي، ايڏانهن کَڏو آهي!

*

تون آنهه ته پاڻيءَ ۾؟

هوشو به مُئو هو پَر ٿِي ويڙِهه مياڻي ۾؟

*

هاڻي ته دَرندا ها،

ڪنهن وقت ته ڄڻ مون وٽ انسان پرندا ها!

*

تون هونءَ مَرِي ويندينءَ،

اي سِنڌُ بَچِي ويندينءَ جي هاڻِ ٽَرِي وينديءَ.

*

ڪيڏِي ته ڪُڌي ڪُرسي،

مونکي ته اچي ڪرِسي، ٿو نانءُ ٻُڌي ’ڪُرسي‘!

*


 

 

 

هي شهر ته ٻيلو آ،

ڪيڏا نه مِرُون آهن انسان اَڪيلو آ!

*

ڇا لاءِ جُهرِين ٿو تون!

جي روس اهو ناهي ڇو پاڻُ نه ٿِين ٿو تون؟

*

وِجهُه ڌُوڙ سياسَت ٿي!

انسان رَهيو آهي ڪنهن وقت به هڪ مَتِ تي؟

*

ماڻهو به مرُون آهي،

هُو ’آنءُ‘ رڳو آهي، ڪنهن وقت به تون ناهي.

*

ڪجهه وقت ’اسان‘ آهي،

تاريخ پڙهي ڏسندين بالاَخِرِ ’مان‘ آهي!

*


 

 

*  شرناءِ: شرنائي، شهناءِ

*  ڪاري وارُ: خطرناڪ حملو.

*  استاد بخاري: سنڌ جو مشهور شاعر.

*  جاءِ ادب: ادب جي جاءِ. زير اضافت ڪم آندل آهي.

(وڌيڪ پڙهو)

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16
هوم پيج -- لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org