|
ڇا سَردُ فضا آهي!
ٿِي رات ٿِئي پُورِي ڪهڙي نه هوا آهي!
*
هي واٽَ وَڇيرن جي!
ڳٽڪار ٻُڌي آهي تو هيئَن به ڳيرن جي؟
*
ڏِسُ، ريت ته آ ڳاڙِهِي!
جئن سجّ لٿو ٿر تي، هر ڀٽّ ٻڌي ساڙهي!
*
اسرارَ ڏسين ٿو تون!
ڄَر
واءُ جيان جنهن ۾ سو ڄارَ ڏسين ٿو تون؟
*
هي ٻِرَ ڇَڏي ٽِنڊِڻيون!
ڄڻ ڄَڃَ وَڃي ٿِي ڪا، ايڏيون ته وَڳِيون
گهَنڊڻيون!
*
ٿي هيل ڏئي خوشبو،
ڪيڏي نه عجيب اڳ کان رابيل ئي خوشبو.
*
تو سجّ لٿي راڻِي!
آڪاشَ منجهان چوريءَ آندِي ته نه ٻوراڻي؟
*
ٻي کي به ڪَهَل ناهي،
جئن گاههَ مٿان هَرڻِي، تو باکَ مَهَل ناهي!
*
جنهن وقت به ڇانوِرڙو،
۽ اُڀ مٿان بادل، آ سجُ به سانوِرڙو!
*
اڄ ڏينهن ته ڄڻ ٽانڊو!
آ
سجُ لَٿو ٻَرٻَر، پَر پوءِ به پوڇانڊو!
*
بادل نه گُڙيا آهن،
اَڄ سُڃَ اَپار آهي، هيرَڻ نه هُڙيا آهن!
*
هو ڄَار مٿان دوڏو،
ڪيڏانهن
ويو اُڏرِي، جئن ٻار ڏنو لوڏو؟
*
ڄڻ
ڪوسُ ڀَوَڻ تي آن،
هيڪار ڀَري آئينءَ ٻيهار پَوَڻ تي آن؟
*
لُوڻاٺ ائين واريءَ،
جئن سَمنڊُ هڻي ڇوليون! آ واٽَ اَئين وارِيءَ!
*
دَڳُ روز اَلي ويندي،
ڪَنهن وقت سُڳنڌ ايندي، ڪنهن وقت هَلِي ويندي.
*
ڏِسُ سونَ مياڻيءَ تي،
ڪيڏي نه شفق گَهِري ڇا رنگُ نه پاڻيءَ تي!
*
ڪيڏو ته نه آ ڪاڙهو!
آ سجّ تَتو سَسُئِي! ٿو دور وڃي هاڙهو!
*
ڇا سانجِهه سُنهري آ!
پر عُمر ته وَس ناهي هِي ناوَ اُٻهري آ!
*
مَهراڻُ وَهي ٿو پيو،
تارَن ته ڏنا ٽوپا پَهراڻُ ٺَهي ٿو پيو.
*
مانڊاڻُ اُڊيڙيو ٿِي!
اي راتِ، سندءِ جُنگنوءَ پَهراڻ اُڊيڙيو ٿِي!
*
ٿي سيءُ نه ڪارونجَهر!
وَڻ واءُ سُڪايا سَڀُ ڪو جيءُ نه ڪارونجَهر!
*
ڇا راتَ ٻَري پيئِي!
جُگنو ته پيا چمڪن بَرسات ٻَري پيئِي!
*
ٻَهڪي ته پيو مورو!
اڄ مينهن پيو ڏاڍو مَهِڪي ته پيو مورو!
*
ڪنهن مينهَن ڀِنل وَل ۾،
دل ڪِيئَن وَئِي وِچڙي ڪلهه راتِ سُجاوَل ۾!
*
ڪلهه رات سُجاوَل ۾،
جئن پارِ پُڳِي ٻيڙِي، تو ڏانهن ڀَڳُس پَل ۾.
*
ڪلهه سِجُ ته رانڀُوٽا،
اڄ ڏينهن ٺَريو آهي، ڪجهه مينهَن ڀِنَا جُهوٽا!
*
هِي ڳالهڙِيُون هُن سان!
ماڻهو ته نه مِٺڙائو، ڄڻ لاٽَ پيو هان مان!
*
اَڄ رات عَجَبَ آهي!
گجگاٽ ٿيا ڪيڏا، نَئن گاج غضب آهي!
*
ڇا رات رَتل آهي!
رابيل ٽِڙي آ اِئَن، ڄڻ مَڌُ مَتل آهي!
*
هي ڪارِ بتيون آهن،
ٿو لِيڙَ لڳي رَستو، ٽي چار چَتيون آهن!
*
هي رات اُماوَس جِي!
اَڌ راتِ اُٿي ويندينءَ، تو ڳالهه نه وَس جي!
*
ماڻهو ته ڪُٻا آهن!
برساتِ پئي آهي، ڪيڏا نه دُٻا آهن!
*
ڇا جيءَ پيو جِهمڪي!
جي آگ اُجهامِي وَئي، ڏِسُ! وِڄُ پئي چِمڪي.
*
ڪَڙڪاٽ کِنوَڻ جا ٻُڌ!
ڪيڏا نه پَکي اُڏريا ٽڙڪاٽَ ته وَڻ جا ٻُڌ!
*
آ مُندَ نمورين جي،
ڇَڻنديون به ته ڇا ٿيندو، ڏِس ڇيڄَ ته ڇَورين جي!
*
برسات پَئي آ ٿَرَ،
اڄ ڪالههَ نه ڪاريهَر جِئن راتِ کڻي ٿي ڪَرَ!
*
تون آءُ اُٺي سانوَڻ!
ڪر چَنڊَ جِيان سَرچِي پَرچاءُ اُٺي سانوَڻ!
*
هي گهنڊ مٿان پوپٽُ،
جئن
گهنڊ وڳو، اُڏريو آڪاسِ ڪَيائين گَهٽُ!
*
ڪٿ راتِ پئي آهي!
هر جاءِ وُٺو سانوُڻ برساتِ پئي آهي!
*
وَڻ ٽَڻ ته ڌُئاري وَئي،
برساتِ پئِي ايڏِي ٿوهر به ڦُلاري وَئِي!
*
ڏِس، وِڄُ کِلي آهي!
هي بَجِّ گهٽائن جي، ڄڻ راتِ ٻِلي آهي!
*
سنگيت ڇِڙي آهي،
ڄڻ مُند ڦري ويئي، ٽانگر ته ٽِڙي آهي!
*
چَوَندين ته گلاب آهي،
ٿو آنءُ ڏسان خوشبو، مون لاءِ نقاب آهي!
*
جئن ديدَ دَري ٻُوٽِي،
هڪ ڪارِ پئي آئِي، ڪيڏانهن وَئِي گم ٿِي؟
*
رانئِي ريتيءَ رُوءِ،
هي جا ڀِٽُن ڀاڪُرين اهڙي ڪائي جُوءِ!
*
آڌيءَ راتِ اَبوءِ!
ڪيڏا تارا اُڀَ ۾ جن کي ناهي پوءِ!
*
جهونجهڪڙي ۾ ماٽَ!
ڪنهنجا ڪنهنجا ميرا ڪَپڙا توتي ڌوٻي گهاٽ؟
|
