|
ڪافي 40
ٿل- مان ڀي گهوريان جُثو جان،
ڀَلِي نينهُن ٿِئي نِيشان.
1- هِي سِرُ سَندَوَ اصل آهي،
اُن ۾ ڪو شڪ گمان ناهي،
عشق ٻاجهون ڪير ڪاهي،
هو گوءِ، هو ميدان.
2- آءٌ اصل تنهنجي آهيان،
ٻانهِي گولِي، ٻِئي جي ناهيان،
تنهنجو ڪعبو، تو ڏي ڪاهيان،
مَرُ ٻُڌي جَڳُ جهان.
3- حاجي خانڻ هي حال آ،
دَر سائين جي سوال آ،
لَکَن ۾ لعل آ،
رکي منهنجو مان.
ڪافي 41
ٿل- جوڳي ويا جَڙَ لايون،
منهنجي گهايل دل کي گهايون.
1- جوڳين جي آهه جاڳَهَه جاتي،
جِنّ ملائڪ جي جاءِ ناهه تاتي،
اسين آهيون ناتي،
ڪٿي پنهنجو پاڻ لڪايون.
2- جوڳي آيا مون نه سڃاتا،
چورِي ويا چُپ چُپاتا،
نازڪ آهن نينَهن جا ناتا،
باهه ٻاريون ويا ٺاهيون.
3- حاجي ڏِٺا سي هوُءِ،
اجهو سڄڻ آيو تن جي سُوءِ،
مهڻا مارُن جا مارِن مُونءِ،
ڳڻ تن جا ڳائيون.
ڪافي 42
ٿل- ڪيان عِيدَ اَڱَڻ اڄ آيو،
منهنجو جانب نَوين نَوين ناز سان.
1- غم وهم وسواس وڃايم،
رمزون رمزن سان جَڏ لايم،
سڀ ٿيڙم بخت سَجايو،
روح ۾ رچي ويو ڪنهن راز سان.
2- وِجهي دامُ وَڪوڙيَوَ دلڙِي،
ڪيئن شيرن سان ٿيندي ٻِٽ ٻِلڙي،
هن جو مِيڪَڻ محض اَجايو،
مڃي منت نڌر جي نياز سان.
3- مُرڪَڻَ سان ٿو تَن مَن موهي،
خِيالُ دُوئِي جا دِل تان کوهي،
سهڻي اَنگَ انَگَ ۾ رَنگُ لايو،
ساهُ سوگهو ڪيائين، ريءَ ساز سان.
4- خانڻ خِيالُ ڏِسِي دِلِ خَورمي،
عشق اَڻانگو، نٿو ملي زر ۾،
توڙي کاڻِيُون، کُوهَ لٽايو،
ڇا، چِڙِي اُڏامي باز سان.
ڪافي 43
ٿل- ڪانگ ڪري ويا سانگَ، تن جي تانگهَه اٿم ڏاڍي،
جالڻ ٿيو جَرَ سان، وَلَرَ سان، سِڪ سرور جي ڏاڍي.
1- ديس ڇڏي پرديس جو وَئين،
وڃي ويسَ ڪَيَئه اِلاهي،
پَلي جو ويٺين پاڻ وڃي،
دلڙي ڪَيَئه ڏاڍي.
2- ڪُلَئِي ايرا، ڀَڳَئي ڀيرا،
جَلَن جانِبَ لَئه جيرا،
پائي جهاتي، دلڙي ڦاٿِي،
لَنوَ جانبَ سان ڏاڍي.
3- دَستگير پياري کيرُ،
مان کي محي الدين ميرُ،
چوي خانڻ، ملندم جانڻ،
سڪ سڄڻ جي ڏاڍي.
ڪافي 44
ٿل- درد واريون دلبر سان وو! ڳالهڙيون مون ڪيون،
دل چيون سڀ سُيون، ڙي يار!
1- جگر جيرا جوش ۾ وو!
تَپِي ٿِي پيا تَيُون،
رُڪ رَيُون، هن ڌَيُون، ڙي يار!
2- لڪائي ڪيون هوند لوڪ کون وو!
پر سڀ پڌر ٿي پيون،
اُهي ڳَيون، نَيُون نَيُون، ڙي يار!
3- نيڻن نارن ڪَلُور ڪيو وو!
وحدت منجهه سڀ ويون،
هن هيون، اَڻ مَيُون، ڙي يار!
4- خانڻ سڃاڻن مام کي وو!
هونديون هاڃي جون هَنيُون،
خواري کَنيُون، لوڪين لَيُون، ڙي يار!
ڪافي 45
ٿل- مُندَن مِلَڻِ جِي آئِي، او يار،
ساڳي سڄڻ مون ساريو.
