|
بيڪار نه ڪَرڻِي آ،
اوندهه ته نه آ هر شيءِ، ڪا جوتِ نه مرڻي آ.
*
تولاءِ ته پارَت آ،
جنهن لاءِ به آيو آ، هي موتُ ڳجهارَت آ!
*
ڇا
تون ته سَڌارت نانهه؟
ڇو پيار سَوا تُنهنجو ڪوئي به پدارٿ نانهه!
*
تون ڪونه مَرِي مَرندين،
ڪجهه ڏينهن رَهِي پاسي، ڀانيان ته وَرِي ورندين!
*
هي موتُ اکر آهي،
ڏِسُ هِيءُ به ساڃاهي، هر چيز اَمر آهي.
*
اي موت جڏهن اِيندَين،
تون گيتَ ٻُڏي مُنهنجا، ڪجهه وقتُ ته سوچِيندين!
*
ڪيڏانهن وَٺِي ويندين؟
هر طرف ته مان آهيان جيڏانهن وَٺِي ويندين!
*
ٻِيهارَ جِياري ٿي،
هي کوهَه اڳيان نيسَر ڪا ياد ڏياري ٿي!
*
هي چانهِه مَرِي وَئي آ
هوڏانهن ڪَنڊِي ڪائي، جئن هيٺ ڪِري پَئي آ!
*
سوگهو ته هيو ڏاڍو،
هي ڏار هوائن کان، پر ڪَيرُ چَوي؟ واڍو!
*
ٿا پاڻ رَکُون خبرُون،
هڪ طرف سَٽون تُنهنجون ٻي طرف سَوين قبرون!
*
ٿي لاٽَ ڪَري سانجِهي،
ڪو ٿاهه نه ساگر جو، هو هيکلِڙو مانجهي!
*
اڄ رات خُدا ايندو،
تون آڻ ٻه تازا گل، جو موتُ جُدا ايندو!
*
ڇا زَهر پِيارندين؟
سقراط جيان مونکي ٻيهار جِياريندين؟
*
بَس! آنءُ رُڳو آهيان،
آ سمنڊ اڳيان ڪيڏو، ڪيڏانهُن پُڳو آهيان!
*
اي موت! ڀَلِي اَچ، ويهُه!
تون لاهه جُتِي ٻاهر ۽ پوءِ اسان وٽ پيهُه!
*
ڄڻ هيلَ ته آڻِ آهي!
هي روز تِکا چاقو، ڪيڏي نه سَراڻِ آهي!
*
ٿو جاڳَ نه چاهين تون؟
ڪا ننڊَ انوکي آن، ڇا موتُ نه آهين تون؟
*
تون ڪيرُ؟ نه ٿو ڄاڻان
ڇا لاءِ ڀَڳو آهيان مان هِيئَن ڪڏهن پاڻان!
*
تون ڪيرُ؟ اَجل آهيان
مون ڏانهن اَچين ٿو تون؟ پر مان ته اَزل آهيان؟
*
توتي ته رَکِي آهي!
سُقراط ته ناهيان مان پر زهر چَکي آهي.
*
گهوڙو نه جَهليو، ويندس!
بَس هاڻ گَهڻو پِيتو، بس هاڻِ هَليو ويندس!
*
ڄڻ چنڊ به ڀيلو آ!
ميهار ويو ڪاڏي؟ اڄ روحُ اَڪيلو آ!
*
آ موتُ وڏو ڌوڏو،
هر ڳالهه وساري ٿو، اُن جو ته رڳو لوڏو،
*
اي! موتَ نه ماريندين،
تون آنهه رڳو ڏيِئو، بَس راتِ اُجاريندين!
*
اي موتَ ڪَڪَرَ آهين،
گهنگهور گهٽا وانگر ڪيڏا نه چَڪَرَ آهين!
*
مون کان به پَراهون ٿِي،
ٿو موتَ مَري هَرڪو تُون موتَ مَٿاهون ٿِي!
*
ڀاڻو ته اِهوئي آ!
تون آءُ پَکِي، دل جو داڻو ته اِهو ئي آ!
*
سنسارُ مَڇيري جو،
ٿو روز مَڇيُون ماري، هِي ڄارُ مَڇيري جو!
*
هِي سمنڊ اَجهاڳُ آهي،
جنهن لهر مٿان آهين سا لهر ته ماڳُ آهي!
*
ڪنهن کي به پَرو ناهي!
ٿو سمنڊ هڻي ڇوليُون ڪوئي به تَرو ناهي!
*
ڪيڏانهن اڳي نِيندين؟
اي موت! مسافر آن ڪِٿ راتِ گذاريندين؟
*
تون موتَ
–
گهڙي آهين؟
ڇا لاءِ ڊڄان توکان ايڏي ته ڪَڙي ناهين!
*
اي موت مِٺو آهين،
جئن آنءُ ڏٺو توکي ٻي ڪنهن به ڏٺو آهين؟
*
تو ڪجهه ته چَيو آهي!
هئن وَڏ ڦڙو مون تي ڇا لاءِ پَيو آهي؟
*
اَڄُ رات رَتَل آهي،
اڄ رات هتان هلجي ميڙو ته مَتل آهي؟
*
تون ڪيرُ مُگَر آهين؟
درياهه وهي ٿو پيو، ڇا نِنڊَ ڪَپَر آهين؟
*
سنسارُ به مايا آ،
جو چنڊ وڇايو آ سو ڄارُ به مايا آ!
*
ڇا ڏيههُ ڇَڏين ٿو تون؟
جي هَيلَ پُنِي آهي، ڪيڏانهن لَڏين ٿو تون؟
*
تون مان ته مڇيون آهيون!
ٿو موت جڏهن ماري ڪيڏيون نه اَڇيون آهيون!
*
جي موتَ ڏِنو ڀِيڙو،
خود چُهنب منجهان ڪرندو، اي ڪاٺ ڪُٺا ڪِيڙو!
*
وَڻ کي به ته پَر آهن!
تون چانهِه ڏٺا ڪونَهن اُڻ لئه به سفر آهن!
*
ٻيهار ڪڏهن ملندو؟
اي راهگذارو هو ڪيڏانهن ويو کِلندو؟
*
ڪيڏانهن وقئينءَ کِلڻِي؟
تون نانهه وري، مُونکي ٻيهارِ ڪڏهن مِلڻي؟
*
ڇا آنءُ اِڪيلو هان؟
’تون‘ ساٿُ ڇڏي ويندين، ’هو‘ آهه سدا مون سان.
*
(وڌيڪ پڙهو) |
