*

سي به ته تنهنجو پاڻُ،

هو جي سارِن سنڌڙي

چؤنرن ڌؤنرن ساڻُ!

*

ڪيڏو سيءُ سٺوءِ!

منهنجي لوئيءَ ۾ ميان

ويڙهو نه ويڙهيوءِ!

*

مَنُ نه مون ميرو،

سدا اُن جو سَپ جئن

ڦُڙيءَ ڏي ڦيرو.

*

هَٿُ نه رکيو هوتَ،

ڳلن ڳوڙها نه سُڪا

مٿان آئين موتَ!

*

ڄائِي نه ڄاپِي،

جيڪا مون جئَن يار مان

ڍائي نه ڍاپي.

*

سُڻِي تنهنجو سَڏُ،

لڳي پئي هيکلي

گهگهيرين سان گَڏُ!

*

اوٺي اَويرا،

ويندي پُڇن ڪينڪي،

هي تن جا پيرا...

*

اَگهائيءَ ۾ آءُ،

سُڻي مانَ سَگهو ٿيان

پرين تو پڙلاءُ!

*

ساڃاهيان ٿو هاڻ،

ڪانَون ’ڪان‘ ’ڪان‘ ۾ هُئي

اکين جي واکاڻ!

*

ٻولِي مون نه ٻُجهن-

ڪانگا تو ڪنهن ڪُنڊ ۾

منهنجا سيڻ سُجهن؟

*

هاڻي ڪَيان ڪيئن؟

مَر ته موچارو ٿئين،

هرڪو چوي ائين!

*

هي جي پَڙ پائن،

ڀلا ڪنهن کي جيئري

ڇاتيءَ سان لائن؟

*

جيئري جهميلا،

سدا ٿيا سنڌ ۾

مُئن تي ميلا!

*

صدين هڪ انسانُ،

سوبه ته موهن جي دڙي

وانگر ٿيو ويرانُ!

*

وڻجاريون وايون-

هيل به اڪيچار تو

ٻوليون ٻُرايون.

*

ڀٽائيءَ تي باسَ-

”ٿر ٻاٻيهو ٿي مران

شال نه ٻُجهي پياسَ!“

*

وَڄن پيا سنکَ،

هي منهنجا ٽئگور* جئن

پويان ’مرتيوءَ پنکَ‘.

*

جڏيٖ جياپي،

رڙهِي چڙهي روههَ تي

سَرَهه سَراپي.

*

رَنڍا روڙهي ڪَتِ،

ڪَنُ نه ڪاپو ڪندي

پاڙي کي پورهَيتِ!

*

مون سان ماڙَ نه ڪر!

ها، هن گهايل گَڊ سان

جبل جاڙَ نه ڪر!

*

گهيڙَ نه ساڳيان گهٽَ،

نوان پنڌ پهاڙ جا

پيرا ڪونهن پَٽَ!

*

اڳُ نه هي لهرون!

نه هئن پرينءَ پار ڏي

پوياڙيءَ پهرون!

*

پانڌي نه پيرو،

جڏهن جبل چوٽ تي

ڏهاڳڻ ڏيرو!

*

سارٖي هُن جي سَڀڪَ،

ڌوئج نيڻَ نِدي ڪريٖ

چئني پَلوَن چِڪَ!

*

بِنان باهه بَٺِي!

مومل سوا آهه ڇا

ناتر نامڪٺي؟

*

گهايل ۾ گهاڻا-

ڪيڏي سارَ سُڳنڌ آ

پرينءَ پڄاڻا!

*

آءٌ پرينءَ پاڙو،

هي سڀ عالم اوپرو

ڪيان ڪُڄاڙو؟

*

رَعد نه سو راڙو،

پوءِ به سانوڻ مينهن ليءِ

تنواري تاڙو!

*

لَڏِ نه لاکيڻا،

هي سڀ ڪُوڙو آسرو

”ٻُڏيءَ جا ٻيڻا!“

*

”پرين مون پاتا!“

ڇا ٿو سائيءَ نم تان

آکين کنياتا؟

*

سو ڪئن سَليان عامَ،

ڪانگل مون کي جو چيو

لَمِي مٿيٖ لامَ!

*

ڪهڙا سنيها؟

ههڙيءَ ڪاريءَ اُس ۾

ٻول نه ٻاٻيها!

*

اٺئي پهر اُداسُ،

رتو روئن سڄڻين

منهنجا نيڻ نراسُ.

*

سارو ڏينهن سِپَن،

اکيون روئن رات جو

موتين مينهن وَسَن.

*

ڀُلين ڇو ڀاڻو؟

هُو فانوسو چنڊ جو

ڪڏهن وساڻو؟

*

رنگ رتِي جو شامَ،

آيو ڪانگل اوڏڙو

لَمي مٿي لام.

*

هالا پراڻا،

مون ليءِ به ڪي ڀِٽَ تان

دعا جا داڻا!

*

مون مان آنِهن نراسُ؟

آنءٌ ته آهيان اُروَشِي

ساڳو ڪالي داسُ!

*

ڄڻ تون منهنجو ماسُ،

آ ڏاڏاڻي ڏيهه جو

تو ۾ وڻن واسُ!

*

اڃا نه اوڏيِ!

توڙي تنهنجي پنڌ ۾

لُوهَن نه لوڏِي!

*

آخر اُڏاڻو،

پکي پرديسي هتي

اَڏي آڏاڻو!

*

آتڻُ اُجهاڻلُ،

چرخي چِتُ لڳي نه ٿو

ڪاپو ڪوماڻلُ.

*

پرين پرايا،

مون ڀانيو ڀيرو ڪندا

ورِي نه آيا.

*

سڀ ڪجهه وساريا؟

واٽون نه واجهائيان

ڏيئا نه ٻاريان؟

*

ڇا مان هيٺ لهان؟

اڃا جبل چوٽ تي

ٿورو ٽور ڪَهان!

*

جِن ۾ اُڏرڻَ آڳَ،

پکين پرديسين جا

ماڳ به ڪهڙا ماڳَ!

*

ڏينهن تتو جُهڙ ڀانءِ!

پُڙُ پريان جي پارَ ڏي

متان ٿئين ٿانءِ!

*

سامي! هوُ سَتگُرَ،

جن جا ڪاريءَ ’ڪينَ‘ ۾

کُتا وڃي کُرَ!

*

جِهڄِي ٿِي جهيڻِي،

هُونءَ نه هئي سونَ جي

ويڻي وهيڻي.

*

اَڄُ نه منهنجي پاسِ،

گيڙوُ رٖڱي گودڙيون

ريٽـٖـا ڪن جي راسِ!

*

ماڻهو مَکيُن جان،

ڳوريءَ ڳاٽ ورائيو

چڙهي چوٽَ مٿان!

*

مون کي هيئيـٖـن هورَ،

جوڳي جهليندءِ، ميان،

ٽُرُ نه سَپَ جي ٽورَ!

*

اڻ سونهون انسانُ،

سُڃا رستا سامهون

ويڙها سڀ ويرانُ!

*

جو ڪرڻو ٿي ڪَر!

لاکيڻا لَڏي ويا

سوين تو سانڀَرِ!

*

پائي پنهنجو پاڻُ،

ريجهِي رهاڻيون ڪيان

مِٺن ماڻهن ساڻُ!

*

هي جو شعر چيوم،

چئني پهرن پنڌڙو

پوئين پهر ڪيوم.

(وڌيڪ پڙهو)

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16
هوم پيج -- لائبريري ڪئٽلاگ