|
بيت
ڪڏهن رنجايو ڪونه ڪو- منهنجي محب وٽان
مجرم کي معافي ملي- حبيبن هٿان
جو ڪري اچان اچان- سو سڏيو وِهاري سَٿَ ۾.
بيت
ڍولڻ آهي ڍَڪُ- ڪڍي عيبَ نه ڪنهن جا
مُحب جو مرڪ- اِهو آهي اصلَ کان.
بيت
”امين“ گهوٽ اچي- همدم ٿيءُ حبيبَ تون
ته محبوبَ تنهنجي محبت جو- وڃي مچُ مچي
هم صحبتن مان ڪين ٿيو- رڳو ريٽا ٿيا رَچي
جيڪي گهريئون حبيب کان- سو سڀڪي مليُن سچي
پر ساهُه نه سُڪايئون سائينءَ لءِ- پائي پانڌُ ڳچي
ماريئون ٿي مسڪين کي- ڪري ڳالهه ڪچي
مهر ڪريو مون ”مائلَ“ تي- ته بلڪُل پوان بچي
ته نرمل پوءِ نچي- هڻا نعرو تنهنجي نينهن جو.
بيت
اڳيان در حبيبَ جي- هليا منجهارئون حُبَ
پائي پاندُ ڳچيءَ ۾- عجز ساڻ ادبَ
ڪَرمين مِلَن قُرب پيا- ٻيا سڀئي آهن سبب
راضي ٿين رَبّ- ”مائلَ“ مليا محبت سان.
بيت
عجيبن اڄ ڏني- خاصي خوش خبر
ته عاشقن لءِ اسان جا- کُليل آهن درَ
”مائلَ“ مليا محب سان ٿيا سجايا سفرَ
واليءَ ڪيا ورَ- پنيون مرادون من جون.
بيت
پُنيون مُرادون من جون- ٿيا لايا سجايا
”مائلَ“ محبتن جا- ٿيا سفر سجايا
پو پرينءَ کڻي پياريا- سِڪ مان سَوايا
ڀلارن ڀلو ڪيو- بختن ڀِڙايا
عجزئون جي آيا- اُهي اَگهِيا در الله جي.
11 رمضان المبارڪ 1391هجري، 1 نومبر 1971ع،
حيدرآباد کان ڪراچي ويندي بس ۾.
بيت
عاجز ڪري ٿو عجز مان- سائين اوهان کي سوال
ته مون سان هلو ميڙ ٿي- جو هيڻو اٿم حالُ
راضي رهبر کي ڪريان- جو لاکيڻو لجپال
آهي روزِ حشر جو ۽ هجري نئون سال
ڌڪيو دشمنن آ گهڻئي- ڪوڙو وجهي ڪالُ
معافي وٺي ڏيو محب کان- ته ڀُليل ٿان بحالُ
”مائلَ“ محبت مال- صرف کپي ٿو سِڪ جو.
بيت
مڃيان سدائين محبت سان- هاديءَ جو حڪمُ
حجت هلايان ڪين ڪي- ڪنبي کڻان قدمُ
پايان پاندُ ڳچيءَ ۾- نه دعويٰ سندو دمُ
هيڻو هلان حضور ۾- اهو ڪريان ڪمُ
ويجهو اٿم ويساهَه سان- جيئن مون سان آهي دمُ
مُهابي مُحمّدصه جي- ڀلا رکيو ڀرمُ
هاڻ ڪري رحم ڪرم- ”مائلُ“ نوازيو محبت سان.
بيت
ڄٽِي ڇا ڄاڻان- آئون پرين تنهنجي پيار مان
نالائق نواز تون- سُهِڻُل سياڻا
ريجهي ڪا راڻا- مهر ڪريو مون ”مائلَ“ تي.
بيت
ڄاڻان ڇا ڄَٽِي- آئون پرين تنهنجي پيار مان
پيارج وِرِهَه وَٽِي- قرب ڪري ڪو پنهنجو.
بيت
ڄَٽي ڄاڻان ڇا- پرين تنهنجي پيار مان
پَرِچي پنهنجي ڪا- مهر ڪريو مون ”مائلَ“ تي.
