|
ٽيون داستان
گهمندي گهمندي گهور، آيم ٻاروچل جو،
ڇڏينديس ڀنڀور، هِنيون هِت نه وندري.
XXXVI
While I went wandering on this thought of the
Baluchis came to me:
Bhambhor I'll leave? My mind knows no enjoyment
here. If only Hot.
ڀنڀوران ٻهر ٿي مون جي سڏ ڪيا،
سي جي هوت سُئا، ته هوند نه ويڙم نڪري.
Had heard the cries I raised outside Bhambhor,
not then mayhap indeed
Would he have slipped away from me.
ڀينر ڀنڀوران، ڀڄو تان اُبهو،
اَڳي اِن ماڳان، سَرتيون مون سُور پرائيا.
Flee Bhambhor, sisters,
and you will
Be saved. Ere this, my sisters, I have suffered
sorrow in this place.
ڀينر هن ڀنڀور ۾ گهايل ٿي گهاريان،
سڄڻ جي سانگ ويا، سيئي ٿي ساريان،
سي ڪئن وساريان؟ جي وٽان مون واٽ ٿيا.
In this Bhambhor it is, O friends, a wonded life
I spend. To them
Who went upon their journey memory clings. And
how can I forget
Them who set off away from me?
ڪلهي ڦاٽو ڪنجرو، مٿو اُگهاڙو،
منهنجو ڪڄاڙو، ڀينر هن ڀنڀور ۾؟
My bodice on my shoulder's
torn:
My head is bare. What is my business, sisters,
in this Bhambhor town?
ڀليو سڀ ڀنڀور، جو پٺيءَ هوت نه هليو،
شهر سڃاتو ڪينڪي آرياڻي اَتور،
ماڻيو تنَهيِن مورُ، ديکيو جنهينِ دل سين.
All Bhambhor was mistaken. No one went from it
to follow Hot.
The town had not the sense to know the matchless
lord's, mine Ari's worth.
For them who saw with inward heart the
bridegroom donned the marriage-crown.
جنهين ديکيو دل سين، پٺيءَ سي پييون،
ته پڻ ٿي وييون، جي پنهل نيون نه پاڻ سين.
'Twas they who saw with inward heart who after
him went on their way.
They too were toiling after him who Punhun did
not take with them.
چوٿون داستان
هُيَس جي آئون، ٻانهي ٻاروچن جي،
هوند نه ڇڏيائون، ڏکِي کي ڏکن ۾.
XXXVII
Sasui.
Had I been the Baluchis' slave, they had not
left me the prey
Of sorrow a sorrowful one, of that there is not
a doubt.
آءٌ جي هيس هَڏُ، اَديون، آريچن جو،
ساٿ لڏيندي سَڏُ، هوند ڪوهيارا ڪرينِ مون.
O sisters, had I but been bone of Arichas' bone,
The men of the hills would have called me at
loading of caravan.
هُيَسِ جي سياءِ، ته ڪَيَمِ ڏُک ڏيرن تي،
پر اَدب وِچان اُن سين ڳالهه نه ڪيم ڪاءِ،
ذات، منهنجي ماءُ، ڪچو ٿي ڪيچن کي.
Had I had true marriage bond, reproaches I could
have poured On the heads of my husband's kin.
But out of my humble state
I unttered never word mother, my caste is a slur
In the minds of the men of Kech.
ساٿين سيئَن نه جاڳي، پوءِ ڪڄاڙيا روءِ؟
اِيءَ پر ڪپرِ هوءِ، جئن هو سانگي تون سُمهَين.
Sayid.
If she keep not her eyes awake
With the caravans, what then? Is it after that
she should weep?
This way of thine was a pitiful way; when the
travelers went
Thou didst sleep.
مون سڏيندي سڏڙا ساٿي سَڏُ نه ڏيِنِ،
ولهيءَ جي وٿاڻ تي توڏا نه تنوارينِ،
هيڏا هاڃا ٿينِ، بُري هن ڀنڀور ۾!
Sasui.
I call to my friends. But they do not answer my
cries.
Ah luckless me! At my place the tongues of the
camels were dumb.
So great misfortunes occurred to me in this evil
Bhambhor.
