|
مَن مان
–
سروور آ،
ڪيڏيون نه نديون آهن، جن لاءِ اها گهَرُ آ؟
*
تنهن وقت خُدا آهيان،
جنهن وقت مصّور جئن سنسارُ پيو ٺاهيان!
*
ويندانت ته ڪُجهه ناهي!
هَر چِيز ٻَري پيئي هِت شانتِ ته ڪجهه ٺاهي!
*
جئن ڄارَ پکِي ڦاسن،
اَڄ
مائِڪو فسڪيءَ جا ٿا نظم ڦِڪا ڀاسن.
*
رُت آهه رَبابن سان،
ٿي رات چَڱِي گذري صد بار ثوابن کان!
*
نارو ته وٺي ويندين،
واڳون به اَٿيئِي پر، چارو ته وٺي ويندين.
*
انجامُ پيو آهي،
هو رِند ڪٿي آهن؟ هڪ جامُ پيو آهي!
*
آ گوڙُ گهٽائن جو،
ڪئن مور رُکيُئِه پِڃري هي ديِپُ هوائن جو!
*
اُٿ باک ڦٽِي آهي!
تو لاءِ ڇُٽِي ڪهڙي؟ جڳَ لاءِ ڇُٽِي آهي!
*
مون ڪالهه ٻُڌ ڏاهو،
هي موت ته نانگ آهي پر ڏاتِ به آ ڄاهو!
*
ڪيڏيون نه ڀَليون آهن!
ڇا ڇا نه کِڙيون تِنِ ۾ هي ننڊَ وَليون آهن!
*
تون ڪيرُ؟ ڀٽائي آن!
تون اڄ به تنبورو آن، تون اڄ به ته وائي آن!
*
ٿا پير کڄن دل تي،
تو ناچ ڪيو، گهنگهرو ٿا ڄڻ ته وَڄن دل تي!
*
”ڇو ڏات اُٻهري آ؟“
”ٿو ڪانو لنوي نِم تي ٿِي ڄاڻُ ٽِپهڙي آ!“
*
من مان
–
سَرووَر آ،
ڀَربو ته ننديون ٿيندو، جِن کي نه ڪِٿي تَر آ.
*
پينارُ وڏو آهين،
ٿو جهول جَهلي پنهنجِي، سَنسارُ سڄو چاهين!
*
آوازُ ته سڀ ڪجهه آ،
جو سازَ ڇپايو آ، سو رازُ ته سڀ ڪجهه آ.
*
ڄَڻ ڌَڻُ ته ٻَري ٿو پيو!
توکي ته لڳو سائو، هِي وَڻُ ته ٻَري ٿو پيو!
*
ڪا آڳَ ٻَري ٿِي پَئِي،
هَر هَنڌِ اُلا ان جا، هر ماڳَ ٻري ٿِي پَئِي!
*
هر روز وڄائين ٿو،
تو ڪَنٺُ ڪَپي پنهنجو مُرلي نه بڻائين ٿو!
*
ٿو راڳُ ٻَري ٻاري،
چَپڙيون ته هندو ناهن، ڪو ڌَرمُ نه يَڪتاري!
*
ڄڻ ڀانءِ ته کوري تي!
جو گيت پَئي ڳاتو مون ڪالهه تنبوري تي.
*
ڪهڙو نه تنبورو آ؟
ٿِي باهه ٻري جنهن مان هٿ لاءِ ته کورو آ!
*
ٿي رات وَڳِي ٺُمرِي؟
ڪو دور درخت آ ڇا، جيڏانهن ڀَڳِي قُمرِي؟
*
هي گيتُ اُمنگُ آهي،
ڄڻ رات ڀِني آهي ۽ دُورِ ڪُهنگ آهي!
*
ڀَرِ پاند نه ٻَارن جا!
اِئن وَڻ ته ڇَڻِي ويندا هِي لال ليارَن جا!
*
ٿو گيتُ وَڃي ڪَهڙو؟
جو آهه صدي گاڏِي ۽ وقت جِئين وَهڙو؟
*
تو ۾ ته پَيو جيِئان!
جو جام نه ٿي خالِي، تنهن مان ته پيو پيئان!
*
کامِي نه وسامي ٿي،
ڪائي ته ڄِڀِي آهي جيڪا نه اُجهامي ٿي!
*
هي هَٽ ڪلاڪن جا!
کولي ته ڏسو يارو اَڄُ مَٽَ ڪلاڪن جا!
*
هو چَنڊ ڪَتيءَ جو آ،
درياهه پيو جَهلي چمڪاٽُ بتيءَ جو آ!
*
تيسِين ته صَديون ڪُرندو،
ٻيهار اَچِي جيسِين ڪا سَئنَ هَڻي سُرندو!
*
مون وٽ ته فقيري آ،
هو ڏانهن لِڙي وڃ تون، هوڏانهن اَميري آ!
*
ڇا پاڻُ ٻُجهايان مان؟
ٿو چَنڊ ٻَري ٻاهر ڇا لاٽَ وِسايان مان؟
*
هي ننڊ وليون آهن،
ڪيڏو نه ڀِنيون آهن، ڪيڏو نه جَليون آهن!
*
تون جنهن به گهِٽيءَ وِيندين،
اي شِام وَرِي منهنجي ٿي ڪَڪّ مِٽيءَ اِيندين.
*
ان لاءِ ته مان آهيان،
چاهين ته اڃا تُنهنجو مان ڳاهُه پيو ڳاهيان!
*
ڇا لاءِ وِڌءُ ٽِمجَهڻُ
سنسار سڄو ئي ٿي، هان آءُ ڪَوِي تون کَڻُ!
*
ها، موڪَ ٿيو آهي!
ڇو ايئن ڏِسِي تُنهنجو، منهن سوڪَ ٿيو آهي؟
*
ايڏو ته عَلَم ٺاهيو،
آڪاس رَسي جيڪو اهڙو ته قلم ٺاهيو!
*
تون اَچُ ته سانورڙي!
هي آهه نئون مندر ڪُجهه نَچّ ته سانورِڙي!
*
ڏِسُ، ميلُ ڏِياٽيءَ ۾!
سُرهو ته وڌو ڪيڏو تو تيلُ ڏياٽيءَ ۾!
*
مان
ڪيرُ اڙي بُلاّ!
تو لاءِ جُتِي آندم، ڪجهه لڙڪ جَڙي بُلاّ
*
اڄ
رات ته رِلڪي کي
ٿو آنءُ پڙهان ليٽِي ڄَڻُ سَمنڊَ ڌُنڌِلڪي کي.
*
ايندا
ته جِئين سانا.
انسان ڪروڙين پر ايندو ته نه سنتيانا!
(وڌيڪ پڙهو) |