بيت
ڪڏهن ڇڏيندس ڪين ڪي- دلبر سندئي دَرُ
پرين ڏي ڪو پيار مان- پيالو ڪري پُرُ
ته نشو ٿئي نَـرُ- نرمل اوهان نينهن جو.
6 جولاءِ 1961ع، هالا
بيت
پيارا تنهنجي پِرت جي- پل پل اٿم پچارَ
ڇِني يار ڇڏي وئين- محب مٺا منٺارَ
اٿم عجيب اندر ۾- آن سندا آزارَ
سگهو لُهه تون سار- ”مائلَ“ پنهنجي جي مٺا.
4 جون 1961ع، هالا
بيت
سڄڻ تنهنجي سِڪ ۾- ٿو سڪي سندم ساهُه
پرين سندءِ پورن ۾- پچيو ٿيان پاهُه
ڪهُه ڄاڻان ڪهڙو ٿيو- اوهان جو ارواحُ
آئون ڏوريان ڏُکن ۾- اوهين بِلڪل بي پرواهه
نِرمل نامُ الله- ”مائلَ“ ڏي ورُ محب تون.
4 جون 1961ع، هالا
بيت
محب ملاقات- سڄڻ ڪرائج سيگهه مان
اکيون عجيب اُڪنڊيون- ٿيون ڏس ڏينهان رات
سِڪَ سندءِ ۾ ساهه کي- ساجن آ سَڪِرَاتِ
”مائلَ“ مون مُشتاق کي- محبت ڪيو ماتِ
وائي وصل وات- واحد ڪارڻ وارِ تون.
4 جون 1961ع، هالا
بيت
وائي ورڻ وار تون- ويهه وساري
سندم ساهُه پساهُه ٿو- سُهِڻَل تو ساري
”الفراق اشد من الموت“ ٿو- مٺا مون ماري
ڳڻتي تنهنجي روز ٿي- ڳچَ هنئين ڳاري
جڏيَ سندي جيَ کي- وڃ جانب جياري
واڳ وصل واري- مِل اچي تون ”مائلَ“ سان.
بيت
ورمَ وساريجُ- سڄڻ سٻاجها سپرين
واحد لڳ ولهيَ ڏي- واڳ وصل واريجُ
پرين اچي پيارَ جا- ڪي پيالا پياريجُ
جانب جياريجُ- ”مائلَ“ مون مهجور کي.
4 جون 1961ع، هالا
بيت
دلبر مون کان دُور- جانب جڏهن ٿو ٿئين
تڏهن تنهنجي طلب ۾- سهِسين سهان سُورَ
مٺا مون ”مائلَ“ کان- وڃين متان وهلورَ
ڏکوئين کان ڏُور- هرگز نه ٿي حبيبَ تون.
28 جون 1961ع
بيت
ٿو ڏسان پنهنجي پاڻ ۾- رمزن جو ٿو رازُ
ڏنم ڏاتر ڏيلَ ۾- نُوري ٻيو نيازُ
اُتم مليو خيال کي- پراهون پروازُ
سِڪ مان پيو ٿو سازُ- وڄي سندس وحدت جو.
15 فيبروري 1975ع
بيت
بِرهه سندي باغ ۾- ٿيءُ گوندر سندو گُلُ
ته سُڳَنڌ سُنگهئي سڀڪو- چئي ”مائلَ“ ٿيئي مُلُ
۽ هلئي ڏاڍو هُلُ- سُرهاڻ جو سنسار ۾.
15 فيبروري 1975ع، سومر شام 7:00 بجه، ڊپٽي ڪمشنر
بنگلو، حيدرآباد
بيت
”مائلَ“ رمزون مُرشد جون- مڃي ڪر سرت
ڪڍي ڇڏيون قلب مان- ڪوڙي سڀ ڪِرت
رکج سدا روح ۾- نرمل سندي نِرت
پڪي ڪر پرت- ته ويجهو ٿيئي ويساهه سان.