پنجون داستان
مسافرن ئون، ماءُ، وِرِهُ وِهايُمِ وِتِرو،
اَچي ٿيم اوچِتي تن سانگين سين ساڃاءِ،
جيجان جَهلَ مَ پاءِ، هِنيون هوت هڻي ويا.
XXXVIII
O mother, by travellers' fault I suffered such
pang of love.
All unexpectedly came my knowledge of them to
me.
Mother, don't hold me back. My friends have
wounded my heart.
ڪِئَن اَڙايئي، پاند، پَلوَ پرڏيهن سين؟
متيون موڙهي سسيءَ، ڪيئيءِ ڪوهيارو ڪانڌ،
رُلي ڀانيئي راندِ، ٻانڀڻِ، عشق ٻروچ جو.
How with the alien folk wast thou tangled,
kirtle and hem?
Thy sense went all awry when thou made'st of the
man of the hills
Thy spouse, O Sasui, Play didst thou think the
Baluchi's love,
Vagabond Brahman girl?
ڦُري آءٌ فراق، مون کي وصالان وچ پيو،
جي ٿي چڪيم چاڪ، سي پرينِ گڏجي پوريا.
By love I am looted and robbed.
Distance hath fallen between me and the union of
love.
My friends when thy met me healed the wounds
that wounded my soul.
ڇهون داستان
آيا، آس ٿيام، ٻاروچا ڀنڀور ۾،
پسي پَهَرَ پنهونءَ جي نُهن سِين نيڻ ٺريام،
گوندر وسريام، سُکن شاخون موڪليون.
XXXIX
Sasui.
Mother, my hopes have found their crown.
The Baluch are come to Bhambhor town.
Some one from Punhun I saw: mine eyes
Grew cool to their veriest uttermost ends,
As the nail to finger tip extends.
My griefs I forgot to see joys' tree
In a branching fullness rise.
ڏيکارُيس ڏُکن، گُوندر گَسُ پرين جو،
سُنهائي سورن، ڪي هيڪاندي هوت سين.
Sayid.
A child of woe, she was shown by woe
Love's pitiful path: and how to go
For union with Hot. For such journeying
Sorrows pointed the way.
ڪنهين ڪنهين ماڻهئين گوندر وڏي وٿ،
ٻڌي گوڏ گُرَٿُ، ساٽو ڪجي سور جو.
For some folk see
That in sorrows there can an immense thing be.
Tie up thy cash in thy garment. With grief
Do thy bargain and trafficking.
سُورَ مَ ڏي ڌُوڻ، آءٌ آهيان ڪاهِري،
جا پَرِ پاڻيءَ لوڻ، سا پر منهنجي جِندُڙي.
Sasui.
Grief, shake me not: for my strength is frail.
As salt in water, my life doth fail.
سانگهارو سورن، ڪڏهن تان ڪونه ڪيو،
ٻائڙَ ٻوڙَ وهن، ڪالهوڻئان اَڄ گهڻا.
Sorrows' flood abateth nought, never at all.
Today flow the Persian wheels full course
With more than yesterday's water-force.
سور نه ساڱاهينِ، ڏين اُڌمان اوچتا،
مون کي مون پرينِ جا اَميا آهين،
لڄون جي لاهينِ، سيئي ٿيم سامهان.
Sorrows know no rule. With a shattering power
Their sudden terrors fall.
Deeper than depth are my love-sprung woes.
Friends who honoured me stand and oppose.
سورن لَڌو سُجُهه، پاڻهين پيهي آئيا،
ڪنهن کي ڏيان مَنجُهه، مَرُ پيا چِڻڪن چِتَ ۾.
Fine scope had my sorrows.Of their own move
They came and settled. To whom impart
The inmost promptings of my heart?
Lo! Lo! In my mind I am pierced though
With the pointed arrow of love.
لڳم ٻاڻ ٻروچ جو، اَمڙ، پل مَ مون،
روئي رڱينديس رت سين ڪيچان اوري ڀُون،
مادر مٿان مُون، ڪانگ لَمندا ڪڏهين؟
Mother, restrain me not: for the dart
The Baluch cast forth hath smitten my heart.
Weeping, the Kechward land I'll stain
With blood. For me will the crow ever sing,
Mother, glad notes of welcoming?
