|
پويون ٽي چوڻيون اڄڪلهه صالو نالي ڇوڪر سٺي نموني
ڳائيندو آهي، نه ته اها چوڻي ٻيو ڪير نه آڻيندو
آهي. ساران کان سواءِ ٻيا ”لولي چوان“ وارين چوڻين
تي گذارو ڪري ويندا آهن. ٻوليءَ جي لحاظ کان ڏسجي
ٿو ته هنن لولين ۾ شاعر. بلڪل سليس ۽ سلوڻي ٻولي
ڪم آندي آهي. ڪن هنڌن ’مان‘ لفظ آندو اٿس - يعني
’آءٌ‘ اهو لفظ يا ته اتر، عام جام ڳالهايو ويندو
آهي، يا لاشاري ۽ پالاري ڳالهائيندا آهن. ساران،
لاشارين ۽ پالارين واري نوع ۾ ’مان‘ ۽ ’مان جو‘ ڪم
آندو، سو ان ڪري جو مٿين ذاتين جو پاڙو شاعر. جي
پاڙي سان گڏ آهي؛ تنهنڪري هنن جي ٻوليءَ ۽ لهجي جو
اثر ورتو اٿس، ۽ انهيءَ نوع ۾ اندر جا اڌما اوريا
اٿس.
هنن لولين ۾ ڪي لفظ اهڙا آهن، جي دائمي شهرن ۾
رهندڙ ماڻهن کي (شايد) سمجهه ۾ نه اچن. اهي چند
لفظ معنيٰ سميت درج ڪجن ٿا. پهريائين معنائون ڏسي
پوءِ لوليون پڙهبيون ته وڌيڪ لطف ايندو.
اُڪنڊ: سِڪ؛ اونٽي (اوٽي): بخيو، سيبو؛ اَيَڙي:
ٻڪري؛ بُجَ: گهاٽا وار؛ ٻُئي: ڦُلي، سنگ جو مٿيون
حصو؛ ٿيلهو: تيل جهڙي رنگ وارو ڍڳو؛ ٽَلِي:
مَٽِري، چڙيءَ جي لار؛ ڳارو: جنڊ جي وچ وارو گول
سوراخ، جنهن ۾ مڪڙي وجهبي آهي؛ کاري: ڪَڙِي،
ڪَوڙي؛ کُڙيو: جُتيءَ جي کُڙي؛ کَڙي: حُقي جي
ٽوپيءَ جي تر ۾ ننڍو کَڙو وجهي مٿان ٽانڊو وجهبو
آهي، ان کي چئجي کَڙِي، چغل؛ ڏاگهڙي: اُٺِڻ؛ جهُل:
اُٺ جي سينگار لاءِ چِٽيل چادر؛ جُلِي: اصل نالو
’زليخا‘، بگڙي ’جليکان‘ ٿيو ۽ نيٺ ’جلي‘ بيٺو؛
ڇاري: سانگ ڪندڙ؛ رڙيون: مهنڊ يا ڳاني؛ سمهون:
سامهون؛ سُوري: ڦاسي؛ سيلي: ٻڪريءَ جي ڇيلي؛
ڪانهين: دريا جي ڪيٽيءَ جو ننڍو ڪانهن؛ ڪيٽ:
درياءُ جي ڪيٽي؛ مهندان: اڳيان؛ ناڪي: اُٺ جي مهار
جي ڇيڙي ۾ نڪ وٽ ڳنڍيل (لغام)؛ وهنيل: سدا
شاهوڪار، ويچارو، ڪوڏ جو نالو جيڪو بيچارگي ظاهر
ڪري؛ ڪلو، رانٽا، حب، نيهي: اسم خاص آهن.
هنن لولين ۾ هيءَ چوڻي – ”بچيم جمالي ڪورٺ هاڻ
هلي“، شاعره جي زندگيءَ ۾ اهم آهي. اهو هوءَ ڪورٽ
کي پاراتو ٿي ڏئي، ڇو جوالڪو ڪورٽ ۾ نيو ويو هو.
