1-

ساراهيان سچو ڌڻي، جيڪو صاحب رب ستار،

مير مديني مصطفيٰ، ٿيو اڙين جو آڌار،

نبي پنهنجي نور مان قادر ڪيو ڪلتار،

ڪيان قصو هن ڳالهه جو، جيڪا پنهوارن پچار،

ته مارئي پنهنجي ملڪ تي، سا ويٺي هئي وينجهار،

پهريو تن پٽڻ تي چلي پئي چوڌار،

خوش وسي پئي کاهڙ ۾، سرها ڏسيو سنگهار،

سرتيون ساري، سڀ سنڀاري، ويئي قطاري، ڄارن پاسي ڄار،

کڻن کاريرن، مٿي ڄاريون، ڀڄن ٽاريون، پيرن مان پنهوار،

ڪري ٽوليون، کڻن ڏوليون، ڀري جهوليون، چونڊين ٿيون چوڌار،

سڱر ساٽيون، پُسيون پاٽيون، ڀري ڳاٽيون، آڻن ڳوٺ ڳنوار،

سرتيون سڏي، اسر وڏي، گوهر گڏي، ڪن پاڻي ڪاڻ پچار،

مڙئي مايون، سڀ سڏايون، تڙن آيون، پهري سي پنهوار،

اُت ڦوڳ ڦٽائي، چغل چائي، سڀ سُڻائي، ڪري ڳالهه ڳنوار،

ته مارئي مورت، سهڻي صورت، جيئن حوُر ته پاڻي هار،

ادا هاڻِي، آءٌ سڃاڻي، ڀرين پاڻي، پٽن تي پنهوار،

تڏهن عمر آڻي، اُٺ پلاڻي، توڏو تاڻي، تنهن دم ٿيو تيار،

ان چغل چاڙهي، ڇڏيو لاري، تن کي تاڙي ڪيائين پاڻي ڪاڻ پڪار،

تڏهن نار نماڻي، ڪانه ڪُمائي، ڀري پاڻي، تنهن دم ٿي تيار،

سنگهر سارو، جهلي وارو، هڻي نعرو، سا نِياڻي ٿي نروار،

ادا پاڻي، وٺ تون هاڻي، ناهي ماڻي، اتي اٺ وهار،

تڏهن عمر آيو، جهٽ جهڪايو، چنبين چايو، ڪيائين ڌاڙو ساڻ ڌراڙ،

ڪندي ڪيهون، رندن ريهون، لعلڻ ليهون، ٻولي پئي ٻڪرار،

ادا ڪيم چڱائي، ٿي چگهائي، مت نه آئي، تون ڪوري جان ڪمدار،

زالن زوري، ڪرين چوري، جهڄڻ جهوريم پئي نيڻ ٽمائي نار،

عمر آندي، ڪري باندي، ناهي واندي، چپڪي ٿي چوڌار،

حاڪم هڻي، ويو کڻي، ڌُرکئون ڌڻي، لکيو لکڻهار،

ادا! جِت سخت سجهي سرڪار، ات لعلڻ لڪندي ڪيترو.

2-

سنڀري ويٺو سومرو، سو مارئي وٽ مچي،

هت بنگلا برقعا بوڇڻيون، ويهه رمزن ساڻ رچي،

ڪونه ڇڏيندا ڪڏهن، توکي اباڻا اچي،

جيڪا پئي هٿ حاڪم جي، سا بلڪل ڪانه بچي،

اڃا چوان ٿو آزيءَ سان، پوءِ ڪندس ڪاهه ڪچي

مري ويندينءَ مارئي، تون پگهر ساڻ پچي،

ڪونه مڃيندس مارن کي، توڙي نانگا ٿين نچي،

صوف سالاري، هار هزاري، مشڪ ملاري، پئو سونَ مٿي سرچي،

صوفي ڳلا، ڀرتين ڀلا، منڊيون ڇلا، ڪر پيار منجهان پرچي،

جهالر جهوڙا، مشڪي موڙا، چندن چوڙا، ٻي کوڙ ڏيان خرچي،

نه ته ڪاتيءَ سان ڪرچي، ماهه ڪندو سئين مارئي.