ڏکويُون ڏيهان، جيڪس لڏي ويئيون،
هاڻي ڪِن مُلان، پُڇان پرين خبرون؟
Those women have verily gone from the land
Who were o'erborne with pain.
Whom now shall I ask of Beloved's sojourn?
ڏکويون جان نه مِڙنِ، تان تان ڀَنَڻَ نه ٿئي،
ٻيون هونهين هٿ هڻن، روئنديون رُئڻ واريون.
While afflicted ones meet not, 'tis futile to
mourn.
Some wring their hands aimlessly: true mourners
wail.
سُور وراهيان سرتيون، جي وراهيا وڃن،
ٻيون ڪوه ٻجهن؟ جن سندا تن سامهان.
How shall I share out, friends, the woe
That can be shared? Do others know?
They have their loved ones in front of them,
And grief cannot assail.
ڀِيڙي ڀيڙي ٻنڌ، سورائتي سندرو،
ڪيچُ اَڳاهون پنڌ، متان لڪن ۾ لڳي مرين.
Sayid.
Gird up thy loins, O suffering one,
This time, all times. For Kech is far.
Let death not find thee journeygone
And held where mountain-passes are.
ستون داستان
پُڇن سي پَسن، جڏهن تڏهن پرينءَ کي،
ڏورينديون ڏِسن، اَڱڻ عجيبن جا.
XL
Who after their Beloved ask, will always their
Beloved see
And they who search are who behold the courtyard
of Beloved's home.
پڇيو ئي تان پور، نه ته پڇڻ هوءِ مَ پرينءَ کي،
ڏورڻ واريون ڏُورِ، هڏ نه آهن هوت کان.
Enquire, go on: else hadst thou not for thy
Beloved query made.
The girls who search are from their Friend
assuredly not far away.
آءٌ ڏورئين مَ لهين، تن مَ مِلين تون،
ته لُونءَ لُونءَ منجهان مون، لوچ تنهنجي نه لهي.
May I in searching find thee not: nor may thy
body meet with mine.
That go there not from me the urge that moveth
every single hair.
جيڪا ڪندي سڱ، مون جئن ٻاروچِنِ سين،
اَنگهن چاڙهي اَنگ، روئندي سا رَتَ ڦُڙا.
Whose like me with the Baluch made kindred bond,
hath set her flesh.
On beds of spikes and from her eyes the tears
that are of blood spurt forth.
جيڪا ڏيندي مَنجههُ، مون جئن ٻاروچن کي،
مٿان ڳلن هَنجههُ، ڪين لاهيندي ڪڏهين.
Whoso like me tells the Baluch the secret
promptings of her heart
Will never cease to lave her cheeks with
falling, ever falling tears.
اَٺون داستان
آتڻ اورانگهي ويا، ڪري ڪميڻي ڪيئن،
هاڻ گهرجي هِيئن، ته ڏجي باه ڀنڀور کي.
XLI
The spinning-seat they passed and went. What is
an humble one to do?
Now this must be her task, with fire to set this
Bhambhor town alight.
آتڻ اورانگهي ويا، پٺيءَ توڏن تاڻ،
وِهُ مَ منڌ ڀنڀور ۾، هُن ڀڄندينءَ پاڻ،
رائي منجهه رِهاڻ، هَلُ ته ٿيئي هوت سين.
The spinning-seat they passed and went. Speed
o'er the tracks the camels sped.
Rest not in Bhambhor, lady, thou wilt thus
thyself then catch him up.
In sand delight lives. Fare thou forth that thou
mayst be with Hot, thy love.
ڄاڻي سڃاڻي، مون کي ڇڏي هليا،
آءٌ ڪئن ڇڏيان پانهنجو اَديون آرياڻي؟
ڀريم جو پاڻي، سو ڪيچين ڪم نه آئيو.
Of knowledge and of full intent deserting me thy
went away.
O sister, how can I give up that Ariyani man I
love?
I filled the jars with water: gain was none
therefrom to men of Kech.
نائون داستان
روئي ڪندينءَ ڪوه؟ هاڻي ڪو هوت وري،
جيڏيون جيڏو ئي ڪيو ساڻس سيڻ ستوه،
ڊوهي اَٿو ڊوه، متان ڪا مون سين ڪري.
XLII
Sayid.
What wilt thou do by weeping? Comes now any
Friend back here to thee?
Sasui.
