ڏکڻَ
مينهن ڀلي وسي، ٻوڙي ته ٻوڙي
ها، ها ڀل ٻوڙي
ڀائو، ڀل ٻوڙي!
اُڀري سِجَ اُلهي ويا، ڪيسين ڪو لوڙي؟
ڪيسين ڪو لوڙي؟
ڀـــائــو، ڪــو لــوڙي؟
راههَ ملي ڪا رُڃ مان،ڪيسين ڪو ڊوڙي!
ڪيسين ڪو ڊوڙي؟
ڀـــائـــو، ڪــو ڊوڙي؟
زنجيرون زندان جون ٽوڙي ڪو ٽوڙي!
ها، ها ڀل ٽوڙي
ڀائو، ڀل ٽوڙي!
ڏکڻ مينهن ڀلي وسي، ٻوڙي ته ٻوڙي.
موت کي مات ڏني آهي ڪنهن
چاتر گياني سوچي-
انت ته ساڳو آهي، ڪهڙي
آنا ڪاني؟ سوچي-
نهر اُتي ئي، لهر ته آهي
آني جاني! سوچي-
پر هيءَ ڪؤتا مرڻي ناهي
ڪا مَن –ماني سوچي-
چاتر گياني سوچي.............
غزل
سانوريون نينگريون پنڌ ۾ ٿَڻَ لُڏن،
ڄيٺ ۾ ڄڻ پيا انب جا وَڻ لُڏن.
دور ريٻاريون ڄڻ وڻنِ ٽاريون،
وائري ۾ پيا ڪيترا ڌَڻ لُڏن!
ڇا اُتر جي تپت تو وساري ڇڏِي؟
روز جهولا لڳن انب جا وڻ لُڏن!
پيار تنهنجو پرين ايترو ويجهڙو!
دل دَهڪِجي وَئي ڪئن نه ڏانوَڻ لُڏن!
هيءَ به آ شاعري جنهن سَرءُ ڪانه آ،
روز بادل وسن روز سانوَڻ لُڏن!
غزل
پاڻ کان ڪنهن هَرڻ جيان نه ڀڄو
رڻ ۾ رهڻو آ وَڻ جيان نه ڀڄو
سِڪَّ ۽ ڇِڪَّ ۾ رهي ويڇو
ٻار جي مُنهن ڏي ٿَڻ جيان نه ڀڄو.
آسمانن ۾ شور ٿي گهاريو
وِڄُّ وانگر وَسڻ جيان نه ڀڄو
نه ڌڻي آ نه ڪو ڌنار آهي
مينهَن جي ڏينهن ڌَڻ جيان نه ڀڄو
پيرَ کوڙي رهو پهاڙن تي
پَٿّرن جي ڪِرَڻ جيان نه ڀڄو
رَٿَّ روڪي وِڙهو ’اياز‘ اڃان
ڪانئرن جي ڀَڄڻ جيان نه ڀڄو-
ٽه سٽا
هاڻ ته سڀڪجهه ٿو ٻَري،
رات پتنگا مون ڏٺا
ٻارَڻ کان اوري پَري.
___
ترس ميان ڪپڙا مَٽيون!
موت ته ٻيو ڪجهه ڪونه آ
بس، ٿوري ساهي پٽيون.
___
ڇا نه ڪبير جي واڻي!
”رام ڪرشن مرندو ڏٺو،
چارئِي ويدَ ڪَهاڻي.“
___
واهه ڪبير جي واڻي!
”مالا ڪاٺُ ته ٺاڪُر ٺِڪّرُ،
تيِرٿ تُڻُ پاڻِي“
___
مِينهُن ڪيو آ ماڳُ،
روهِي اُٺڙي يار فريدا
هاڻ ته نِنڊان جاڳُ!
___
ڏوُر نه تُنهنجي ڏِکَّ!
توکان اڳتي آهه ڇا
تون به ته هڪڙي وِکَّ!
___
گيت نه پَر کيَئه ڍولَ!
ڪرشن چَڪَر جئن ويا
جن جا سارا ٻول.
___
سمجهو ٿا لوڪو!
راهُو مرڻو ڪونه آ،
مري ويو ٻيو ڪو.
___
ماروءَ ڏنا ويڻ!
جن سان ڪِرڙ ڪڪوريا
ڪنهن سي ڏٺا نيڻ!