جيئن اڪثر اڻپڙهيل ماڻهو ڪورٽ
(Court)
کي ’ڪورٺ‘ سڏيندا آهن، تيئن ساران به ’ڪورٺ‘ آندي
آهي.
لولين ۾ هن پنهنجي ور جي لاءِ نهايت سهڻي ۽ تمثيلي
نوع ۾ عشق جون دونهيون دکايون آهن. سندس خيالن تي
بي اختيار واه واه چوڻ تي دل ٿي چوي. ڪيئن نه هوءَ
قائميءَ جي پيرُن جو ذڪر ڪريو محب اڳيان نچي ٿي!
الڪي جي عمر سان پنهنجي عمر جي ڀيٽ ٿي ڪري- ڪهڙو
نه سادو خيال آهي! هاڻي سندس ڪلام پيش ڪجي ٿو.]
اُٺ ۽ اُٺڻ
اُٺ تُنهنجي کيس،
ڪيَئُون تو تي ڪيس،
- پرديسي مٺوُءَ کي لولي چوان.
اُٺ تنهنجي ڳاني،
کايو وڃج ماني،
آءٌ ته تنهنجي ٻانهي،
- پريسي ماڻهوءَ کي لولي چوان.
اُٺ تنهنجي بُجَ،
ڪانه به هلي هُجَ،
- پرديسي ساٿيءَ کي لولي چوان.
اُٺ تنهنجي گاديون،
ماڻهن ڪيون شاديون،
- پرديسي مُٺوءَ کي لولي چوان.
اُٺ تنهنجي پير،
متان رکين وير،
- پرديسي جانيءَ کي لولي چوان.
اُٺ تنهنجي مُڇي،
وڃج مان کانُ پُڇي،
- پرديسي جانيءَ کي لولي چوان.
اُٺ تنهنجو بگو،
سِبان تنهنجو وڳو،
- بچيم جمالي، پرديسي،ڪورٺ هاڻ هلي.
اُٺ تنهنجو ڳاڙهو،
هڻيو وڃين ڌاڙو،
- پرديسي ماڻهوءَ کي لولي چوان.
اُٺ تنهنجي گوربند،
سڄڻ پوندء پنڌ،
- پرديسي ماڻهوءَ لاءِ گهوري وتان.
اُٺ ته چري لاڻو،
ڪونه به آيو ماڻهو،
- بچيم جمالي، پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
اُٺ ته چري ڪيٽ ۾،
سُور سانڍيم پيٽ ۾،
- پرديسي جانيءَ کي لولي چوان.
اُٺ ته تنهنجي جهُلَ،
ٿڦِي ته نالي ڀُل،
- ولائتي جانيءَ کي لولي چوان.
اُٺ ته تنهنجي ناڪي،
ساهه به رهيو باقي،
- پرديسي پرينءَ کي لولي چوان.
ڏاگهڙيءَ جو رڙيون،
ڪُونج ويٺي پڙهيو،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ڏاگهڙيءَ جو ڏاڻ،
جانب ايندم پاڻ،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
کايو وڃج ماني،
- بچيم جمالي،ڪورٺ هاڻ هلي.
ملڪ
مُلڪ تنهنجو ٻيلو،
ٿيندو محبتي ميلو،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ملڪ تنهنجو ويڙ،
موڪل ڪوبه ميڙ،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ملڪ تنهنجو رانٽا،
وڍي ڪيم واٽان،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻي هلي.
ملڪ تنهنجو ڪَلو،
تَريان ويٺي پلو،
آهيم جيءَ ۾ جلو،
- بچيم پرديسي ڪورٺ هاڻ هلي.
ملڪ تنهنجو حَب،
ساريان ويٺي سڀ،
- بچيم پرديسي ڪورٺ هاڻ هلي.
ملڪ تنهنجو نيهي،
وڃي رهين ويهي،
- بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ملڪ تنهنجو انڌو،
رکي صحبتي سنڌو،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ملڪ تنهنجو هيءُ،
پاڻيءَ لپ پيءُ،
پل پهر بيهه،
- بچيم جمالي، بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻي هلي.