How great the cruel deeds, O girls, that kindred
folk have wreaked on me.
I do adjure you thus let none towards me act
with treachery.
ماريو جي معذور، ته هيڪاري هورُ لَهي،
ساڄن اَوهان جي سورِ، ڪئن جيئان ٿي ڪيچيا.
If wretched girl is killed, then fear from her
will vanish utterly.
O friends from Kech, with you-sprung woes how
comes it still that life I see?
نڪي ٿي جيئان، نڪي مئي آهيان،
ساڄن ساه ڏيان، توکي ساريو سُپرين.
I do not live. I am not dead: but, Love, yield
life remembering thee.
اَڳي پوءِ مران، مر مران مارڳ ۾،
مٿي پوءِ پريان، خون منهنجو جيڏيون.
Or soon or late I'll die: but grant upon the way
that my death be.
O girls, I hope that there may fall on my
Beloved blood of me.
يارهون داستان
ڏوٿين چيس ڏُور، ڪيچ آڳاهون پنڌ ٿيو،
پاڻا چڙهيس پُور، وک وڌاءِ وتري.
XLIV
Sayid.
The eaters of the wild grass seed
Said to her 'Kech is far away.'
The more she thought of it, the more
Her hastening pace she hurried on.
ڪجي جئن ڪيچين لَيءِ، تئن تان ڪين ڪيوءِ،
ويجهائي وڌوءِ، وک نه کَنيئي وڌندي.
Sasui.
Thou didst not treat the men of Kech
As it was meet to treat them. Short
Thy paces were: no lengthening
Of strides thou madest after them.
ڪو جو اُٺس مينهن، آريءَ جي اُڪير جو،
ٻاروچاڻو نِينهن، مُيان پڻ ماٺو نه ٿئي.
Sayid.
Some rain it rained of Ari's love
That fell on her. Nor would that love
Pass dumbly from her countenance.
سسئي جي سرِيہ سان ڪيچ ڌڻي ڪانڌي،
پسڻ ڪارڻ پرينءَ جي مُنڌ هُئي ماندي،
لڪل تان لطيف چئي آرياڻي آندي،
پنهونءَ پيراندي، نماڻي نصيب ٿي.
The lord of Kech pallbearer is
Of Sasui' head. To see her love
She fell o'ercome with weariness.
Across the passes, saith Latif,
Her Ariyani carried her.
By feet of humble one to lie,
Such was the luck that Punhun won.
نڪي ٿيان سڱ ۾، نڪي سڱيڻي
آهيان ڪميڻي، ذات ٻاروچي نه جُڙان.
Sasui.
No kindred bond, nor any tie
Binds me to the Baluch. In caste
I am not suited, base and mean.
ڪيچ خبر هوءِ، هن منهنجي ذات جي!
متان پنهل چوءِ، لڄ منهنجي لوڪ ۾.
Let news of this not come to Kech,
Lest publicly be Punhun shamed.
لٿو ڪم ڪيچين جو ڇڏي هليا مون،
اَلله آهين تون، هوتن تان هيڏي ڪئي.
Their business done the Kechis went,
Deserting me. Thou, God, art there.
I had ill-treatment from my friends.
ٻارهون داستان
ڏٺانِ جي ٻروچُ، مونُ جئن هوتُ اَکين سين،
مون کي چيان لوچُ، پاڻ به پيٺيون ڇپرين.
XLV
If ye with your eyes had seen the Baluch
As I did behold my friend,
Ye would have said to me 'Search' and gone
Yourselves amongst the hills.
جي هُيان هوت پنهونءَ سين مون جئن ملاقات،
ٻانُهنِ وجهي واتَ، هوند رِيهون ڪَيان رڃ ۾.
If women had met, as I have met,
Punhun, the Friend Beloved,
They had put their mouths to their arms and
cried
Of a sooth in the desert waste.
ووءِ ووءِ ڪندي وت، مڇڻ ووءِ وسارئين!
پاڻي هارم پڌرو، رو رندَن مٿي رتُ،
صبر وڏو سَتُ، سگها ميڙين سپرين.
Cease not from wailing 'Ah woe! Ah woe!'
Lest thou lose the memory of woe.
No open-shed teas of water weep:
On the path weep tears of blood.
Patience, a mighty virtue thou art:
Cause me to join my Friend.
