|
ڪيڏا کڻي بهار ۾ غنچا ٽڙيا هجن
گهرا جي هجن گهاءُ ته ڳوڙا ڳڙيو پون
پنهنجي ڏکن جو پاڻ سان به ذڪر ڪو نه ڪن
سوچيان ٿو ڪهڙي حال ۾ انسان پيا جيئن
پنهنجو چيوسين جن کي سي پنهنجا نه ٿي سگهيا
ڏس ڪيئن گلن جي ويس ۾ شعلا پيا رقص ڪن
ڪراچي. 1986ع
هڪ قيد آهي جنهن مان رها ٿي نٿو سگهي
ماڻهو مصيبتن کان جدا ٿي نٿو سگهي
سينگار پهرين شعر کي جذبي جي سونهن سان
حسنِ بيان سان تنهنجي پوءِ ڇا ٿي نٿو سگهي
نه سگهه ستم سهڻ جي نه بخشڻ جو حوصلو
انسان ڪنهن به طور خدا ٿي نٿو سگهي
هن جي نگاهِ ناز جون ڪيئي عنايتون
قربان ٿي به قرض ادا ٿي نٿو سگهي
اُن زلفِ عنبرين ۾ ته راحت آ روح جي
جيڪو اَسير ٿيو سو رِها ٿي نٿو سگهي
ڪراچي. 1985ع
جيئن رات جي خاموشي ۾ ڪو ساز وڄي ٿو
تيئن روح مان اُڀري تنهنجو آواز اچي ٿو
اهڙو ته اڳي ڪونه هو هن بزم جو ماحول
ڪو جام پيو ڇلڪائي ته ڪو لڙڪ پئي ٿو
ڪا باک جڏهن ماڪ جي موتيءَ کي چمي ٿي
هن دل ۾ تنهنجي ياد جو ڪو زخم ٽڙي ٿو
بدلي ۾ وفائن جي ملي ٿو ته پيون ٿا
نه ته زهر به ڪو منهنجا سڄڻ مـُرڪي پئي ٿو
شايد اهو به آهي ڪو انداز جفا جو
هر شخص مون کان تنهنجو ئي احوال پڇي ٿو
اُن وقت تنهنجي سونهن ٿي لفظن ۾ سمائي
ڪو شعر جڏهن سوچ جي کوري ۾ پچي ٿو
ڪراچي. 1973ع
ڪيترن پيارن جا صدما ڪيترن يارن جا غم
منهنجي قسمت ۾ لکيل ها پنهنجي غمخوارن جا غم
ڪيترين اکين ۾ آهن اڄ به ڳوڙا درد جا
ڪيترين دلين ۾ آهن اڄ به دلدارن جا غمَ
نيڻ ڀرجي ٿا اچن، پيمانا ڇلڪي ٿا پون
ياد ٿا جنهن دم اچن ديرينه ميخوارن جا غمَ
سونهن جي سڪ ۾ جيئڻ آهي اسان جي زندگي
ڏينهن جو ڪرڻن جا قصا رات ۾ تارن جا غم
مرڪ سان ماري نظر سان زندگي بخشيو وڃن
پاڻ سانڊيندا وتون اهڙن ستم گارن جا غمَ
دوست سڀ مجروح کي اڄ تهمتون ڏيندا وتن
شل نه هيئن رسوا ٿين تنهنجي گنهگارن جا غم
ڪراچي. 1965ع
دور گذريا وري اچي نه سگهيا
دوست وڇڙيا ته پوءِ ملي نه سگهيا
زندگي سونهن جو سفر آهي
پيار جا پيچرا کٽي نه سگهيا
تنهنجي زلفن جي اوٽ ۾ ها لڪل
وقت جا حادثا ٽري نه سگهيا
تنهنجي اکين مان مستيون ڇلڪن
منهنجي اکين جا ڏک لهي نه سگهيا
اُن کي بستي چوان يا ويرانو
جت ڪنول قرب جا ٽڙي نه سگهيا
روح ۾ ڪهڙا درد ڌارين ٿو
دوست مجروح کان پڇي نه سگهيا
ڪراچي. 1966ع
نفرتن جا جسم آهن، چاهتن جي ويس ۾
لٽجي ويندا سادا ماڻهو مخلصن جي ويس ۾
ماٺ کي تون سانت سمجهين ٿو ته تنهنجي آهي ڀل
مون ڏٺا طوفان ڪيئي خاموشين جي ويس ۾
ماڻهو ماڻهو کان پري، ڌاڍو پري ٿيندو وڃي
فاصلا وڌندا وڃن ٿا قربتن جي ويس ۾
سونهن سان ويٺا سجائي هـُو ته دلبن جا دڪان
شهر ۾ دشمن رهن ٿا دوستن جي ويس ۾
سر فروشين جي ڪهاڻين ۾ اهو پڻ آهه لکيل
ڪيترا جلاد آيا منصفن جي ويس ۾
مـُرڪ سان جي من جي اونداهه ۾ ڏيا ٻاريو ڇڏين
اڄ به آهن ڪي مسيحا گل رخن جي ويس ۾
قلب ۾ ڪـُلفت لڪل ۽ ڪن وفا جون گالهيون
ماربا مجروح پارا، مخلصن جي ويس ۾
ڪراچي. 1979ع
دل ڏکن سان کليو ٿي کينڪاري
پاڻ سان منهنجي عمر ٿي ڳاري
ڪجهه زماني جو پـُڻ ڪرم آهي
خالي تنهنجو ستم نٿو ماري