بيت
”مائلَ“ رمزون مرشد جون- سَمجهي ٿيُ سُڄاڻ
اکيون پَٽي اندرَ جون- اُنَ سڄڻ کي سُڃاڻ
مولا اٿئي مِلائيو- سُهڻل اهڙو وساڻ
آگي سندي عطا جو- ڄاڻ اهو اهڃاڻ
هلجئين نئڙت، نياز سان- پنهنجو سنڀالي پاڻ
ڪر حاصل حال حبيب کان- ڄَٽُ ٿي وڃاءِ مَ ڄاڻ
پاسي ڪر تون پاڻ- ته ويجهو ٿئي ويساهه سان.
بيت
”مائلَ“ رمزون مرشد جون- سمجهي ڪر ساڃاءِ
ويٺو پنهنجي وجود ۾- وريو وريو وهنڃاءِ
سانڍ سداءِ ساهه ۾- ڪنهن کي ڪيم سُڻاءِ
ڳالهيون سندس ڳُڻن جون- ڳايو، ڳايو ڳاءِ
ڪري پو تون قدمن تي- ۽ پانڌ ڳچيءَ ۾ پاءِ
قلب منجهه ڪماءِ- محبت سندي مام کي.
بيت
پائي پانڌ ڳچيَ ۾- ريجهائج رهبر
محبت رک من ۾- ڪج نه ڪڏهن ظاهر
اينهين لڪائج لوڪ کان- ڄڻ آهين بي خبر
ادب، نوڙت، نياز جو- رک تن ساڻ ثمر
ته نرمل ڪري نظر- قلب اجاريندئي قرب سان.
26 سيپٽمبر 1962ع، ڪوئيٽا
بيت
ڪچي ڪيئن ڪوهه- جو روح رنجايئي رهبر جو
”مائلَ“ معافي وٺ تون- جو ڏاڍو ڪيو ٿئي ڏوهه
اهرو ڪين اندوهه- رکڻ گهرجي روح ۾.
بيت
خطائن کان خفا ٿي- جڏهن رهبر ٿئي ٿو رنج
تڏهن ڏين ٿا ڏنجهه- اچيو وَهَم وجود کي.
بيت
تدبير جو تعلق- رڳو رهي ٿو عقل سان
مگر محبت عشق- اوڏو ناهي اُن کي.
بيت
مُرشد ڪيو مقُدم- سمجهج سڀ ڪنهن ڳالهه ۾
اڳيان اُن جي ادب سان- نميو پيو ٿون نَمُ
”مائلَ“ سندس محبت ۾- ڏي تون هڏ ۽ چم
ناتو نڀائج نياز سان- اهو ڪر تو ڪم
پر دعويٰ سندو دم- ڪڏهن هڻجئين ڪين ڪي.
بيت
مرشد کي مقُدم- حاضر، غائب ڄاڻ
ڪڏهن به پنهنجو پاڻ- آڻ نه آڏو اُن جي.
بيت
جڏهن مرشد جي محبت- رکندي پنهنجي روح ۾
تڏهن وينديئي وجود مان- ڪُدورت، ڪُلفت
ان کان پوءِ عبرت- لڀندين پنهنجي پاڻ ۾.
بيت
رهبر سندي روح کي رليا ڪيم رنجاءِ
اگليون پنهنجون عادتون- محبت ساڻ مٽاءِ
پاڻ سنڀالج پانهنجو- ڪر نه ڪَچي تون ڪاءِ
سختيون سڀئي ساهَه کي- صبر ساڻ سهاءِ
حجت واري هام تون- هرگز ڪيم هلاءِ
پاندُ ڳچيَ ۾ پاءِ- ته راضي توکان رهبر ٿئي.
8 آڪٽوبر 1962ع، منڌو ڪاڪا
بيت
مُرشد مهربان- جڏهن ٿئي ٿو جنهن تي
ته ڪڍي ان جي قلب مان- وڍي وَهَمَ گُمان
ان کان پوءِ انسان- صحيح معنيٰ ۾ ٿو ٿئي.