1- مُندن هاڻي رنگ مٽايو،
صابر سُرکن سوئي سهايو،
اڄ نه منهنجو يار آيو،
جيڏيون جَرُ وڃي هاريو.
2- مُندن ڪيا رنگ الاهي،
سيءَ سرسائِي، ٿيا الاهي،
شاه حُسن پَهري شاهي،
چمن گل بَهاريو.
3- حاجي خانن اڳ نه اِيئَن،
اڄ ڏسان جانبُ جِيئَن،
جانبَ جالِج تون اِيئَن،
گولِي گڏ گذاريو.
ڪافي 46
ٿل- يارَ پنهنجي کون ڌار، ڙي ميان!
سُمهڻ ويهڻُ سڀ وِهُه ٿي آئيو.
1- درد چوان، ڪن ڳُجهڙي مَلامت،
هي سر صدقي، هجن سلامت،
آءٌ بيوس بيڪار، ڙي ميان!
پاڻَ ڏاڍن سان، مون نِينهڙو لايو.
2- درد نفيءَ ۾ وَئي آهي دل وَنگجي،
سوز وارا، ڪيئن بِيهَن سَنگجي،
عشق اِلاهي اسرار، ڙي ميان!
جن لايو، تن مطلب پايو.
3- درد چوان مان دل جو ڪنهن کي،
ڏورِ ڏُکنِ جِي، وجهِي وَئين جِيءَ کي،
اهڙو ڳُجهو آزار، ڙي ميان!
سوز وارن سارو سِرَ تي چايو.
4- درد بِنان ڪيئَن دل ڪري دانهون،
ووڙي ويچاري بِيٺي سڀ راهون،
حاجي هاديءَ جي اختيار، ڙي ميان!
سِگهو ملڻ جو مَنَ سائين ڪن سعيو.
ڪافي 47
ٿل- رِيءَ ديدارَ يارَ جي تون،
گهُرُ نه، گهُر نه ڪو ٻيو.
1- هڪ نَشو هو ناز وارو،
شاهنشاهه شهباز وارو،
پِرين آوازَ وارو،
سُر نه، سُر
نه ڪو ٻيو.
2- لِڪي ڇَپِي ٻُڌ ڳالهه هڪا،
ٻي دَرِ جهَلِين ڇا کي ڌڪا،
ٻيا ڪُلئِي ٿِي پار ڦِڪا،
چُر نه، چُر نه ڪو ٻيو.
3- پَنڌُ پُڇاءِ پارُ اهو،
هڪ سچو سردار اهو،
شافي شمعدار اهو،
ڏَر نه، ڏَر نه ڪو ٻيو.
4- حاجي خانڻ هر مَڪان،
جنهن جي سارَه منجهه قُرآن،
اعليٰ سيّد سَندو شان،
مهر نه، مهر نه ڪو ٻيو.
ڪافي 48
ٿل- مون يارُ آهي هِيئَن،
ڪڏهن ڪيئَن ڪڏهن ڪيئَن.
1- گهَڙيءَ گهَڙيءَ هَسَندو ڏِسان،
ريَ بهاني رُسندو ڏِسان،
هِي سِرُ اُتي ڪسندو ڏِسان،
واهَه واهَه وَڻِيَنِ جيئَن.
2- زلف جا زَنَجِيرَ ڌَري،
نَينَنِ تُفنگَ تِيرَ ڌَري،
شَڪَرِ سان شِير ڌَري،
رَنجِ نه رَهي جِيئن!
3- شاهه حُسنَ جو شانُ چوان،
بي مِثل بَيانُ چوان،
مَي اُهو ميخانه چوان،
سِرَهي سينڱنِ ڪيئَن.
4- حاجي خانڻ هو نِقابُ،
اِسم ذاتيءَ وارو آبُ،
ڪُسِي اُتي ٿيءُ ڪبابُ،
’هُو‘ هو لَڌَمِ هِيئَن.
ڪافي 49
ٿل- ڪاهي قافلو ڪربلا ڏي ويا ڪالهه کڻي،
حَسن مِير حُسين کي، ويئي اها ڳالهه وڻي.
1- حَسن حُسين مِيرَ هئا،
کَنڊ په شَڪر کير هئا،
دانَهه دَندان گِير هئا،
قضا باب ۾ بَڻي.
2- پُٽُ ته عَلِي شير جو،
ڏوهٽو دانَهه دلير جو،
بدلو وٺڻ وير جو،
هُتِ توبہ ڪا تَڻِي.
3- حاجي خانڻ هَوش ٿيو،
ڪربلا ۾ ڪوسُ ٿيو،
ڏاڍو وڏو افسوس ٿيو،
رضا رب کي وڻي.