جئن جئن جَهلي جَڳُ، تئن تئنِ مون تاڪيد ٿئي.
ڳَهريو ٿو ڳالهيون ڪري وِهسي ڀُڻون وَڳُ،
لوڪُ لتاڙي ننڊ ۾ پٺيءَ لالن لڳ،
آرياڻي اورَڳ، ڀنڀوران ٻهر ٿي.
The more that the world restraineth, the more
Is there lesson of meaning to me.
The rout of mankind in pleasure is sunk
And talketh with gay unconcern.
Cross o'er the people while they are asleep:
Press, press on behind thy love.
Search for thin Ariyani and go
The bounds of Bhambhor outside.
اَوجهڙ وتان آءٌ، ٻيون سڳر ساٿ جي،
جا نينهن ڳنهندي نانءُ، سا مون جئن پوندي مامري.
I am lost on my wandering path: but the rest
Are safe in the company.
Like me, she will meet with a tragedy
Who mentions the name of love.
نڪي روئڻ واريون، نڪي اوسارين،
مونهين کي مارين، مونهين سندا ڏُکڙا.
No women are there to weep, nor folk
To chant responses to woe.
The sorrows I have are my sorrows alone:
They are bringing me to my death.
سرتيون سُور پرين جو سُڃُنِ ۾ شامل،
ڪوهيارو ڪامل، مون کي ڏکن ڏيکاريو.
XLVI
Sasui.
Love's pains, mid wastes where friends abode,
To me the Perfect Hillsman showed.
ٻاروچا ٻيا به گهڻا، پر مون اَجهو آرياڻي،
چونڊي کنيم چت ۾ ساڄُن سُڃاڻي،
جا وندر وڪاڻي، تنهنجو موٽڻ مَس ٿئي.
Baluch are many, others: but
Ariyani is my sheltering hut.
Within my mind I chose my love
With all the means that senses move.
Of girl who is to Winder sold
Shall her returning scarce be told.
هوءَ جا گهوري گهوٽ جي، تنهن کي چري چُونِ،
اُگهاڙيون آتڻ ۾ هوت پڄاڻا هُونِ،
پَرا تَنهين پُونِ، ڏٺو جن اَکين سين.
The girl who Bridegroom seeking is,
Folk call her lost in lunacies.
They who ungirt to meeting-place
Without their love went, found the trace
Of him and saw him with their eyes.
ڏٺم اُٺ اَکين سين، مانَ ٻاروچا هُونِ،
جنهين ڌاران پُونِ، موريسر اَکين ۾.
Before my gaza did camels rise:
O! that there be Baluchis too;
Let cataract else mine eyes subdue.
سڄڻ ڏٺو جن، موٽڻ تنهين مهڻو؟
اِي مُرڪ معذورن، جئن مرن پِريان جي پير تي.
They saw their love? Then may they not
Return. Returning is a blot.
The helpless creatures' pride is meet
To die by tracks of loved one's feet.
وَرُ لڪنِ جي لوڏ، گهوريا سک ڀنڀور جا،
اَمڙ جي تون اَڇِيئن، سي ڪم نه آيم ڪوڏُ،
هنئين منهنجي هوڏ، ٻڌي ٻاروچَن سان.
Within the passes to be tossed
Were better: Bhambhor's joys be lost!
The cowries which you offered me
Have, mother, useless proved to be.
To the Baluch mine heart afire
Hath bound with bonds my hot desire.
ڪو جو آهس ڪوڏ، ٻاروچاڻيءَ ذات سين،
جي هو چونس ٻوڏ، ته به جيءُ سڻائي جڳ کي.
She hath towards Baluchi tribe
Such hot desire that should they jibe
And say 'Avaunt and perish', she
Doth answer people, 'willingly'.
ڀلي ڪري ٿِيومِ، هيءُ سڱ ٻاروچن سين،
وڃي ڪيچ ڏٺوم، پٺي لڳي جن جي.
A welcome thing it was for me
That my relationship should be
With the Baluch, whom I pursued
And Kech's land thus, seeking, viewed.
اَدي ڪا اِيندي؟ ڇپر مون سڱ ٿيو،
لائينديس لڱن کي مليرئان ميندي،
وِندُر آءٌ ويندي، آري ڄام اَجهو ڪري.