بيت
”مائلَ“ سوئي مرشد کان- ڪندو حاصل حالُ
جو دُئيَ جو دجالُ- ڪڍي ڇڏيندو قلب مان.
بيت
کَٽي خوش اعتقاد- ”مائلُ“ پنهنجي مُرشد کان
باقي بي اعتماد- ڪڏهن پِرائي ڪينَ ڪي.
عنوان: جُنونُ
بيت
جُنون ڏيئي جوشُ- پهچايم پرينَ وٽ
ڪنهن پر پُڄان ها ڪينَ ڪي- جي هجان ها هوَش
”مائلَ“ محبت ۾ وڃي- ٿيسُ دلبر سان هم دوش
نَبِيزُ ڪريان پيو نوش- من ۾ سندس محبت جو.
جنوري 1975ع
بيت
جُنونَ سوا جاني- ڪنهن پر ڏسان ها ڪين ڪي
پُـرَڻَ سوا نه پُڄان ها- هجي ها حاصل حيراني
پهتيس جڏهن پِرَ کي- ته ڪئي عجيبَ احساني
تنهن جو ڪيئن ثاني- ساٿي ڪنديس ڪو ٻيو.
جنوري 1975ع
بيت
جنهن راهه رَليو رهبر سي- تنهن ”مائلَ“ نه پُڄان
ها مُور
هجي جَسُ جُنونَ کي- جو پهتس پهرين پورُ
ٻيا جَذبا ويچارا جهُورَ- تن رستو ڏَسيو رَمَڻَ
جو.
جنوري 1975ع
بيت
محبت واريَ مستيءَ جو- مَشربُ آ مَستنِ
”وحده لاشريڪ لھ“- پختو يقين اٿن
”ومن يتَوڪل عَليٰ الله“ تي- هردم پيا هلن
”ونحن اقرب اليھ من حبلاللوريد“ ٿا- پنهنجي پاڻ
پَسن
”الله نورالسماوات والارض“ ۾- ڏسيو ٿا ڏسن
”ڪل سيرو في الارض“ ۾- گهميو ٿا گهمن
”لااِلــٰھ اِلاالله محمّد رسول اللهصه“-
قلبئون اُچارن
”کل شي يجرڪ“ ۾- نوچيو نهارن
اهدنا الصراط المستقيم سان- پرور ڏانهن پُرن
”ليس الانسان الاماسعيٰ“ جو- فرض ادا ٿا ڪن
خلوص محبت پيار سان- هر ڪنهن پيش اچن
عبرت ۽ عجب جو- کاڌو ٿا کائن
عجز وارو آب ٿا- پاڻي ڪريو پيئن
سِڪِ جي پنهنجي سرير تي- پوشاڪ ٿا پهرن
لڪيو اينهين لوڪ کان- گهمندا پيا وَتن
سڄو وقت سائين سان- ”مائلَ“ مَحِوُ رهن
افضل عبادت الله ڪئي- سا خدمت خلق جي ڪن
هتي هن جهان ۾- اينهين گذارن
لوڪُ نه لَکَي تن- ويا واحد گڏجي.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع، جمعرات 2:45
12-D
بنگلو محمد علي سوسائٽي، ڪراچي
بيت
جلوي جلال، جمال سان- مولا ڪيو ٿئي مست
منهنجي اهو مقدر ۾- لکيئي روز الست
هيَ قادر ڏيکاري قدرت تو- نه ته پرور هئس مان
پَستُ
دير نه ڪيئي دم ڪُو- جو سائين ناهين سُست
محبت سندئي ۾ مولا مان- هاڻ چريو به آهيان چُست
جو داتا رکي دَستُ- کڻي
”مائلُ“ مٿي ڪيئي مهر مان.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع جمعرات 2:45،
12-D
بنگلو محمد علي سوسائٽي، ڪراچي
بيت
محبت جي مستيَ ۾- جو مچي ٿئي مستُ
سو مُور نه ٿئي ماڻهن جو- زوريَ زيردستُ
جو قدرت اُن جي قلب کي- ڪيو زبردستُ
مستيَ مَحِويَت ساڻُ گڏُ- چالِ هلي سو چُستُ
جو اُن کي روزُ الستُ- قادر ڪيو قلندري.