ڪافي 50
ٿل- صبح توڙي شام،
آهيان يار جو غلام.
1- عرش زمين مُلڪ نه هو، خلق فلڪ مَلڪ نه هو،
درد دوا دلق نه هو، هو عربي احمد ڄام.
2- اَرض و سَما رَينَ نه هئي، اصل عَين غَين نه
هئي،
نظر نِگهه نين نه هئي، ڪو پروڙي مام.
3- دِين ڪُفر ڦير نه هو، پيش زبر زير نه هو،
غَم و غُصو غَير نه هو، طلب هُئِي تمام.
4- شَمس قَمر شَجر نه هو، علم حلم حَجر نه هو،
فرض سُنَت فَجر نه هو، احمد هو امام.
5- بَحر بيابان نه هو، جُملئه جهان نه هو،
شِمر شيطان نه هو، جوڙ نڪو جام.
6- آدم ۽ حَوا نه هئي، بهشت بني هوا نه هئي،
ڳالهه ڳُجهه سوا نه هئي، اي نه ڄاڻَ عام.
7- اسم جسم ذات نه هئي، ڏينهن ڀلي رات نه هئي،
عشق عقل بات نه هئي، نه رام نه سلام.
8- آءٌ انهيءَ جو عبد آهيان، ان جو ڪعبو ان ڏي
ڪاهيان،
مَڪي واري مان آسَ نه لاهيان، اي مان سان انجام.
9- حاجي خانڻ حق حبيب، مليو مون کي مون نصيب،
اسم ذاتي اُو عجيب، سندي سيّد سام.
ڪافي 51
ٿل- آيو سڄڻ مون وٽ، ڙي اديون!
لَکَ ٿورا ڀَلي جا ڀانيان.
1- ڏِسي عيد ڪيم حج ذاتي،
عامن ڪاڻ آهي صفاتي،
اها ڳالهه ذرو نه گهٽ، ڙي اديون!
ڳَلِي ڳَلِي سدا ڳُڻ ڳايان.
2- جيهُسِ جَڳَ ۾ مَٽُ نه ثاني،
اها معنيٰ غيب لِساني،
ڏِسي قلبون لاٿم ڪَٽ، ڙي اديون!
اها رمز خَفي رنگ لايان.
3- ڳَلَ ۾ ڍولُ ڍولَڻَ جون باتان،
صحيح پڙهان، جن جون صلواتان،
ڪيم هِجر اندر ۾ هَٽ، ڙي اديون!
سُتي سُمورن لوڪ سُڻايان.
4- خانڻ خيال ڪيا ڪُل پُورا،
شاه حُسن دا ڏٺم ظهورا،
مُوءِ محبوبن جو نڪو مٽ، ڙي اديون!
سؤ صفتين شعر بڻايان.
ڪافي 52
ٿل- سَنجهي پَئين سمهِي، سارو ڏينهن گهُمِي،
چل چل جو چٽڪو، کنيو تو چَمي.
1- عجب رات آهي، سمهين پير ساهي،
ذرو گهٽ ناهي، وريا ڄڻ ڪَمِي.
2- اُٿِي جاڳُ جانِي، اَڃا اَٿِي جوانِي،
فنا نيٺ فاني، ڪاڏي وَئِي اَمي.
3- ڪيو ننڊ ندوري، ويو وقت زوري،
هاڻي ڪجانءِ هوري، لڳي رت رمي.
4- حاجي هادي هو، جاڳين ملي ٿو،
تنهنن جو مَٽُ نه ڪو، مَٿون ڌُم ڌَمِي.
ڪافي 53
ٿل- ادا، وئِي وڻي، ڪئي ننڊ گهڻي،
سَنجهي سُڌ نه پَيَڙي، سانڀر ٿو سڻي.
1- اُٿي هَل سويلو، آڏو سخت ٻيلو،
دنيا وقت ويلو، ڳَڻيون ٿو ڳڻي.
2- ٻُجهي بَحر بارِي آهِين تون نه تارِي،
اوکي هوا لهرِي، سُجهي ٿو ڌڻي.
3- وِچُون وِٿ وَڏي آ، ڪوڙن لڏ لڏي آ،
پنهنجي سر مَڏِي آ، ڪنهن جي نا کڻي.
4- حاجي هِتَؤن هلبو، دنيا سارو دَلبو،
هِي سَورُ هُت سَلبو، بيشڪ باب بَڻي.
ڪافي 54
ٿل- فاني جهان سارو، ٿيڻو ضرور آ،
پيالو اَجل جو سڀ کي، پيڻو ضرور آ.
