|
ڪو شعر چوڻ ۽ سچ به لکڻ، ڪا راند ته ناهي منهنجا
مٺا
۽ سو به وري سـُر لئي سان پڙهڻ ڪا راند ته ناهي
منهنجا مٺا
هر ڏک جي آهه لذت به جدا، صورت به جدا، قيمت به
جدا
هر ڏک جو پر اڀياس رکڻ، ڪا راند ته ناهي منهنجا
مٺا
هي جذبو منهنجو پنهنجو سهي پر حوصلو تنهنجي پيار
ڏنو
نه ته لحظي لحظي زهر پيئڻ، ڪا راند ته ناهي منهنجا
مٺا
ڪنهن گل جي رنگ ۽ خوشبو کان، ڪنهن رات جي چنڊ ۽
تارن کان
ڪنهن ماڻهوءَ کي محروم ڪرڻ، ڪا راند ته ناهي
منهنجا مٺا
محبوب سان دل جون ڳالهيون ڪرڻ دنيا سان نئون انداز
سخن
پابند روايت جو به هجڻ، ڪا راند ته ناهي منهنجا
مٺا
جا پيڙا پربت ڏاريو ڇڏي ۽ ماڻهوءَ جو من ڳاريو ڇڏي
تنهن پيڙا سان پرچاءُ ڪرڻ، ڪا راند ته ناهي منهنجا
مٺا
ڪراچي. 31-7-1984ع
پيار ۾ پنهنجو هي اصول ٿيو
جيڪي سڄڻن چيو قبول ٿيو
وقت جا پيچرا ڪٿي ٿا کٽن
رهبرن سان رلڻ فضول ٿيو
حسن جي تنهنجي شل هجي شهرت
مون کي رسوا ٿيڻ قبول ٿيو
توکي ٽڙندو ڏسي بهارن سان
مون تي نغمن جو ڄڻ نزول ٿيو
عشق ئِي دين عشق ئي دنيا
عشق رَحمت بڻيو رسول ٿيو
دور دنيا جا پيا اچن ۽ وڃن
آهي مجروح ڇو ملول ٿيو
ڪراچي. 1973ع
ڳالهيون نه ڳڻ نه زخم ئي دل جا شمار ڪر
ڪنهن سان وفا ڪرين ٿو ته ديوانه وار ڪر
هرڪو کِلي چئي ته اچي ٿو ستم زده
اُن کي نه اُن جي غم کي ائين آشڪار ڪر
ڪنهن طرح زلفِ يار جي سرهاڻ آڻي ڏي
مون تي ڪرم تون ايترو بادِ بهار ڪر
ظاهر ڪڏهن نه ٿيندو، تنهنجو غم جهان تي
جي ٿي سگهي ته مون تي رڳو اعتبار ڪر
منهنجي اڱڻ به آس جون مکڙيون ٽڙي پون
رستو ڪو اهڙو موج صبا اختيار ڪر
شامِ غزل جي سونهن ۽ ساٿين جي قرب سان
ڪي لحظا زندگيءَ جا اچي خوشگوار ڪر
آءٌ ته پاڻ ئي پيو کلان پنهنجي حال تي
توکي هي ڪنهن چيو ته اکيون اشڪبار ڪر
لڙڪن کي منهنجي جيئن تنهنجو دامن ملي سگهي
تدبير ڪا ته اهڙي منهنجا غم گسار ڪر
مجروح هن زماني جون سڀ چاهتون ڇڏي
دل ٿي چئي سدا پيو پرينءَ جي پچار ڪر
ڪراچي. 7-8-1991ع
ڏکن تي پنهنجي کلان ٿو الائي ڇا آهي
فريب دل کي ڏيان ٿو الائي ڇا آهي
وري به تنهنجي تمنا وري به تنهنجو خيال
هي ڪهڙا خواب ڏسان ٿو الائي ڇا آهي
جڏهن زماني ڏني ڪا سزا وفائن جي
مان بي خبر ٿي چوان ٿو الائي ڇا آهي
هي رنگ رنگ بهارون هي آب آب اکيون
تضاد ڪيڏو ڏسان ٿو الائي ڇا آهي
خلوص ۽ قرب جون ڳالهيون ٻڌي زماني ۾
مان دوستن ڏي ڏسان ٿو الائي ڇا آهي
ڪڏهن ڪڏهن ته اي مجروح سوچڻو ٿو پئي
مان ڪنهن جي سڪ ۾ جيان ٿو الائي ڇا آهي
اوهان جا ڀاڳَ اوهان لاءَ جنتون آهن
اسانجي راهه ۾ حائل قيامتون آهن
هي ڪهڙي دور مان گذري پيو قافلو پنهنجو
صبح ۽ شام جون ساڳيون ئي صورتون آهن
وڃي ته ڪيڏانهن وڃي پيار جو ڪٺل ماڻهو
قدم قدم تي حياتيءَ جون وحشتون آهن
سدا بهار هجن ڏک نه زندگيءَ ۾ ڏسن
اُهي ئي جن جي نگاهن ۾ چاهتون آهن
لٿل لٿل ٿا ڏسون چهرا غم گسارن جا
اڃا به ڪهڙيون اسان لئه عقوبتون آهن
جي ڪنهن کي پيش ڪريون پاڻ شرمسار ٿيون
اسان جي جهولي ۾ مجروح تهمتون آهن
ڪراچي. 1984ع
جڏهن جوڳي هتان رمي ويندا
توکي سـُورن جي سڌ ڏئي ويندا