12 محرم الحرام 13952هجري، هالا
بيت
مشرب ۾ يا مولا تو- محبت ڏني مستي
قادر ڏنئي ڪرم سان- هادي اهڙي هستي
نالائق نوازيئي- ستائين نه ڪيي سُستي
محبت سندئي جي ”مائلِ“ کي- چوٽ چڙهي چُستي
الله سائين آباد ڪيئي- برهه واري بستي
تقويت ڏنئي توڪَل جي- پِرت نه ٿيندي پستي
محبت ڏني ”مائلَ“ کي- تو آهي الستي
وهبَ ڏنئين ٿي وحدت جا- ٿي وسي اندر وستِي
پنهنجي ڏئي پيار جي- دردن ڏنئي دَستي
ٿي وَسي اندر وستي- جو وَهَبَ ڏنئين پيو وحدت جا.
بيت
مشرب ۾ يا مولا تو- مونکي ڏني محبت
ڏسان پيو سڀ ڏيهه ۾- قادر سندس قدرت
اکيون کائن عجب ٿيون- ۽ آهن منجهه حيرت
ٿي نظر اچي انسان جي- هر ڪائي فطرت
بيشڪ تون ئي آهين- سڀ کان وڏي طاقت
ضايع ذرو نه ڪرين- مولا ڪنهن جي محنت
تنهنجي هر ڪنهن ڳالهه ۾- هادي آ حڪمت
قربان تنهنجي نام تان- هردم ۽ هر وقت
تنهنجي روزِ الست کان- بلڪل ڪيم بعيت
وساريان ڪئين واحد مان- تنهنجي پاڪ طينت
جو سڪ مان ڏني ستار تو- سائين سگهي صحت
هن جهان ۾ هلڻ لءِ- وڌ نه ٻي نعمت
گهنگار گدلي سان- مولا ڪيئي مَرِوَتِ
ڪفر ڪذب ۽ ظلم جي- کان بچايئي لعنت
شيطاني شر ڪڍيئي- ربّ ڪري رحمت
جلوو پَسايئي جمال جو- ۽ جلال ڏنئي جُرَت
پازيَ کي تو پُر ڪيو- ٿو کاوان اها عبرت
جو واحد گڏيئي وحدت- ”مائلُ“ کڻي مهر مان.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع
بيت
الله سائين مون تي- سندئي لک احسانَ
لک ته آهن ٿورڙا- هت جاءَ ڪروڙن ڪانَ
سائين ڪيئي سولو- پِرت مان پشيمانَ
نه ته ڏاتر هئئي ڏيهه ۾- ٻيا به گهڻي انسانَ
الله الصَمَدُ تون آهين- اٿئي ڪنهن جي پروا ڪانَ
قادر آهين ڪُل جو- سڳورا سُبحانَ
بخشيُئي گنهگار کي- منهنجا مولا مهربانَ
صدقي امام حسينعه جي- پنهنجا سُڃاڻي
شانَ
مهابي مرسلصه جي- ”مائلَ“ ڏنئي مانُ
پنجتنعه، چوڏهن جي صدقي- سڃاتئي سبحانَ
جلال ساڻُ جهان- کڻي معافي ڏنيئي ”مائلَ“ کي.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع
بيت
بيشڪ سڀ جو آهين- الله سائين مالِڪُ
نِپايئي ننڍڙي هوندي کان- ٻاجِهه پئي ٻالڪ
سِڪَ، مستيءَ ۾ سالِڪُ- ”مائلُ“ ڪيئي مهر سان.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع
بيت
محبت مستيَ ۾ ڪيو- مولا مونکي ممتاز
عشق سندُس جو اندر ۾- اهڙو ڏنئين آواز
ٿو ڀُليل اچي بازُ- جو هڪ ڀيرو ٻُڌڻ سان.
بيت
”مائلَ“ مون مسڪين جو- آهي مولا مددگار
جو جلَ جلالَ جبار- قادُر آهي ڪُل تي.