1- لَکَ لاڏلا لڏي ويا، دنيا جي دَور مان،
اڄ يا سڀان ۾ توکي، لڏڻو ضرور آ.
2- راتيان ڏِينهان روئي رڙي، رِيجهاءِ رَبّ کي،
جنهن قادر قدير سان، ڪم پوڻو ضرور آ.
3- ڪُلّ نَفۡسُ ذائِقةالموت، ڏِس پڙهي تون،
سچو ڪلام رَبَ جو، ٿيڻو ضرور آ.
4- پَرتو اَٿيئِي محمّد! هي سَگ دَرَ جو خانڻ،
قاضي خداءِ حشر ۾، ٿيڻو ضرور آ.
ڪافي 55
ٿل- ڪجهه خيال ڪر تون بندا، مرڻو ضرور ٿي،
سوڙهي قبر ۾ توکي، سُمهڻو ضرور ٿي.
1- ڊڄ ڀؤ خدا جي باري،
پڙه پنج وقت ساري،
خدا جو پُڇاڻو، ٿيڻو ضرور ٿي.
2- اوکي ٻُجهي ٿي قيامت،
اڄ يا سڀان سا ٿيندي،
آڏو خدا جي تنهن ڏينهن، بيهڻو ضرور ٿي.
3- جتي نَبِي وَلِي سڀ،
نفسي پيا پڪارن،
ميدان تنهن ۾ توکي، هلڻو ضرور ٿي.
4- اهڙو ته ڏکيو آ محشر،
رک خوف دل ۾ خانڻ،
قاضي خداءِ ٿيندو، ڪنبڻو ضرور ٿي.
ڪافي 56
ٿل- اُٿي ڪَتِ چرخي کي چور،
سمهه نه سَنجهي، جو ننڊ ٿي نهوڙي.
1- ڪَتج ڪَنبج پور جا پهاڙي،
ڏنگو ڦڏو ڀي اَيٽ ڏهاڙي،
اڳتون اديون آهن اور.
2- مُنَ تاڙيُون ڇڏ نه اُکوڙي،
ڪَتڻِ بِنان وَرُ، وري وري جهيڙي،
پاندَن جي پوندي ڦور.
3- سمهي سمهي سڳڙو سورج،
پَها پوڙيُون بٺيون پاڻهي نه ڀورج،
شل نه وِجهَئِي وَرُ شُور.
4- هي هنڌ، هو هنڌ، فرق وڏو آ،
خانڻ عشاقن ورق وڏو آ،
ڪِينَ ڄاڻن جي ڪور.
ڪافي 57
ٿل- ٽَڪڙِي ڏِنگِي، ته به چرخي کي چور،
آتڻ – گهَر وَر ڪين وسارج.
1- ٽَڪَ ڏِنگِي وَرِي وَر ڪج ڌيان،
ڪَت ڪَت قلب، نه ٿِي نادان،
گمراهي جو لاهه گمان،
ذرڙيون ڪَندءِ آڏو زور.
2- هڪجيڏين جا هلندا راڄ،
ڪوڙين ڪندي هڪ هڪ ڪاج،
اها ڪرڙي ورڙي حاج،
مانُ هوندءِ ته ڦِرندو مور.
3- جيڏيون سَرتيُون سُهمَن واريون،
ويهي وينديون تو چوڌاريون،
پَها ڪَتي ڪيائون خالي کاريُون،
ڏاڍي چرخن ٻڌي ويون ڏور.
4- حاجي خانڻ خوف جڳائي،
واٽ اُتون شل! وَر نه ورائي،
محشر ماڳ هلج پُڇائي،
ملندءِ مرسل ٻيو نه ڪو اور.
ڪافي 58
ٿل- ڪَلَ نه پَئِي تَقدِيرَ جي، تَدبِيرَ ڪري
ڄَمان،
انگ ۾ اصل ائين لِکيو، ڏوهُه نه ڏيان اما.
1- مُوڙهِي مت مذاق ڀانيان،
رِڙهي ڪاڏي رَمان.
تو سَيّدَ ٻاجهُون واهَه نه ڪائِي،
چوان نَه مان، نمان.
2- اڄ ڪلهه کَؤن نه عشق تُنهنجو،
سال لَنگهيم سَمان.
بي خبر کي خبر نه هئي،
غافل ڪَيَسِ غمان.
3- طلب رکيم يار تنهنجي،
ٻِئي سان نه ٿم طعمان.
آهي اُميد ايندين، نيندين،
دلبر، دَمان دمان.
4- حاجي خانڻ واهه جو ڏٺم،
تون سائين، چايم شمعان.
ويٺي سُتي تون هِين ياد،
اُڀا گهُميس لَمان. |