ملڪ تنهنجو سَري،
ڳڻتين ڪيس ڳَري،
چاڪن ڪيس چَري،
- بيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ملڪ تنهنجو هِلو،
حَب تائين هَلو،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ٻاجهري
[ٻاجهر، ٻنيءَ ۽ ٻيڙيءَ جو ذڪر، هيٺين لولين ۾ ڪيو
اٿس، هنن سادن لفظن ۾ به هڪ قسم جي سونهن آهي،
ملاحظو ٿئي.]
ٻاجهريءَ سندو سنگ،
متان رکين رنگ،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
ٻاجهر ڀانيان ڪانو،
ماڻهن هنيو طعنو،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
ٻاجهر تُنهنجيءَ ٻُئي،
سنهڙيءَ وڃائي سُئي،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
ٻاجهر تنهنجيءَ پَنِ،
تون ته مان جو سَنِ،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
ٻيڙي ۽ ٻني
ٻيڙيءَ جي تا ڪِي،
ساهه به رهيو باقي،
- ڪارين جي ڪوڏيي لاءِ سِر ڪو قربان.
ٻيڙيءَ تُنهنجيءَ ڀانڊي،
ڪين به آهيان واندي،
- پرديسي ساٿيءَ کي جيءُ قربان.
ٻنيءَ تنهنجي موتيو،
مومل بيٺي اوتيو،
- پرديسي جانيءَ کي لولي چوان.
ٻنيءَ تنهنجيءَ ساريون،
کڻيو نيڻ نهاريون،
- ڳاڙهين جي ڳنوار لاءِ سِر ڪو قربان.
ٻنيءَ تنهنجيءَ ٻَنوُ،
پڙهي ته ڏسج پَنوُ،
تون ته مان جو وَنوُ،
- ولايتي جانيءَ کي لولي چوان.
ٻنيءَ تنهنجيءَ مِٽي،
ڙي قربن تنهنجي ڪُٺي،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
نالو
[جڏهن ساران پنهنجي نالي تي اچي ٿي، ته پاڻ کي
هزارين نالن سان سڏي ٿي- جيئن ته]
نالو ته منهنجو ساران،
دليون تنهنجيون ٻارهن،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
نالو ته منهنجو بَچِي،
متان ڙي ڪرين سچي،
- پرديسي وهنيل کي لولي چوان.
نالو ته منهنجو چاڳان،
ساريون راتيون جاڳان،
- پرديسي جانب کي لولي چوان.
نالو ته منهنجو جُلي،
ڙي ساريون راتيون رُلي،
- پرديسي پرينءَ کي لولي چوان.
نالو ته منهنجو حوي،
مرشد پنهنجو نوي،
- ڪارين جي ڪوڏيي کي لولي چوان.
نالو ته منهنجو ڦاپي،
قيد ته تو تان معافي،
- ولايتي پرينءَ کي لولي چوان.
نالو ته منهنجو صالحان،
سارو جبل جاليان،
- ولائتي ماڻهوءَ کي لولي چوان.
نالو ته منهنجو حوا،
ڪونهي درد جي دوا،
- پرديسي ماڻهو کي لولي چوان.
درياءُ
[شاعره جا خيال سادا ۽ ٻاجهڙا آهن؛ منجهن هڪ اڻکٽ
سونهن ۽ جوت آهي. هوءَ دريا جو ذڪر ڪريو، اَونهن
خيالن جو اظهار ڪري ٿي.]
درياءُ جو ڪَنڌيون،
رُنيون اکيون اَنڌيون،
- ٻيلي لولي چوان.
درياءُ ۾ ته ڪانهين،
سنهڙيءَ لوڏي ٻانهين،
- پوءِ لولي چوان.
درياءُ جون ڀِٽون،
چمان تنهنجون مِٽون،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
درياءَ جا ڪَپ،
چُمان تُنهنجا چَپ،
ڪهڙا توکي ڊپ،
- پرديسي پکيءَ لي لولي چوان.
درياءَ جون ڇوليون،
مِٺيون تنهنجون ٻوليون،
ڏيان تو کي لوليون،
مينهون تنهنجون ڀوليون،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
مينهن
مينهن ته تنهجي ڪاري،
ڌيءَ به آهيان ڌاري،
- ڪارين جي ڪوڏيي لاءِ جيءُ جڏو.