بيت
پرور ڪئي پاڻهي- چرئي سان گڏ چالاڪُ
پيو وائي ورائيان حق جي- بلڪل ٿي بيباڪُ
ٿو سڻايان سنسار کي- وحدت سندوئي جو واڪُ
وحدت سندي واپار ۾- چاهئون ڪيئي چالاڪُ
نرخ سڻائيان نياز جو- بلڪل ٿي بيباڪُ
چوان ته هي سستو سڀ کان- اَٿوَ وحدت سندو واڪُ
وکرُ وٺو وِتِرو- جو پئي به ٿئي پاڪُ
ته کُليوَ ڪُلِفُ قلب جو- جو ٿيو اَٿوَ لاڪُ
الله سائينءَ ٻَڌو آڪُ- رکيو انهي تي رحمت جو.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع
بيت
هِتي هُتي آهيين- منهنجو تون الله
پيدا پرور پاڻ ڪري- سائين وڌو ٿئي ساهُه
جمال ۽ جلالَ ساڻ- جوڙي ڏنئي جاهه
”اهدنا الصراط المستقيم“ جو- ربّ ڏيکارئي راهه
ٿيو پردو آهين پناهه- ”مائلَ“ مون مسڪين جو.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع
بيت
مِهر ڪري يا مولا تو- ڏني قوت قلندري
سچو ثابت ٿي ڪيئي – ”مائلُ سروري“
پنهنجي پروري- ڏيکاريئي ڪيئن ڏيهه کي.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع
بيت
هِتي هلايئي حڪمت سان- هادي ڏئي همت
جمال ۽ جلال جي- جيَ کي ڏنيئي جُرت
ڪيئي ڀلارا ڪرم سان- ڀلي سندم قسمت
آهيان الله سائين آئون به- انهي ۾ عبرت
ته گولي گنهگار تي- ايڏي سندءِ شفقت
ٻانهي ۾ تو ٻاجهه سان- ڪيڏي رکي قدرت
عقل، فهم سڀ عاجز ٿيا- آهي هردم ئي حيرت
عشق اچي اڳواڻ ٿيو- ڪيئين امامت
ظاهر باطن ۾ ڏسان- تنهنجي ئي طينت
مَحِوُ اهڙو محبّتَ- ”مائلَ“ رهي ٿو مستيءَ ۾.
4 صفر 1395هجري، 14 فيبروري 1975ع،
12-D
بنگلو محمدعلي سوسائٽي، ڪراچي
بيت
مولا وٽ مظلوم جي- ڪيو آهُن نيٺ اثـرُ
اچي مُحمّدصه مير ٿيو- اُن دم ئي آڌر
ظالم سڀ زبون ٿو- پاڻ ڪري پرور
جو مسڪينن جو مولا وٽ- ٿيو سفارشي سرورُ
پاڻا نوري نظرَ- ڪيئين ”مائلَ“ مون مظلوم تي.
بيت
فورن آهي فون- لءِ ماڻهن ملاقات
ڪري ڪالَ بُڪَ سي- بلڪل ڪن ٿا بات
توڙي هجي ڏينهن يا- توڙي هجي رات
انسانن اهڙا- آهِن نَسبُ ڪيا آلات
ڪن جي غور گهَرو – ته منجهن مواصلات
”ونحن اقرب اليھ حبل اللوريد“- آهي ايَ سچي آيات
سڌو پنهنجي سائينءَ سان- بلڪل ڪن سي بات
جي مَحِوُ هن محبت ۾- ته تَنَ ۾ ڏسن تجلات
”مائلَ“ تِن کي موت پو- ماري نه ڪندو مات
۽ رهندا سدا حيات- قائم سي ڪائنات ۾.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع
بيت
ڪَرمُ ڪِنَنِ سان ٿو ڪرين- ٻيو سُجهي نه ڪو سرورَ
آهين اٻوجهن جو- اَڪمل تون آڌر
هيڻن جو همراهه تون- بي واهن سندو وَرُ
ناهي ”مائلَ“ جو مِٺا- توريَ ڀيڻي ڀرُ
ڄاڻي ٿو پَرورُ- ته محتاجن جي مدد تون.