Will any woman, sister, come?
I count the hills my kindred-home.
The henna of Malir shall I
Unto this body, mine, apply.
I'll go to Winder: there shall be
Lord Ari's shelter found for me.
اَڳي اِيئن هُياس، جئن پُنهَل ڌوتمِ ڪپڙا،
هاڻي اِيئن ٿِياس، جئن جت نه نِينِم پاڻ سين.
Once such was I, at my command
My cloth were washed by Punhun's hand:
Now am I such that camel men
Take me not with them. Sorrow's pain
سورن سانڍياس، پورن پالي آهيان،
سُکن جي، سيد چئي، پکي نه پياس،
جيڪس آءٌ هياس، گُري گُوندَرَ وَلِ جي.
Hath fostered me and futile thought
To me life's nourishment hath brought.
Sayid.
Her lot was not, the Sayid says,
In happy joys to pass her days.
Sasui.
I was, (perhaps 'twas fated so)
A joint upon the stem of woe.
جنهنجي ڌڻيان ڌار، ڀيڻي ناه ڀنڀور ۾،
تنهن ڪميڻيءَ جي ڪانه ڪئي ساٿ لڏيندي سارَ،
آءُ عالم جا سردار، واري واڳ ولهيءَ تي.
Without her lord Bhambhor's no home
For her, forgotten by the road
When cameldrivers laid the load
Upon the camels. Lord Most High,
Rein in towards her. Come Thou nigh.
مُٺِ مُٺِ سورن سڀ ڪنهن، مون وٽ وٿاڻان،
ڀريون ڪيون ڀُڻان، ويا وِهائُو نِڪري.
All have their sorrows, hand, full hand:
But sorrows stay with me and stand.
I carry loads of sorrow on.
Joys have deserted me and gone.
ڪوهيارو ڪاري، پنڌَ اَڻانگا پٽئين،
سي ڏيهه ڏيکاري، جي اَڳ نه ڏٺا ڪڏهين.
The hillsma makes me cross the plains
With toilsome journey's racking pains.
He makes me other countries see
Which ne'er before were seen by me.
ڪُلهين ڦاٽو ڪنجرو، مٿو اُگهاڙو،
منهنجو ڪُڄاڙو، ڀينَرُ هِن ڀنڀور ۾؟
My dress on shoulder's torn, and bare
Mine head. O sister, what is there
In this Bhambhor for me to do?
ڀنڀورئان ٻهر ٿي اَمڙ، مونِ اُماڻ،
مون ۽ تو رهاڻ، موٽي ڪا مَس ٿئي.
O Mother, out of Bhambhor go
And speed me kindly on my way.
No pleasure is there like to stay
When we twain meet next, I with thee.
کُٽيءَ لَيءِ کاڻي، رکيءِ پِرت پنهونءَ سين،
سُهيو سُکيو جِندڙو وِڌءِ ڄيري ۾ ڄاڻي.
هاڃو هوتاڻي، ساڻُءِ ڪري ويا سسئي.
Sayid.
O burnt-up soul, in death's own fee
Thou didst with Punhun love contract.
Thine happy life, of joy compact,
Thou castest knowing on the flame.
The men who with Beloved came
Have done thee, Sasui, great harm.
هاري هِنيون مَ لوڏِ، سُکين پوندينءَ سسئي،
ڪوهيارو تو ڪوڏ، اَچي ڪر قطاريو.
Oh! Shake thy heart not with alarm:
Midst happiness thy joy will fall.
Thine hillsman, as for battle's call,
Hath ranged himself and joyous come.
سهڻي ۽ ميهار جي ڪهاڻي
سهڻي هڪ دولتمند ڪنڀار جي ڌيءَ هئي، جيڪو ڪنهن
درياه جي ڪناري سان رهندو هو. عزت بيگ جيڪو هڪ
شاهوڪار مغل واپاريءَ جو پٽ هو، سو اتفاق سان اتي
اچي نڪتو ۽ سهڻي جي سونهن ڏسي مٿس اڪن ڇڪن ٿي پيو.
