|
سين؛ 4 |
|
|
رئيس جي اوطاق- رئيس جو چاچو جڙيل خان ۽ رئيس سخت غصي جي حالت
۾-
|
رئيس- اهو ناممڪن آهي.
جڙيل خان- مان تنهنجو چاچو آهيان پٽ؛ مونکي نااميد نه ڪر.
رئيس- رشتا ناتا واريءَ سندو ڪوٽ هوندا آهن. هوا جو معمولي
جهوٽو به کين کن ۾ ڊاهي سگهي ٿو.
جڙيل- خون جا رشتا دائمي هوندا آهن پٽ؛ رت دانگيءَ تي به
ورندو آهي؛ لٺئين پاڻي جدا ٿيڻو ناهي.
رئيس- اهي سڀ چوڻ جون ڳالهيون آهن؛ وقت پئي ڪو ڪنهن جو ناهي،
هر ڪو پنهنجي مطلب جو آهي چاچا.
جڙيل- منهنجو سليم پڙهيل ڳڙهيل آهي. مون شهر ۾ رهي کيس چڱي
تربيت ڏياري آهي. هونئن ته کيس چڱن گهرن جا
رشتا ملي سگهن ٿا، پر مون سوچيو ته.....
رئيس- اوهان سوچيو ته منهنجي ملڪيت |
|
|
اوهان جي سليم لاءِ بهتر ٿيندي: ائين نه--؟
جڙيل- مون ملڪيت بابت سوچيو به ناهي پٽ، توکي اِهو ڳالهيون
چوڻ به نه گهرجن.
رئيس- مان ڪو ٻار ناهيان جو توهانجي ڄار ۾ سولائي سان اچي
وڃان. مان چڱي طرح ڄاڻان ٿو ته ڏاڏي جي
ملڪيت حاصل ڪرڻ لاءِ اوهان ابي تي حملا
ڪرايا، ڪيس ڪيا، الزام لڳايا ۽ جڏهن ڪامياب
ٿي نه سگهيا ته ڳوٺ ڇڏي وڃي شهر وسايو ۽
هاڻي سگهڙ جي سڱ جو بهانو ڪري، اوهان هڪ
دفعو وري پنهنجي پراڻي خواهش پوري ڪرڻ ٿا
گهرو.
جڙيل- ملڪيت، ملڪيت، ملڪيت دنيا ۾ دولت ۽ ملڪيت ئي سڀڪجهه
ناهي ڪريم بخش خان، تون پنهنجي ڀيڻ صرف ان
ڪري شادي ڪرڻ نٿو ڏين جو هو توکان
حصو گهرندي.
رئيس- توهان به ته پنهنجي ڀيڻ کي آخري دم تائين ڪنوارو رکيو.
توهان جي
وڏن ۽ سندن وڏن |
|
|
۽ سند وڏن سڀني اهو ئي ڪيو جو مان ڪري رهيو آهيان.
جڙيل- اسان جاهل هئاسين پٽ: اسان انسان تي پئسي کي ترجيح ڏني
هئي. اِهو سبب آهي جو مان ماضيءَ جا داغ
ڌوئڻ لاءِ اڄ جهولي ڦهلائي تنهنجي در تي آيو
آهيان پٽ.
....مان تنهنجي دولت نه، سگهڙ جي خوشي خريدڻ آيو
آهيان.
رئيس- سگهڙ کي ڪهڙو ڏک آهي--؟ چڱو چوڙي ٿي، چڱو ماڻي ٿي، مان
سندس ڀاءُ آهيان، مون کان وڌيڪ سندس خوشيءَ
جو اونو ٻئي ڪنهن کي ٿيندو؟
جڙيل- خوشي صرف کائڻ پيئڻ جو نالو هجي ها ته انسان جانور ٿيڻ
پسند ڪري ها.
رئيس- مون کي انهن ڳالهين سان ڪا دلچسپي ڪانهي، گهر جو وڏو
مان آهيان ۽ اهو منهنجو فيصلو آهي.
جڙيل- اسان جي ڪوٽن ۽ حويلين ۾ سگهڙ جهڙيون هزارين ڇوڪريون تو
جهڙن انسانن جي ضد، هٺ ۽ ڪوڙي غرور سبب موت
کان به بدتر زندگي گذاري رهيون آهن. |
|
شراب جي بوتل ڏانهن اشارو ڪندي.
دانهن ڪري
|
رئيس- چاچا: تو منهنجي تڏي تي آيل آهين.
جڙيل- تون سڀڪجهه ڪري سگهين ٿو. دنيا جي هر خوشي ماڻي سگهين
ٿو، ڇو ته تون مرد آهين، آزاد آهين، توکي
اِهو حق حاصل آهي ته بيوس گگدام ۽ بي زبان
ڀيڻ جي مجبوريءَ تي پنهنجي عياشي جا قلعا
اڏيندو رهه.