بيت
دلبر سندءِ در تي- آهي سواليَ هيَ صدا
”مائلَ“ کي منهنجا مِٺا- ڪڏهن ڪج نه جدا
ڪري پڻي پيزارن جي- نرمل نامِ خدا
نظر نوازش مان- اهڙي ڪر ڪا
نرمل پنهنجي نُور مان- ڪر اگلي تي عطا
مور نه ٿجئين محب تون- خاطيَ کان خفا
ڀولا ڀڇن بِرهَه ۾- ۽ سينو ٿيئم صفا
قلب ڪعبو ٿي وڃي- منهنجا محب مِٺا
رهي هِن جهان ۾- هُجان جهان کان جدا
پيارج پِڪَ پريم جي- ڪاملَ اهڙي ڪا
تون سخي سراپا- سرور سڄي سَرَ جو.
بيت
ڏئي ”مائلَ“ کي- طلبن سندو تابُ
ڪَيُوَ پنهنجي قُرب سان- نُور نظر نايابُ
ته بِلڪُل ويو ڀُلجي- حبيبَ حسابُ ڪتابُ
هردم ۽ هر ويلَ ۾- آڻيان اکن آب
بخشي بديون بيڪار جون- ڪامل ڪَيُئِي ڪاميابُ
فقيرَ فيَض مَآبُ- ڪرمَ ڪِنين سان تو ڪيو.
عنوان: لِيلان
بيت
مَڻِئي مٿي موهجي- مُٺي هَڏِمَ مَــرُ
ليلان لڳي لوڀَ تي- وڪڻي ڇڏيئي وَرُ
ڏِيلَ پنهنجي ۾ ڏَرُ- ڪر ڪو پنهنجي ڪانڌ جو.
بيت
ڪندو مَڻئي جو موهُه تو- خوب خلق ۾ خوارَ
چڱون چوئين ٿو چِلولِي- ڌيان تون دل ۾ ڌارِ
اها ڪميڻي ڪارِ- چڱي چنيسر نا لڳي.
بيت
سُهڻي اها صلاح تون- منهنجي منڃ مُٺِي
نه ته ڏيهنِ منجهه ڏِٺي- ٿيندينءَ مڻئي جي موهَه
کان.
بيت
لِيلان لَڄَ نه ٿِيَئِي- جو ڪاندُ مَٽيو تو ڪَچَ
تي
مُٺِي ڪينَ مَڃيئي- پاڻ ويهايئي پاڻ لءِ.
22 فيبروري 1962ع، امين منزل، گاڏي کاتو، حيدرآباد
بيت
ماڻِڪ سندو مُلُ- ڪٿي وڌو تو ڪَچَ سان
آئيي ڪينَ عقلُ- مُٺينءَ مڻئي جي موَهه تي.
بيت
مُئينءَ مڻئي جي موهَه تي- هي ڪيُئي ڪُڄاڙو
هنيئي پنهنجي پيرَ تي- هَٿ سين ڪُهاڙو
جو پرين جو پاڙو- پاڻهي وڃايئي پاڻ کان.
بيت
چنيسر جي چاهه مان- ڄٽي نه هِڏ ڄاتوءِ
”نُوريَ“ جيان نيازَ جو- پاندُ نه ڳچيَ پاتوءِ
جو هارُ ڳچيَ پايوءِ- ٻُڏي مرين ها اِن کان.
بيت
ڪڏهن ڪميڻِن سان- ڪري نه چنيسرُ چاهُه
سچ ٿي چوان سرتيون- ڄاڻي هِڪُ الله
جنهن جو ڊِڄي ساهُه- سا ”مائلَ“ وني وَرَ کي.
22 فيبروري 1962ع، امين منزل، گاڏي کاتو، حيدرآباد
عنوان: رقيبُ
بيت
رقابت کان رِيسَ- ڪرين روز رقيب تون
هيڻن سان هر ويلَ ٿو- هَيَا ڪَرين هِيَس
روح رنجائين خوامخواه- ڪيڏا ڪرين ٿو ڪِيسَ
انڌو نه ٿي ابليسُ- پاڻ وِهائين ٿو پاڻ لءِ.