ڪانه ڏيندا ميار ماڻهن کي
سورَ صدما ستم سهي ويندا
سڪ جي سـُرهاڻ مـُرڪ جا موتي
تنهنجي جهوليءَ ۾ سڀ وجهي ويندا
رڻ جا راهي ڪٿي ٿا رات رهن
لڪَ لنگهي لوڪ کان لڪي ويندا
پوءِ ايندا نه جـُوءِ ۾ جاني
آس جا سڀ ڏيا اجهي ويندا
آهي دنيا سمونڊ سورن جو
ڪي ٻڏي ويندا، ڪي تري ويندا
دردَ تنهنجا هجن يا دنيا جا
ڏک ڏکن سان رِلي ملي ويندا
آهين مجروح ايڏو ڇو مايوس
رُت بدلبي ته ڏک لهي ويندا
ڪراچي. 24-6-1984ع
بس انهي سوچ ۾ سدا آهيان
ڪجهه نه آهيان ته نيٺ ڇا آهيان
تون بهارن جو دلربا نغمو
آءٌ صحرا جي ڄڻ صدا آهيان
ڪيئن ڏسان لڙڪ اُن جي اکين ۾
جنهن جي هر مـُرڪ تي فدا آهيان
مون کي ڳولهيندين ڪهڙي راهن تي
آءٌ رڻ جي ٿڌي هوا آهيان
آءٌ پنهنجي وجود ۾ رهندي
پنهنجي ئي روح کان جدا آهيان
غم جو مجروح هي اثر آهي
اڄ زماني ۾ بي بها آهيان
ڪراچي. 6-3-1988ع
نيهن اڙائي ويٺو آهيان
درد پرائي ويٺو آهيان
دل جي پراڻي ديوارن تي
زخم سجائي ويٺو آهيان
اُن جي زلفن جي خوشبوءَ سان
من مهڪائي ويٺو آهيان
واچوڙن جي واٽ سهي پر
جوت جلائي ويٺو آهيان
پاڇن پويان ڊڪندي ڊڪندي
پاڻ وڃائي ويٺو آهيان
اس جي هڪ هڪ مکڙِي ميڙي
باغ بڻائي ويٺو آهيان
کير پياريندي نانگن کي
ڏنگَ پرائي ويٺو آهيان
بيخود
راز
گراميءَ
جهڙا
دوست وڃائي ويٺو آهيان
ڇا ٿو گهري مجروح زمانو
گهر ته لـُٽائي ويٺو آهيان
ڪراچي. 21-10-1988ع
تنهنجي ويجهو جڏهن به آياسين
سورَ ويتر، وڏا پرايا سين
توکي ڇڏيوسين خوش بهارن سان
حادثا پنهنجي سِرَ وساياسين
وقت آيو ته شاهڪار ٿيا
جيڪي
لفظن جا چٽ بڻاياسين
پوءِ به مقروض آهيون يارن جا
هونئن ته ليکا سوين چڪاياسين
دل ۾ هيري ڪڻين جيان ٿا لهن
لڙڪ اکين ۾ جي لڪاياسين
ڪو نه ويٺاسون ڇانوَ ۾ تن جي
جي شجر شوق مان لڳاياسين
دل جي جذبن جي ترجماني لئه
شعر مجروح جا ٻڌاياسين
ڪراچي 4-2-1987ع
اکين کي انتظار به هاڻي ڪٿي رهيو
هو يار غمگسار به هاڻي ڪٿي رهيو
بس تنهنجو قرب آهي ته دنيا کي ڇا ڪبو
دل کي هي اعتبار به هاڻي ڪٿي رهيو
جنهن جي زيان ۾ به هئو دل جو فائدو
سو غم جو ڪاروبار به هاڻي ڪٿي رهيو
هر شام اُجهندو ٻرندو هئس جنهن جي آس ۾
اُن بت جو انتظار به هاڻي ڪٿي رهيو
زلفن کي تنهنجي پيار جي وڻڪار ٿي چيم
مون کي سو اختيار به هاڻي ڪٿي رهيو
راتين جو رول سڏبو هو جو تنهنجي شهر ۾
سو تنهنجو بيقرار به هاڻي ڪٿي رهيو
هو محفلن جو مور ۽ يارن جو سدا يار
مجروح دلفگار به هاڻي ڪٿي رهيو
ڪراچي 13-4-1989ع
هيءَ تمنا ته جيسين جڳ ۾ جيان
چنڊ تارن جي محفلن ۾ رهان
آهي پياسي هي درد جي ڌرتي
ساهه سانوڻ هجي ته خوب وسان
رنگ ۽ خوشبو جا قافلا آڻي
تنهنجي راهن تي گل وڇائي ڇڏيان
منهنجي شعرن سان منهنجي پرک ٿئي
شل اکين سان اِهو مقام ڏسان
آس بڻجان اُداس اکين جي
ڪنهن کي مايوسين ۾ شل نه ڏسان
تون ئي دل ۾ وسين تون اکين ۾
تون ئي چئو توکي ڪهڙو نانءُ ڏيان
دل ۾ اڪثر خيال ايندو آهه
ڪير آهيان مان، ڪنهن کي پنهنجو چوان
چاهي سوَ ڏکَ هجن يا ڏوراپا
توسان جڏهن ملان ته مرڪي ملان
غم جي مجروح اُداس راتين ۾
ڪنهن جي قربت جي ٿڌڙي هير گهران
ڪراچي. 1984ع
|