رئيس- چاچا...
جڙيل- تون ڌاڙيل رکي سگهين ٿو، شراب ۽ شباب جون محفلون سجائي
سگهين ٿو؛ پر اِهو نه وسارجان ته قدرت جو
انتقام به ڀيانڪ ٿيندو آهي.
الهه توهار، |
|
جڙيل خان ٻاهر نڪري وڃي ٿو.
رئيس کيس ويندو ڏسي ٿو ۽ ٽهڪ ڏيئي بوتل کولي ٿو ۽ شراب گلاس ۾
اوتي هڪ ئي ڍڪ سان پي وڃي ٿو.
Time, lapse- Night Effect. |
رئيس- هونهه--! انتقام! |
|
رئيس ڪجهه پي چڪو آهي- ايشٽري ۾ سگريٽن جا ڪافي ٽوٽا جمع ٿي
چڪا آهن- رئيس ٿڙندو اٿي ٿو- |
|
|
سامهون تاجو بيٺو آهي-
|
رئيس- تاجو! رئيس اڃ تائين جو چاهيو آهي، سو ضرور حاصل ڪيو
آهي. اسان جو ڏهڪاءُ، خوف ۽ هراس سڄي تر تي
ڇانيل آهي پوءِ - پوءِ نوران ڪير ٿيندي آهي
اسان سان سينو ساهڻ واري--؟
|
|
مرڪندي
|
تاجو- نئين بلبل هوندي ڀوتار-
رئيس- اسان جي وڍ وڍ ۾ وهه نه ڀر تاجو؛ هن اسانجي بيعزتي ڪئي
آهي ۽ تون کلي رهيو آهين--!
تاجو- اوهان کان بچي ڪيڏانهن ويندي ڀوتار؛ اَن جو منهن ته جنڊ
ڏانهن ئي آهي.
رئيس- مون کي تنهنجي صلاحن جي نه، مدد جي ضرورت آهي تاجو.
تاجو- ڀوتار لاءِ جان به حاضر آهي؛ حڪم ٿئي.
رئيس- مون توکي پنج سال پاڻ وٽ پاليو آهي تاجو؛ ۽ پوليس کان
پناهه ۾ رکيو آهي. اهو نه وسارجانءِ ته تو
منهنجو نمڪ کاڌو آهي.
تاجو- بندوق وهائي ڪڍ رئيس، مهڻو نه ڏي.
رئيس- شاباس تاجو، مون ته تنهنجي غيرت جو امتحان ٿي ورتو.
تاجو- مهلون مڙسن تي اينديون آهن ڀوتار، تون مونکي اڳ به
آزمائي چڪو آهين، منهنجو وار ڪڏهن به خطا نه
ويندو آهي. منهنجي دوناليءَ
مونکي ڪڏهن به دوکو نه ڏنو آهي.
رئيس- ته پوءِ ٻڌ تاجو؛ اڄ رات نوران منهنجي اوطاق ۾ پهچڻ
گهرجي.
تاجو- بس ڳالهه به ايتري--! |
|
ٽهڪ ڏيندي رائيفل ۾ گوليون ڀري ٿو.
-- ڪٽ-- |
|
|
سين: 5 |
|
|
رات
رئيس جي اوطاق.
گهڙيال رات جا ٻه وڄائي ٿو- رئيس ايشٽري ۾ سگريٽ جو ٽوٽو
مروڙي بيچينيءَ وچان گلاس هٿ ۾ کڻي ٿڙندو
اُٿي ٿو.
هو سڌو دريءَ وٽ وڃي بيهي ٿو ۽ ٻاهر اوندهه ۾ ڏسڻ جي ناڪام
ڪوشش ڪري ٿو. ٻاهر ڪجهه به ناهي. رئيس مايوس
ٿي ٻه ٽي قدم واپس موٽي ٿو.
اوچتو ڪو آواز ٿئي ٿو- رئيس
ڇرڪي وري دريءَ ڏانهن وڃي ٿو- پر ڪجهه به نظر نٿو اچيس- مايوس
ٿي اچي ٿو صوفي تي ڪري- اميد ۽ نااُميدي جا
تاثرات سندس منهن تي اُڀرن ٿا- پگهر جا ڦڙا
چهري تي چمڪڻ لڳنس ٿا- هڪ دفعو وري هو دريءَ
ڏانهن وڌي ٿو- اوچتو کيس پري کان جيپ جي
روشني نظر اچي ٿي- ڳيت ڏيئي سڄو گلاس خالي
ڪري ٿو ڇڏي.
جيپ ٻاهر ٻنڀي تائين پهچي وڃي ٿي- ڪٽ ڪري جيپ تي اچون ٿا،
جنهن مان ٽي چار همراهه ٻٽ ٻڌل ٽپو ڏيئي لهن
ٿا- ۽ ڪپڙا ڇنڊي ٻُٽون کولي ٿا ڇڏين- هو
تقريبن سڀئي رئيس جا ماڻهو آهن.
