|
سنڌي ڇوريءَ کي،
ڇَڏّ کڻِي تون، ڏاج مليو آ ڪيڏو بوريءَ کي؟
*
بِي بِي سي ٻُڌندين؟
روز ٻُڌين ٿو ڪُوڙيون خبرون، ڪا سَچِي ٻُڌندين؟
*
ڪيئي واتَ وَڏا!
مورِڙيا! هِڪُ مانگر ناهي، ڪُنَ ڪلاچيءَ جا!
*
ڏس ٻير پَڪا ڏاڍا،
گَهر آءُ رُلِي تُنهنجا اڄ پَير پَڪا ڏاڍا.
*
ڀَؤ ڀول هليو ويندو،
هِي چنڊُ چُمِي ڏيئِي پو رول هليو ويندو!
*
پِي کُوهه تَري تائين!
هي چَنڊُ به پي وڃ جو، آ هيٺ پَري تائين!
*
جي جيءُ جَڏو آهي،
ڇو ڌيان ڏِيان ان تي، ڪيڏانهن لَڏو آهي؟
*
اڄ جَهڪّ لڳي ٿِي پَئِي،
تون نيٺ هلِي ايندينءَ مون پَڪّ لڳي ٿِي پَئِي!
*
جئن پاڻ جُهلائي ٿِي،
اڄ آهه بسنت آيو، هِي ٻيرِ ٻُڌائي ٿِي.
*
اڄ جِيئَن نه واڙيءَ تي!
هي رات مٿي گذري جيڪر ته پهاڙيءَ تي!
*
آ ڪَلَ پئِي تو ڪا!
ٿي مُند پئي گذري ۽ ڏنگَ ٿيا ڏوڪا.
*
جهولا به هُيا جهولا،
ڪلهه اَنب ڪِريا ايڏا ٿي لوڪ ڀَريا چولا!
*
ڪلهه راتِ پهاڙن جي،
ٿي چنڊَ ڪئِي مونسان ڪا باتِ پهاڙن جي.
*
ڪيڏا نه پَکِي آيا،
پَر پاٽِ ڀَريئِه جيڏي، ايڏا نه پکي آيا.
*
هيڪار حُبابن کي،
درياهه ڪِناري ڏس، ڏي باهه ڪتابن کي!
*
آ ٻيرِ ڀَرِي ڪيڏي!
سڀ ٻيرَ ڇڻي ويندا، تون ڌوڻَ نه ڏي ايڏي!
*
تون روڪ نه کانڀاڻي!
۽ ڇڏ ته پکي پيئي ڀَل نَهر منجهان پاڻي!
*
نيندينءَ به ته تون ڇا ڇا!
درياهه کڻي ويندو اي نمُ سندءِ پاڇا!
*
هي نِمُ مٿان ڪان ڪان،
ايندو به پرين ڪانگا يا ڪالهه جيان ڪان ڪان!
*
مونکان به ڳُجهون ڳالهيون!
ٿو سونُ ٻَري جِن ۾ سي چَنڊَ مُڪَيَئِه ٿالهيون!
*
ائن ڏينهن تڳن ٿا پيا،
ٿا اَنبَ ٽُڪِن طوطا، جهولا به لڳن ٿا پيا!
*
جئن يارَ چُمِي ٿَڻَ تي،
ٿو ڏار چُمي اُن کي آ چنڊُ لَٿو وڻَ تي.
*
ڪِٿِ رَين بسيرو آ،
اڄ رات ٿَڌِي آهي ٻيو ٻاٽَ انڌيرو آ!
*
ڇا هيل ٽِڙيا آهن!
جيڏانهن به هلنداسين رابيلَ ٽڙيا آهن!
*
ڄڻ ڍَڪُ ڍَڪيو سانوَڻ!
هُو ڏينهَن ڏِٺي تو ۾ درياهَه لڳا ڌانوَڻ!
*
اڄ سُمهه نه هِتي ڇَت تي،
ٿا ڳَلّ ٻَرن تُنهنجا، ٿو چَنڊُ چمي ڄَت تي!
*
هي اَلَ ٽپهريءَ جا،
۽ واءُ سرءُ جي ۾ هِي پَلَ ٽپهريءَ جا!
*
ڀَل گِهنڊَ پيا کَڙڪن،
ٿا ڪو نه مُڙن طوطا، شهتوت پيا لَڙڪن.
*
زيتونَ ڀَري ٻيڙي،
اڄ رنگَ شفق جي ۾ ٿِي، ڪِئَن نه تَري ٻيڙِي!
*
جنهن وقت گهِرينءَ گهر ۾،
۽ گهوٽَ ڏِٺئِه گهُوري تو سَچُ ڇڏيو دَر ۾.
*
جنهن وقت پَڪار آڙو،
تو ڪو نه ٻُڌو مونکي ٿي آنءُ چيو ’ماڙهو‘!
*
هي مِينهن کجورين تي!
جُهڙ آهه ٿِيو گهاٽو هِي ڏينهُن کجورين تي!
*
ها سَسُ ته چُچّي آ!
پو ڪيئن پَروڙي وَئِي هي نُنهَن به ته لُچّي آ!
*
هي ڪاٺ ڪُٽي ڪِيئون!
ڪئن رَنگ ڏِسِي ههڙا برداشت ڪري هِيئون!
*
ڏس رات رَمي پيئِي،
ٽارِي ته ٽڙِي آهي، ڪا چيز ڄَمي پيئي.
*
هي سونَ وَنيون شامون!
ڇا سجُ پَرندو هو اُڏريو ته لُڏيون لامون!
*
ڪيڏيون نه ڇِتيُون ڇوليُون!
اي چَنڊَ پَئي سمجهيون، توئِي ته سَندن ٻوليون!
*
درياهه سِتارن سان،
ٿو چَنڊُ وڃي اُن ۾ ڪيڏانهن ڪِنارن سان؟
*
مون لاءِ فقيرن مان،
تو چنڊُ ستارن سان، سمجهو ته اميرن مان!
*
اڄ رات سُجاول ۾،
آ چنڊ ستارن جي ڪيڏيءَ نه ڊگهيءَ وَل ۾!
*
آ
رات لَڙي راڄڙَ!
قادر
ته پَيو، پيئي، آ بُکّ لڳِي راڄڙَ!
*
آ رات لَٿِي ساٿي،
ڪجهه نانهه صراحيءَ ۾ ڪا ٻِي به اَٿِي ساٿي!
*
ڪَن ڪانوَ پيا ’ڪان‘ ’ڪان‘،
ٿي سانجِهه سرءُ جي آ، مان ڪجهه ته پيو سوچيان!
*
ڄڻ موت هوا ۾ آ،
هي چنڊ سرءُ جو آ، يا آگَ چِتا ۾ آ؟
*
سَڀّ نِمُ ڪِٿي ٿينديون،
اڪثر ته نموريون ائن بيڪار ڇڻي وينديون
(وڌيڪ پڙهو) |