3-

عمر تنهنجي عاج کي، ٿي ٻهڳڻ وجهان ٻنِ،

ڇليون والا، اتم اعليٰ ، ڀانيان ڀالا، سي کايان ڪل کورن،

ساڙي سُرڪا، ڦاڙي درقعا، ڪيوٽ ڪرڪا، ڪوته ڪيان مان ڪن،

منگها ماڙيون، تاڪن تاڙيون، وڃن ساڙيون، چاڙهيون ٿيون چڀڪن،

ٻيڙا ٻانهون، اچن ٺاهيون، ٻاري باهيون، سي جلايا جوشن،

وبر وڇوڙا، ڏئين ڏوڙا، ڳاڙيان ڳوڙها، مونکي سٽيو آ سورن،

سنجهي ساريو، هنجهون هاريو، ڳڻتين ڳاريو، منهنجي آيل کي اُڌمن

آگ اباڻي، ڪانه اُجهاڻي، سڪ سماڻي، پرزا ڪئي پورن،

حاڪم هاڻي، پڇندو پاڻهي، توکي تاڻي، شل ڪورٽ منهنجي ڪن،

جت سورج ساڙو، ڪندو ڪاڙهو، وڻ نه واڙو، ڇانوَ نه ڪا ڇپرن،

مديون ميريون، ڏيندا ڦيريون، اُهي ويري ٿيو به وڙهن،

عمر آرو، ڇڏ تون سارو، نا ٿئي چارو، عمل ڪم اچن،

سرندي ٽرڻ، ڏوهئون ڏرڻ، معافي گهرڻ، اها عادت عارفن،

سامون جهلڻ، پاڻ پلڻ، جيءَ ۾ جلڻ، مام آهي مردن،

لعلڻ لڏي، ويندين ڇڏي، تن جي تڏي، غازي گوءِ کڻن،

عربي ايندو، ڪونه ڇڏيندو، وٺي ويندو، ڇڏايون ڇورن،

آهن آسي، پنهور پياسي، الله راسي، آجو ڪر غريبن،

حاڪم ساڻ هٿن، کڻي سرهي ڪر تون سومرا.

4-

ماٺ ڪري ويهه مارئي، ڪر هائوڪاري،

هستي هوڏ حرام جي، تو سستي ناماري،

هِت چانور چوکا چُورما، ٻي سونهري ساري،

هُتِ کائن مڪ ملير ۾، کِکِي جا کاري،

هِت پٽ پوشاڪون پشم جون، ٻي ململ موچاري

هُتِ اوڌريون ڪن انگ تي، ليڙو لاچاري،

هِت ريشم رايون، سهڻيون سايون، پشم پايون، ڦيريون ڦلڪاري،

هت چاڙهن چوتا، پائن پوتا، ڌوڙ نه ڌوتا، آڻين اُڌاري،

هِت مصريون ماکيون، سهڻيون ساکيون، پچن ڊاکون، عجب اناري

هت سڱر ساٽيون، پسيون ٻاٽيون، چڀڙيون چاٺيون، ٿن لوڻڪ لاچاري

هاڻي هستي، ڪر نه مستي، وسار وستي، ڏي دانهه دلداري،

ڪلفت ڪاڙها، ڇڏي راڙا، وسار واڙا، ڪر هاڻي همواري،

نه ته ڳڻتين ڳري، ويندينءَ مري، سوني سري، پائج پنهواري،

هاٿي گهوڙا، جايون جوڙا، ڏاجا ڏوڙا، اٿئي مڙئي مختياري،

مارو ماري، ويا وساري، لڳ نه لاري، ڪر پِرتؤن پاٿاري،

ٻڌي ڳالهيون، اکيون آليون، ڇپر ڇاليون، سڙي ويئي ساري،

لکيو لعلڻ، پيو هوس پالڻ، قيد ڪنگالڻ، پئي لوڙي لاچاري،

ادا! هن بند منجهان باري، اُماڻ ته آجي ٿيان.

5-

عمر ماروئڙن جا، ٿا پلپل پور پون،

ڏوٿي منهنجا ڏور ٿيا، ڪنبان پئي ڪرٽن،

روئي راتيون، پايان جهاتيون، لعلڻ لاتيون، من ٻاٻا به ٻڌن!