تاجو پڻ بندوق سنڀالي هيٺ لهي ٿو- نوران؛ جا چوکنڀي ٻڌل آهي،
تاجو کيس ڪلهي تي کڻي، پڌرا لتاڙي ورانڊو
اڪري ڪمري ۾ وڃي ٿو- سمورو وقت نوران هٿ پير
هڻندي رهي ٿي- پر سندس
وات هٿ ۽ پير ٻڌل آهن- تاجو نوران کي پٽ تي اُڇلائي ٿو- |
|
|
|
تاجو- وٽ رئيس پنهنجي امانت؛ غيرتمند آهين ته ٻيهر مهڻو نه
ڏجانءِ. |
|
رئيس سندس پٺي ٺپري ٿو ۽ خوشيءَ وچان چوي ٿو- |
رئيس- مڃي ڇڏيومانءِ تاجو؛ بلاشڪ نمڪ حلال آهين. وڃ وڃي عيش
ڪر. |
|
رئيس نوٽ ٻٽونءَ مان ڪڍي تاجوءَ کي انعام ڏئي ٿو- تاجو هڪ نظر
رئيس کي ڏسي ٿو- تلخ مرڪ سندس چپن تي اچي
وڃي ٿي- ٻئي لمحي هو زمين تي تڙپندڙ نوران
کي ڏسي ٿو ۽ پوءِ ٻاهر نڪري ٿو وڃي.
رئيس نوران ڏي نهاري کلي ٿو ۽ ٽهڪ ڏيندي در بند ڪري ٿو ڇڏي.
- ڪٽ - |
|
|
ٻاهر تاجو اڪيلو آهي- رات جي اونداهيءَ ۾ هو آهستي آهستي
ورانڊي مان ٿيندو پڌر ۾ اچي ٿو ۽ پوءِ ٻُنڀي
وٽ اچي هيڏانهن هوڏانهن نهاري اڳتي وڌي ٿو.
وڻن هيٺان لنگهندي اوچتو هڪ هٿ اچي سندس ڪلهي تي پوي ٿو! تاجو
ڇرڪ ڀري بندوق جو رخ پٺتي ڪري دانهن ڪري ٿو- |
تاجو- ڪير آهي--؟ |
|
تاجوءَ جي منهن تي خوف جا تاثرات آهن جي آهستي آهستي تبديل ٿي
وڃن ٿا.
هو ڇوٽڪاري جو ساهه کڻندي چوي ٿو- |
تاجو- او - تون--! تو ته مون کي ڊيڄاري ڇڏيو سگهڙ--! |
|
ڪئمرا سگهڙ تي اچي
ٿي جا شال اوڍي حيا کان مرڪي رهي آهي- |
اڄ ته ڏاڍو انتظار ڪرايئي تاجو!
تاجو- اڄ رئيس جي بيگر تي ويل هئس چري، ٻيهر دير نه ٿيندي--! |
|
اوچتو رئيس جي ڪمري مان نوران جي چيخ جو آواز اچي ٿو- تاجو ۽
سگهڙ مُڙي اوڏانهن ڏسن ٿا-
دروازي کي زور زور سان کولڻ جا آواز اچن ٿا ۽ پوءِ نوران
دروازو کولي ڇيخندي ٻاهر اچي ٿي، سندس پويان
رئيس ٽهڪ ڏيندو، ٿيڙ کائيندو ٻاهر اچي ٿو.
نوران جي هٿ ۾ رئيس جو پستول آهي- جنهن مان هو لاڳيتو ٽي فائر
ڪري ٿي. رئيس ٿڙي ٿو- نوران ڀڄي ٿي. رئيس
سندس پٺيان ڊڪڻ جي ڪوشش ڪري ٿو- ايتري ۾
رئيس جي نظر تاجو ۽ سگهڙ تي پوي ٿي، جي ٻئي
چپ چاپ بيٺا کيس ڏسن- رئيس جي منهن مان غصو
۽ تعجب ظاهر ٿئي ٿو- هو ڪجهه چوڻ چاهي ٿو پر
سندس وات مان رت جي گرڙي نڪري ٿي- هو ٿنڀي
کي هٿ ڏيئي هيٺ گسڪي ڪري ٿو ۽ تاجوءَ کي
گهوريندو، ريڙهيون ڏيندو، ڏانهس وڌي ٿو.
سندس هٿ لرزرندو تاجوءَ ڏانهن وڌي ٿو. رئيس
ڏند ڪرٽيندو اُٿڻ جي ڪوشش ڪري ٿو. اوچتو هو
زمين تي ڪري ٿو ۽ مري وڃي ٿو.
نوران چيخندي، رڙيون ڪندي ٻاهر ڊوڙي رهي آهي.
-- پڄاڻي-- |
|