مينهن ته تُنهنجي ڪاري،
ملڪ ته تنهنجو ڇاري،
- ڪارين جي ڪوڏيي لاءِجيءُ جڏو.
مينهن ته تنهنجي ڀولي،
لهرن ڏني لولي،
- ڪارين جي ڪوڏيي لاءِجيءُ جڏو.
مينهن ته تنهنجي چال،
ڏٺي ٿيم سال،
ههڙا ٿيم حال،
- ڪارين جي ڪوڏيي لاءِجيءُ جڏو.
مينهن ته تُنهنجي بگي،
سارين ڳالهين سگهي،
- ڪارين جي ڪوڏيي لاءِجيءُ جڏو.
مينهن ته تُنهنجي ڪُنڍي،
اهڃاڻ موڪل مُنڊي،
- ڪارين جي ڪوڏيي لاءِجيءُ جڏو.
وڻ
[ساران وڻ جو ذڪر به خوبيءَ سان ڪيو آهي. سندس
بيان بلاغت ۽ فصاحت کان خالي آهي، ته به سونهن نه
وڃائي اٿس؛ نهايت سهڻو بيان آهي. وڻ جي بيان کي
صالو نالي ڇوڪر (ديهه کورو، ميرپور بٺورو) بلڪل
سوز سان، ”بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي“ چوڻيءَ ساڻ،
ڳالهائيندو آهي.]
اَي، وڻ ته ڀانيان لاڻو،
مٺا ڇڏ تون ماڻو،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
اي، وڻ ته ڀانيان ڄَمون،
سنهڙي بيٺي سَمهُون،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
اي، وڻ ته ڀانيان لئي،
ويئي ماڪ لهي،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
وڻ ته ڀانيان جهل،
متان موڙئين دل،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
وڻ ته ڀانيان ڄار،
تون ته ننڍڙو ٻار،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
اي، وڻ ته ڀانيان ڄاريون،
کڻيو ته نيڻ نهاريون،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
وڻ ته ڀانيان ڪنڊي،
آهيان پاڻ اُڪنڊي،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
اي، وڻ ته ڀانيان ٻير،
ڌوئان تنهنجا پير،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
وڻ ته ڀانيان ٽالهي،
وهي به ٿي نالي،
- ڙي، بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ٻٻر
ٻٻر ڀانيان ٽاري،
چُغل تو تي چاري،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
ٻٻر ڀانيان ٽاري،
ڌيءَ ته آهيان ڌاري،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
ٻٻر تنهنجي ڦُلي،
ڇوري ته تو سان کُلي،
- بچيم جمالي، پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ٻٻر ڀانيان ٻُوري،
ويهڻ آهي سُوري،
- پرديسي سڄڻ لاءِ ساهه ڪو قربان.
ٻٻر ڀانيان پَنِ،
تون ته مان جو سَنِ،
- وهنيل ڇورا، لولي چوان.
ٻٻر ڀانيان ڇَهيون،
ڳالهيون روح ۾ رهيون،
- بچيم جمالي، بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ٻٻر ڀايان ڇوڏو،
ڇوريءَ کاڌو لوڏو،
- وهنيل ويچاري کي لولي چوان.
ٻٻر ڀانيان تاڪي،
ساهه به رهيو باقي،
- ڳاڙهين جي ڳنوار لاءِ گهوري وتان.
وار
وار ته، تُنهنجي گهُنڊي،
اَهڃاڻ موڪل مُنڊي،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
وار ته تنهنجا واڌُو،
مائٽ تنهنجا ساڌُو،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
وار ته تنهنجا ونگا،
مائٽ ته تنهنجا ڏنگا،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
وار ته تنهنجا ڦڻي،
تون ته مان جو ڌڻي،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
ڍڳو
ڍڳو ته تنهنجو تيلهو،
روح به ڏنو ريلو،
- پوءِ لولي چوان.