سرتيون ساريان، ڪانه وساريان، هنجون هاريان، ڳاٽ ڀري ڳوڙهن

مکڻ چاڻا، ساهه سيباڻا، اڄ اباڻا، ڏورؤن ٿا ڏسجن،

کايو ڌؤنرا، چاڙهن چؤنرا، ڏوٿي ڏؤنرا، قوت اباڻا ڪن،

ڀنن ڀاڻا، ڪن اباڻا، ٿرن ٿاڻا، منهنجا پکا پنهوارن،

تن ۾ تارون، وجهان ڦارون، دردن دارون، مونکي ڏوٿي شال ڏين،

اسين ڦرڙا ڦيريون، ڪتيون ڍيريون، ٻٻر ٻيريون، پيرون جام پچن،

تنهنجي سورن ساڙيو، ڦڦڙن ڦاڙيو، قيدن ڪاڙهيو، جيرا ٿا به جلن،

جيئري جلان، هيڪر هلان، مارن ملان، تانگهه لڳي جا تن،

مارئي معافي، ڏي تون صافي، شاهن شافي، مون کي واري شال وطن،

ادا هاڻي، ڪڍ بندياڻي، نارنماڻي، اڄ اُماڻي، پکي پنهوارن،

مران هوند ملير وڃي، مان آڏو اباڻن،

ساهيڙيون سڪرات مهل، شل ويجهيون ٿي ته وهن،

پٽيون ويل پساهن جي، مون کي ٻانهيو نريون ته ٻڌن،

دم ڏيان وڃي درن تي، پنهنجي شال پکن،

ٿئي نصيب نماڻي کي، سو ڪلهو قريبن،

منهنجو مڙهه ملير منجهان، شل آڏو کيت کڻن،

لعلڻ لاري، پئي پناري، سِير اُڪاري، اَجهو ٿئي اڙين،

ادا! وائي وات پڙهن، شل ختمو کٿيريءَ جو.

6-

تڏهن عمر آيو اڀري، ٿيو ڪاوڙجي ڪارو،

مستي تنهنجي من ۾، اٿئي انڌ گهڻو آرو،

هلندو ڪونه حاڪم سان، چري! ڪو چارو،

قابو آهين ڪوٽ ۾، ٻيو جاءِ نڪو جارو،

ويهه کلي تون کٽ تي، ڇڏ مٺي مونجهارو،

هِت قيما، ڪباب، قورما، اٿئي ڇيلا ڇمڪارو،

چندن، چيرا، چهنب ڪليون، ڪر سرتي سالارو

هِت انب، انجير، انار اٿئي، ٻيو سون سڀو سارو،

هُت پنيون، پيها پٽڻ تي، پئي پلن تي پارو،

هِت هيرا موتي هس گهڻا، ٻيو جوهر جنسارو،

هُت کنڀيون کٽيون، پنهور پٽيون، ڀري مٽيون، کائن ٿاکارو،

نار نماڻي، هَؤ ڪر هاڻي، محبت ماڻي، ڇڏ گوندر گذارو،

اِنهي لانگهي مان ٿو لعلڻ چئي، ڪو هلندو هزارو

ادا! هاڻي سفر سوڀارو، ڪندو هادي شال هٿن سان.