هو ڏهاڙي، سهڻي کي ڏسڻ جي بهاني، ٿانَو خريد ڪرڻ
ايندو هو ۽ سهڻيءَ به کيس پيار جي موٽ پيار سان
ڏني. ٿانوَ خريد ڪري ڪري، هُنُ پنهنجي سموري دولت
کپائي ڇڏي. عزت بيگ جڏهن ڪنگال ٿي ويو ته سهڻيءَ
جي پيءُ کي عرض ڪيائين کيس هو پاڻ وٽ نوڪر رکي. ان
ڪنڀار کيس پنهنجي مينهن جو ميهار ڪري رکيو. ان کان
پوءِ هن پنهنجو نالو عزت بيگ مان بدلائي ’ميهار‘
رکيو. سهڻي ۽ ميهار جي سڪ ڏينهون ڏينهن وڌندي رهي.
اها ڳالهه سهڻيءَ جي مائٽن کي موران ڪونه وڻي ۽
ٻنهي پيار جي پياسن کي پاڻ ۾ ملڻ کان منع ڪيائون.
هن معاملي کي ختم ڪرڻ لاءِ سهڻي جي شادي پنهنجي
ڪنڀارن جي قبيلي مان ڏم نالي هڪ نوجوان سان ڪرائي
ڇڏي ۽ ميهار کي گهران ڪڍي ڇڏيو. پر هو ميهار رهيو
۽ مينهون ڪاهي درياه جي پار چارڻ لڳو. سهڻي هر رات
دلي تي تري درياه جي هن پر ميهار سان ملڻ ويندي
هئي. سندس مائٽن اعتراض ڪيو ۽ کيس جهڻڪيو ته هو
ميهار سان ملڻ ڇڏي ڏئي، نه مُڙڻ تي پڪو دلو کڻي ان
جاءِ تي ڀيلو رکي ڇڏيائون. انهن سوچيو ته هن اهڙي
قسم جي دلي تي ڀروسو رکي درياه ٽپي وڃڻ جي جرئت
ڪانه ڪندي. پر جڏهن رات آئي ته دلي تي درياه مان
ترڻ لڳي ۽ درياه جي پاڻيءَ ڀيلي کي ڀڃي وڌو ته
سهڻي ٻڏي وئي.
سهڻي ميهار جو سُر درياه جي ٻئي پار رهندڙ محبوب
لاءِ سڪ ۽ جستجو ۽ درياه جي ڪارونڀار ۾ سهڻيءَ جي
موت متعلق شاعري آهي. وچ درياه ۾ جڏهن ڀيلو ڀُري
ٿو پوي ۽ ميهار کي سهڻي جون دانهون ڪنين پون ٿيون
ته کيس بچائڻ لاءِ مئي متي مهراڻ ۾ ٽپي ٿو پوي ۽
پنهنجي محبوب وانگي مري ٿو وڃي. ميهار کي پيار
وچان ساهڙ (مددگار) به سڏيو ويندو آهي.
سُر سهڻي
پهريون داستان
ڪنڌيءَ اُڀيون ڪيتريون ساهڙ ساهڙ ڪن،
پر ڪنين سانگو ساه جو، ڪي گهوريس ڪيو گِهڙَنِ،
ساهڙ سندو، تن، سِرُ ساهي جي گهڙيون.
I
Upon the river's border women stand and cry,
'Oh, Sahir, Sahir.' While the thoughts of some
of them
Are on a private grief concentred, others say
'We take no reck of life' and plunge within the
flood.
Sahir indeed is theirs who risked and entered
in.
گِهڙي گهڙو هٿ ڪري، ٻوڙيائين ٻانهون،
ويچاريءَ وڏيون ڪيون وچ دريا دانهون،
موٽ محب پاهو، آءٌ تا ڪُن تڪي آهيان.
E'en such an one is Suhini who did put her hand
Upon the pot of clay and let the water flow
All o'er her arms, and luckless midst the stream
did cry
Aloud to Sair: 'Love my love, return to me
For I am envy's target for the envious ones.'
وڻن ويٺا ڪانگ، وچين ٿي ويلا ڪري،
گِهڙي گَهڙو هٿ ڪري سڻي سانجهيءَ ٻانگ،
سيئي نِهاري سانگ، جتي ساهڙ سندس سپرين.
The water-herons rested on the tress: the time
For Muslim's middle prayer had passed.
Thereafter she
Did take the pot and enter on the flood whenas
She heard thy cry that calls to evening prayer,
and scanned
To find the place where Sahir well-belov'd might
bide.