___
جُڳ ٿي ويا بيٺي،
هاڻ ته آرتيون ڇوليون
آيون مٿي تي!
___
وهوا وَنُّ اَننت جو!
واچوڙو وڻراهه ۾
آهي ڄڻ ته بسنت جو!
___
پاڻيءَ تي ڦوٽو
ڪيئن چوان ڪيڏانهن ويو؟
باقي هي فوٽو!
___
هونئن ته هي ڍايَل،
توکي ڏسي پو به ڄڻ
اکيون بکايَل!
___
ڪيسين نچي مورُ؟
ٻيهر آيون ڇو ٺهي
گهٽائون گهنگهورُ!
___
اکيون پٽيو ڙي!
سيءَ جا باک بسنت جي
اُٿي جهٽيو ڙي!
___
اکيون کوليو ڙي!
هي جي وڻ ٽڻ موريا
تن سان ٻوليو ڙي!
___
هي جَڳ مَڳ جِيونُ-
ڇاڇا هن سنسار جو
سهسين رنگُ سُپن!
___
متان آڻين مَنِ
هي جو پَنَّ سُڪي ڪِريو
سهسين ساوا پَنَّ!
___
هيءَ ڪنهن جي آ تاتِ؟
جيءَ جهروڪي مان ٿي اچي
پيئي ڪائي لاتِ!
___
ڪنهن هي ڪالهه چيو
”ڦول نه ڦُٽو ٽار تي
منهجي پاندِ پَيو!“
___
اهڙو اونهارو!
چنڊ مٿانهون مونجهه ۾-
پاڻيءَ جو وارو.
___
روجهڙيون ڀيڙيون-
سج لهي ٿو سانت ۾
سامهون ڳيدوڙيون.
___
اڄ به سانڀَرِ ۾!
ڳاڙها گُلَ ڦلاريا
روهيڙي گهَر ۾!
___
وسي پيو ٿَرُ
ڇيلا ڇُپن ٿا پيا
ڪُونڀٽَ، ڪاورنجهرُ!
___
ڪيئن وساريان؟ ڪيئن؟
ڄاريِنُ پيروُن مٺڙا
ڪنهن جي چُمين جيئن!
___
تنهنجو ڪهڙو سَنگُ!
”لڳو لاهوتين سان
روحَل! تنهنجو رنگُ“
___
چؤ تون ڪهڙي ڀُون؟
منهنجون سِڪن اکيون،
ڪٿي آهين تُون؟
___
مان جنهن ٽوليءَ ۾،
تنهن وٽ ڳاڙهي سجَّ جون
ڳاهُون ٻوليءَ ۾.
___
آيو، آيو ڍولُ،
سونُ- سَريکو سُپرين
جنهن جو تولُ نه مولُ!
___
سورج نديءَ تي
رَوِي! تو ڇا ٿو ڏسين؟
دونهون هُگليءَ تي!
ڪيڏو سانت- سَٽاءُ!
سُنَّ وسي ٿي روههَ تي،
ڪونجن جو ڪُرلاءُ-
___
ٻي سڀ جَڏي ڳالهه،
ڪُهاڙيا، ڪوڏاريا،
گوڏِر وڏيِ ڳالهه!
___
اڃا آهين باندِ!
ساڳيو ڪَسو ڪَرَم ۾
ساڳي ڏورِي ڏاندِ!
___
بيهون، نه بيهون؟
ليڙا لَسَّ وڃن پيا
ڪيچَ- ڌڻيءَ ڪيِهُون!
___
چڙن جي چُرَ چُرَ-
ڪَنڊيون چَريا ڇيلڙا
مٿي کڻي کُرَ.
___
وَريا ڇو نه وَلَرَ؟
ننڊ نه آئي رات ڀَر
ڪَنّ پَيئي ڪُوڪَرَ-
___
هي ڇا ٿو چاهيان؟
ڏنل ڏاڏاڻن جي
لوئي ڪيئن لاهيان!
___
متان ڪجهه واري،
ٿَرن ۾ ٿڪجي پوان
پَهون پيئاري!
___
هاڻي تن جي سارَ
جن موتين کي مُلهه ڏنو
وَيا سي وينجهارَ.
___
آرهِي ڪَنٺ ڪَلا!
وري مينهن پون پيا
گُونجن اڄ ته گَلا!
___
(وڌيڪ پڙهو) |