بيت
ڪري رِيسَ رقيبَ تون- ڪندين ڪُڄاڙو
مُور نه ڇڏائيندي ”مائلَ“ کان- پرين جو پاڙو
پنهنجي هڻين ٿو پيرَ تي- پاڻ ئي ڪُهاڙو
سڙيل اهو ساڙو- نهڙُ نيندُئِي اوچتو.
بيت
رليا رقابت رِيسَ کان- ڀَر نه پنهنجو ڀَڀُ
ڪيڏا هڻين ڪوڙَ ٿو- ڄَڻ ٿو ڦاڙين اُڀُ
سڄڻ سمجهن سڀ- رٿون تنهنجي روح جون.
بيت
ڪر نه پڌرا پانهنجا- لُوٺا تون لڇڻ
سمجهن سڀ سڄڻَ- رِٿون تنهنجي روح جون.
2 جولاءِ 1961ع، هالا
بيت
رِٿون هر ڪنهن روح جون- سڄڻ ٿا سمجهن
پر ڇني گُلُ ڏين- مُور نه ڪنهن کي مُنهن ۾.
بيت
رولي لاءِ رقيبَ وڏا وس هلائيا
پر هِڪُ نه ڪڏهن حبيبَ- ٻڌيس مُدعا من جي.
بيت
جي رهيا روز رقيب ٿي- ڪينَ آيا سي سالِ
پائيَ ۾ ڪوهه پئين- تون پنهنجو پاڻ سنڀالِ
پنهنجي اندر پالِ ”مائلَ“ محبت محب جي.
2 جولاءِ 1961ع، هالا
عنوان: سُورَ
بيت
سڄڻ تنهنجا سورَ- سهڻا پيا ساهه کي
جانب جدائيَ ۾- پلٽيو پون پُور
ڪيا مون قُرب ۾- ڪهڙا آهن قُصورَ
مٺا مون ”مائلَ“ کان- وڃين ڇو وهلُور
ڏکيون کان ڏُور- ڪڏهن ٿجي ڪين ڪي.
بيت
دلڙي دلبر يار تو- وڌي سُورَن منجهه سَٽي
سوز سوايو روز ٿئي- ڪنهن پر ڪينَ هَٽي
مون کان ڇو منهنجا پرين- وئين محب مَٽي
ڪَچايُون سڀ ڪَٽي- مِلُ اچي تون ”مائلَ“ سان.
بيت
سڄڻ مُڪئي سورَ- قرب منجهان ڪيئي
توڙي ڏنئون ڏيلَ کي- اچي سختيون سوين ئي
ته به پرين آئون پيئي- سانڍيان تن کي ساهَه ۾
1961ع، هالا
بيت
سڄڻ تنهنجا سُورَ- سانڍيم ساهَه سنوان
پرين تنهنجي پُورن کي- ٿي پيرين روز پوان
جونئين سِج نوان- ٿو ”مائلَ“ ڏي تون موڪلين.
بيت
”مائلَ“ ڏي تو موڪليا- سورَن سَوَ هزارَ
ڳڻڻ ڳاڻيٽو ناهِه ڪو- آهن اڪيچارَ
ٿا لاهين لَحِمُ لَنڱن تان- ڳُجهڙِي وِجهو ڳَارَ
ساڙن ايئين سَريرَ کي- جيئن کُوريَ ٻرن اڱارَ
ته به پرين تنهنجا پيارَ- ڀايان سي پئي بِرهه ۾.
بيت
”مائلَ“ ڏي تو موڪليا- سڄڻ سوين ئي سُورَ
پاليان پيو آئون پِرِت مان- پرين تنهنجا پُورَ
جو اندر منجهه اَنبُورَ- وڌَئونِم تنهنجي وِرهه
جا.
بيت
پَسيو پنهنجا سُورَ- وڃن پَراوا وسريو
پُورن مٿي پُورَ- چڙهن سدائين چِتَ تي.
1961ع، هالا |