ڍڳو ته تنهنجو تيلهو،
ٿيندو محبتي ميلو،
- بچيم جمالي، پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ڍڳي تُنهنجي پُٺي،
قُربن تُنهنجن ڪُٺِي،
- پرديسي جانيءَ کي لولي چوان.
ڍڳي تنهنجي ٽَلِي،
وِيَڙا جگر جلِي،
- بچيم جمالي، بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ڍڳـي تنهنجي ڳاني،
کايو وڃج ماني،
- ڙي، وهنيل، لولي چوان.
ڍڳي تنهنجي ڳاني،
آهيان ته تنهنجي ٻانهي،
- ڙي، پرديسي، لولي چوان.
ڍڳي تنهنجي چنگ،
متان به رکين زنگ،
- ويچاري وهنيل کي لولي چوان.
ڍڳي تنهنجي مُڇي،
وڃج مون کان پُڇي،
- ولائتي ماڻهوءَ کي لولي چوان.
ٻڪري
ٻڪريءَ تنهنجي سنڱ،
ڇوڪر موڙيو لڱ،
- بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ٻڪريءَ تنهنجي سيلي،
تون ته مان جو ٻيلي،
- بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ٻڪريءَ تنهنجي پُڇ،
وڌيڪ ڪجهه ڪُڇ،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ٻڪريءَ تُنهنجيءَ ٿڻ،
پوکيم تو لاءِ وڻ،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ايَڙيءَ جي ته واڙي،
ڌيءَ هيس ڌاري،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
[هاڻي هن هيٺ اهي لوليون ڏجن ٿيون، جن ۾ شاعره
اجرڪ، چنڊ تارا، رومال، هٿ، گاڏي، جتي، قائميءَ جا
پيرون، جبل، پکي، قميص، گهر، گهوڙي، دنبوري (ننڍو
طنبورو، يا تانپورو) ۽ اڀ وغيره جو ذڪر ڪيو آهي.]
اجرڪ تنهنجيءَ ڦُلي،
راتان ڏينهن رُلي،
- پرديسي جانيءَ کي لولي چوان.
اُڀريو جي چنڊ،
ڇوريءَ جوٽيو جنڊ،
- پرديسي ماڻهوءَ کي لولي چوان.
اڀريا جي ٽيڙو،
وريا مئيءَ جا ميڙو،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
اُڀريوجي تارو،
ڇوريءَ وڌو ڳارو،
- پرديسي ماڻهوءَ کي لولي چوان.
اُڀريو جي تارو،
وريو مئيءَ جو وارو،
- پرديسي جانب کي لولي چوان.
رومال تنهنجي اونٽي،
متان وڃين موٽي،
- بچيم جمالي،ڪورٺ هاڻ هلي.
رومال تنهنجي چِٽ،
تون ته مان جو مِٽ،
- پرديسي جانيءَ کي لولي چوان.
رومال تُنهنجي مڻيون،
ڪهڙيون ڳالهيون ڳڻيون،
- وهنيل ويچاري کي لولي چوان.
هٿ ۾ تنهنجي ڇلا،
اُٺ ته تنهنجا ڀلا،
- مٺيءَ ماڻهوءَ کي لولي چوان.
هٿ ۾ تُنهنجي مُنڊي،
مُنڊيءَ جي ته جڙا،
پِيج کيرن گهڙا،
- پرديسي مِٺل کي لولي چوان.
گاڏيءَ ڀانيان بابو،
ڪريو وڃين قابو،
نالو ته تنهنجو صابو،
ساٿي سانول،
- پرديسي سانول کي لولي چوان.
گاڏيون گاڏا چوڏهن، مير!
منهنجي دل توڏانهن، مير!
- بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
گاڏيون گاڏا ست، ڙي مير!
موڪليان تو ڏانهن خط، ڙي مير!
- بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
جُتي تنهنجيءَ چاندي،
مفت ميس ماندي،
- بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
جُتي تنهنجيءَ کُڙيو،
هوندين جيءَ ۾ جڙيو،
- بچيم پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
قائميءَ سندا پيرون،
سنهڙيءَ ٻڌيون ڇيرون،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
قائميءَ سندا پن،
تون ته مان جوسن،
- بچيم جمالي،ڪورٺ هاڻ هلي.