ويٺا آهيون متاع شوق کڻي
پيار سان داغ دل جا سينگاري
دل کي تنهنجي آس به ڪونهي
پوءِ به تنهنجي راه ڏسان ٿو
نغمن جي وڻڪار کان اڳتي
دردن جي اوڙاهه ڏسان ٿو
صدقي تنهنجي راهبري تان
هر ماڻهو گهمراهه ڏسان ٿو
باهه جو بادل برسيو هوندو
راهه ۾ کاڻل گاهه ڏسان ٿو
ڪراچي. 1978ع
زور لهرن جو ڏسڻ گهربو هو
پار دريا جي وڃڻ گهربو هو
چهري چهري تي ڏک لکيل آهن
ماڻهو ماڻهوءَ کي پڙهڻ گهربو هو
ڪوڙ پڌرو ٿئي نه ڳالهين مان
توکي هي فن به سکڻ گهربو هو
شهر جهنگل کان ڪجهه پري ناهي
منهنجو گهر توکي ڏسڻ گهربو هو
ڪجهه شڪايت ۽ ڪجهه محبت هئي
شعر مجروح جو ٻڌڻ گهربو هو
ڪراچي. 1980ع
سدائين هڪ نئون فتنو پيو اُٿاريندو
هي تنهنجو حسن اسان کي ڪٿي سنواريندو
اسان کان پوءِ ٻيا ايندا مـُرڪي مقتل ۾
اوهان جو زهرِ ستم ڪيترن کي ماريندو
اسان ته عمر گذاري ڏکن جي اوندهه ۾
ڪو انجمن ۾ اوهانجي ڏيو به ٻاريندو
اسان ته زهر کي انعام سمجهي پي ٿا سگهون
مگر هي شرط ته مرڪي سڄڻ پياريندو
ڪراچي. 1969ع
ڪو به نه سمجهي روح جو راز
آهي حياتي سونهن جو ساز
منهنجي گيتن کي گهرجي ٿو
تنهنجو من مٺڙو آواز
تنهنجي اکڙين ۾ ٿو چمڪي
منهنجي نماڻي نيهن جو راز
ايئن ٿو تون هينئڙي مان آڀرين
ساز مان جيئن نڪري آواز
ڪراچي. 1982ع
اسان هر نظر ۾ محبت سڃاتي
اسان زندگيءَ جي حقيقت سڃاتي
زماني ڪڏهن ڪنهنجي عظمت سڃاتي
اسان پاڻ ئي پنهنجي قيمت سڃاتي
نه دنيا سڃاتي نه دولت سڃاتي
رڳو زخم کائي محبت سڃاتي
ڏکن کي ته سانڊي سنڀالي رکيوسين
اسان پنهنجي دل جي ضرورت سڃاتي
ڪڏهن دلربائي ڪڏهن بيوفائي
اسان تنهنجي اکين جي عادت سڃاتي
اسان ماڻهو ماڻهوءَ جي مڻيا کي پرکيو
اسان سونهن وارن جي صورت سڃاتي
ڪراچي. 1972ع
جنهن ۾ سخن جو شعلو به هاڻي نٿو دکي
منهنجو وجود برف ڄڻ بڻجي ويو هجي
دنيا جو جبر آهي يا منهنجي ئي بيوسي
نه ته ڪير پهڻ بڻجي ٿو زنده رهي سگهي
ها روح ۾ کڙن ٿا اڃا آس جا گلاب
دور خزان کي چئو نه منهنجي روبرو اچي
تنهنجي نظر جا ناز ها ڪيڏا نه دلنواز
مون کان اُهو زمانو ته وسري نٿو سگهي
شرمائي ٿو، ته اُن کي متان ڪا ڏيان ميار
انهي ڪري ته حال منهنجو ڪونه ٿو پڇي
سانوڻ هزار آيا پر ساڳي اٿم اُساٽ
ڪا بوند دل جي ڌرتيءَ تي يارو نٿي وسي
مجروح ڪيئن آهي، لکي ٿو، نٿو لکي
مون کان پڇي ئي ڪو نه ٿو دنيا کان ٿو پڇي
ڪراچي 28-11-1989ع
بيشڪ ته مصلحت جا سندن فيصلا هئا
مون کي ڏنائون ڏوهه پر ماڻهو ڀلا هئا
ڪي منهنجا غمگسار ڪي زاهد ۽ پارسا
جاچيم ته تنهنجي عشق ۾ سڀ مبتلا هئا
پهتا حضورِ وقت ۾ ته معتبر ٿيا
جيڪي به منهجي شهر اندر چلولا هئا
جن حسن سان حياتي جا صدما سنواريا
دل ۾ ڪي اهڙا سونهن ڀريا سلسلا هئا
هر حادثي کي، واٽ جي ٿي لاٽ سڏيوسين
مجروح پنهنجي دل جا عجب حوصلا هئا
ڪراچي. 5-6-82
جيون جون اونداهيون راهون آءٌ اڪيلو
ويون اُجڙجي پيار پناهون آءٌ اڪيلو
دشمن سڀ بي مهر نگاهون آءٌ اڪيلو
ويتر ظلم جون قهري ڪاهون آءٌ اڪيلو
رات- صليب ۽ مرده ٻانهون آءٌ اڪيلو
ٻڌي سگهين ته ٻڌ هي دانهون آءٌ اڪيلو
9-4-86ع |