مِنهن جنهن جي مون، ڏٺو مُنهن ميهار جو،
آهيمِ ساه سئون، ڪئن گهڙو آءٌ گهوريان؟
Thus Suhni spake: 'By earthen jar did I behold
My herdsman's visage. How shall I destroy the
jar
On which my life doth hang? If it be broken,
then,
Of sooth, 'tis vanished. Still, in hope not
faithless be.'
'Of Allah's mercy do thou not despair,' thus
runs
The saying. Make of it thy raft on which to
float.
Then with the joy that fills the hearts of those
who love
The Lord, thou mayst behold the herdsman's
countenance.
گهڙو ڀڳو منڌ مئي وسيلا ويا،
تنهن کان پوءِ سُئا، سهڻيءَ سڏ ميهار جا.
When jar was broken and when life was sped and
means
Of life's safe-conduct vanished, Suhini's ears
did ring
With cries of the loved herdsman of the
buffaloes.
پاڻُ مَ کڻج پاڻ سين، وسيلا وسار،
لڙ لنگهائي سهڻي پرت وجهندءِ پار،
سي ترت لنگهينديون تار، اُڪنڊ اڳههُ جن سين.
Come not across of thy self-ferrying: forget
Thy ways of safety, Suhini. Love himself will
take
Thee o'er the rough and tumble of the troubled
waves.
They quickly cross deep waters who have love to
do.
پاڻ مَ کڻج پاڻ سين، ري وسيلي وڃ،
ڀيلو ڀيري ڀڃ، اُڪنڊ کڻ عميق ۾.
The piloting. Come not across self-ferrying.
Set forth without conveyance; dash the unbaked
jar
To earth in fragments. Take love's yearning on
the deep.
پڇن جي ميهار کي، پڇي سي ميهار،
ترهو تنين بار، عشق جن کي اَڪرو.
The herdsman seeks for news of them who seek for
him.
For them a raft's a burden who have boundless
love.'
ٻيو داستان
دهشت ڌوم درياه ۾ جِتِ سٽاڻا سيسار،
بيحد باگو بحر ۾ هيبتناڪ هزار،
ساريان ڪانه سرِير ۾ طاقت توهان ڌار،
ساهڙ ڄام سَتارَ، سگهو رسج سِير ۾.
II
The terror and the tumult rage within the flood
Where powerful crocodiles do congregate
themselves
By thousands numbered, dreadful, and beyond all
tale.
My body, Sahir, is too frail to counter them
Without thou help me. Come to me within the
stream,
O thou, who art for me the lord most merciful.
دهشت ڌوم درياه ۾ جت ڪُنَنِ جا ڪڙڪا
سهي ڪينِ سمونڊ جا ماندي دل دَڙڪا،
ساهڙ ڄام سُيَءِ ڪا، فريادي فقير جي.
The terror and the tumult rage within the flood
Where eddies gurgle. This too feeble heart of
mine
Is weak to face the threatening wavelash. Sahir,
hear,
O master mine, the plaint of her who begs of
thee.
دهشت ڌوم درياه ۾ جت ٿيون تنوارون،
منهنجون مانَ ميهار کي پهچن پڪارون،
ساهڙ سنڀارون، لهرن لوڏي نه مران.
The terror and the tumult rage within the flood
Where din resoundeth. May the herdsman hear my
cries.
If Sahir hear, I shall not die from buffeting of
waves.
دهشت ڌوم درياه ۾ جت جايون جانارن
درندا درياه ۾ واڪا ڪيو ورن،
سڄا ٻيڙا ٻار ۾ هليا هيٺ وڃن،
پرزو پيدا نه ٿئي، تختو منجهان تن،
ڪو جو قهر ڪُنن ۾، وئا ڪين وَرنِ،
اُتي اَڻ تارن، ساهڙ سير لنگهائين.
The terror and the tumult rage within the flood
Where monsters shelter and where brutes of prey
do cry
And turn them hither thither. Ships in the abyss
Have been engulfed whole till not a trace of
wreck
Nor any timber showeth the catastrophe.
The whirling waters hold some power of dread:
for ships
Depart thence and return not. Sahir, take thou
them
Who have no skill swimming, to that farther
shore. |