جبل مٿي لاڻِي،
ڪريووڃين ڄاڻِي،
ڇوريءَ ڀريو پاڻي،
- پرديسي پرينءَ کي لولي چوان.
جبل مٿي جهِل،
متان موڙئين دل،
- پرديسي پرينءَ کي لولي چوان.
جبل مٿي بڙ،
ماڻهن وڃايو وڙ،
- پرديسي پرينءَ کي لولي چوان.
پکي ته ڀانيان ڊيل،
وري اٿئي هيل،
اچ ته چڙهون ٻيلهه،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
پکي ته ڀانيان طوطو،
هاڻ ته پَنو پهتو،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
پکي ته ڀانيان ڪانگ،
متان سُلين سانگ،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
پکي ته ڀانيان ڪٻر،
ڪانه به آئي خبر،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
گهر جي مهندان ڳيرو،
متان ڀڃين ڀيرو،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
گهر جي مهندان ڪٻر،
جلد پُڄائي خبر،
- پرديسي پکيءَ کي لولي چوان.
گهر جي مهندان ڪانگ،
متان سڻائين سانگ،
- ڳاڙهين جي ڳنوار لاءِ جيءُ ڪو جڏو.
گهر جي مهندان ٻليون،
اَپر مٿي دليون،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
گهر جي مهندان سَرَ،
متان ڀڃين وَرَ،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
خميس تنهنجيءَ ٻانهُون،
ڙي، دل به ڪري دانهون،
ڪٿي لڌيئي لانئُون؟
ڙي، اينديس پاڻ آئون،
- پرديسي،ڪورٺ هاڻ هلي.
خميس تنهنجيءَڳچي،
وقت به ويو وچين،
- بچيم پرديسي، لولي چوان.
خميس تنهنجيءَ بَکيو،
هڪجيڏين لَکيو،
- وهنيل ويچاري کي لولي چوان.
خميس تُنهنجي اونٽي،
متان ٿئين کوٽي،
- وهنيل ويچاري کي لولي چوان.
اُڀ مٿي گوڙيون،
وڇايان تولءِ سوڙيون،
- بچيم جمالي، پرديسي، ڪورٺ هاڻ هلي.
مال ته تنهنجو ڳئون،
ڪهڙي هنڌ رهون،
- ڙي ٻيلي، ڪورٺ هاڻ هلي.
گهوڙي ته ڀانيان سُرخي،
مومل نڪتي مُرڪي،
- بچيم جمالي، ڪورٺ هاڻ هلي.
ڪاٺ جي ڀانيان مڪڙي،
ٻيلي ٿيس تڪڙي،
- پرديسي جانيءَ کي لولي چوان.
دانگيءَ ۾ سَيوُن،
ڳالهين جڳ ۾ پَيوُن،
- سانول سهڻي تان گهوري وڃان.
پکي ته ڀانيان وَهيو،
ڪهڙي راڄ ۾ رهيو،
- سانول سهڻي تان گهوري وڃان.
پکي ته ڀايان ليلهو،
ديس ته تنهنجو ٻيلو،
- سانول سهڻي تان گهوري وڃان.
دنبوريءَ تنهنجيءَ تند،
وڇايم تو لاءِ هنڌ،
- ڇورا وريل، لولي چوان.
دنبوريءَ تُنهنجيءَ ڀانڊي،
ڪونه به آهيان واندي،
- ڙي ٻيلي، لولي چوان.
حُقي تنهنجي کَڙي،
ٿيس هاڻ ڪَڙي،
- پرديسي پکيءَ لءِ گهورِي وتان.
حقي تنهنجا ناري،
ٿيس هاڻ کاري،
- پرديسي پکيءَ لءِ گهوري وتان.
حُقي تنهنجي گوءِ،
هُيڙَس ڌاري جوءِ،
- پرديسي پکيءَ لءِ گهوري وتان.
حُقي تنهنجي چِٽ،
ڪونهي مُئيءَ جو مِٽ،
- پرديسي پکيءَ لءِ گهوري وتان. |