7-

عمر! ماروئڙن کي، ڪرين ناحق نماڻو،

آڻي اجڙوال کي، ٿو طلب ڪرين تاڻو،

اڳي به راجا رهي ويا، تون سڄر ساماڻو،

تختو ويندءِ تار ۾، ڪندين هڪ ڏينهن هالاڻو،

هليو ويندين هيڪلو، ڇڏي ٽولا ٽڪاڻو،

سمهاري سوڙهي ۾، ڏيندءِ واري وڇاڻو،

زوري زبر، اندر قبر، پوندءِ خبر جڏهن پڇندءِ پڇاڻو،

ڌڙ لٽيندَئي ڌوڙ ۾، جيئن ڌار ٿئي ڌاڻو،

نا ٿئي جاءِ جواب جي، اُتي ڇار ڪندا ڇاڻو

ساڻ نه هلندئي سومرا، هي منڊل مانڊاڻو،

ڀٽن ڀِيڙا، ڪندا پِيڙا، قهري ڪِيڙا، ات خان ڪندا کاڻو،

ماري تنهنجي ماس کي، ڪندا سنڌن کي ساڻو،

روڪڙ سڀ رهي هتي، نه ڪو نوٽ هلي ناڻو،

موڪل ڏي ته ملير وڃان، ڪر مِگهه مائٽاڻو،

پٽ پٽيهر پالڪيون، اسين ڄٽ نه ٿا ڄاڻو،

هي ڪلهي ڦاٽل ڪنجرو، سو ڏنل ڏاڏاڻو،

مَنهن ماروئڙن جا، ڪن ٿر مٿي ٿاڻو،

وسي ويڙهيچن جو، شل ڀٽ مٿي ڀاڻو،

ڪامل رهندءِ ڪونڪو، شل ديري ۾ داڻو،

ڪونه ڏسان ٿي ڪوٽ ۾، ڪو ٻار به ٻاٻاڻو،

ساڙي سڪ سرير کي، جيئن گهمي ٿو گهاڻو،

ڄڀيون ڄيرا، جلن جيرا، ٻرن ٻيرا، ناهي آڙهه اُجهاڻو،

پينگهي ۾ پنهوار کي، ڏنو آيل اولاڻو،

پاريم ڪونه پنهوار سان، ڪو ٻول به ٻاراڻو،

ٻنڌن جو ٻروچ چئي، اٿم قول ڪيو ڪاڻو،

دهشت دؤر درياهه جي، آهي سفر سٽاڻو،

مڇي کي مهراڻ مان، ٿو ماري مهاڻو،

ڀري پنهنجي ڀن کي، ٿو رڇ ڪڍي راڻو،

عَملَ وڙهندا اُٺ ٿي، جيئن لئي چري لاڻو،

هلي ڪونه حاڪم سان، ڪو مُڍيءَ جو ماڻو،

اِنهي لهرين ۾ ٿو لعلڻ چئي، شل سيد سڃاڻو،

اي سالڪ! ٿي سياڻو، اٿئي ڪورٺ وس ڪريم جي.

8-

مارئي ويهه ماٺ ڪري، ٿو چوان ساڻ چپن،

ڪونه ڇڏيندس ڪڏهن، توڙي ڳل ڀرين ڳوڙهن،

وڪوڙيان وَرن واريون، پوءِ ڇوريون ڪين ڇٽن،

ذرا ڪندو سانءِ زور سان، اِتي ڪُهي منجهه ڪوٽن،

جيڪي اڙيون عمر ڄام سان، سي ماڳ نٿيون موٽن،

آءٌ راجا آهيان رعيت جو، مون کي سالڪ ٿا سمجهن،

دنيا، دولت دل سان، ٿو راضي ڪيان راڳين،

طرح تماشا تال تنبن ۾، ٿو ناڻو ڏيان ناچن،

ڪاهيو، هن ڪچهري ۾، ٿا وڏا وِير وِهن،

ڪي ته مري ويا محبت ۾، سي وساري وطن،

ڪي ڳري ويا ڳائڻ ۾، سي تال ڏسي طرزن،

ڪي تڙپيو هن تماشي ۾، نانگا ٿيو به نچن،

ڪي هليا ويا هنگلاچ ڏي، سي ٻوڙا ڪين ٻڌن،

ڪي لڙي ويا لعلڻ چئي سي ڏونگر ۾ ڏسجن،

ڪن جا تختا تار ۾، ڪي بحر کان ته بچن،

ڪي ته ڪري پيا ڪن ۾، سي اندر اوڙاهن،

تون ته موٽي پنهوارن، ڪڏهن ويندينءَ ڪانڪا.

9-

مارئي عمر کي چيو، سو ظاهر ساڻ زبان،

صحيح سڃاڻان ثابت ٿي، تنهنجو نام نِشان

ٻُڌو مون ٻنڌڻن ۾، اصل کان اعلان،

ته ظالم آهي زور سان، ڪندو ضعيف زيان،

پر ڪيم ويڙهيچن سان، سو ڪڏهن ڀڃان ڪان،

ڪير موڙيندو قلم کي، جيڪو لکيو سر سبحان،

آءٌ موڳي ٿي ته ملير ۾، آئي کوهه مٿي جا خان،

تنهنجي انهي طرز جي، هئي ڪل مُٺيءَ کي ڪان،

تڙيون هن تقدير جون، هُيون منهنجي باب بيان،

جهلي نوڙي، کنيم ڊوڙي، لکيي لوڙي، اکر جي انسان

ڪنگڻ ڪاوا، ڏين ڏکاوا، مشڪي ماوا، قهري ڀانيان ڪانَ،

تڪڙ تازي، ڪرين آزي، روح نه راضي، آهين ڀٽ يا ڪو ڀان،

هت مينهن موڪون، جهر جهنگ جهوڪون، ٿر مٿي ڪن ٿان،

ڪڪر ڪارا، ڏين ڏکارا، وِڄن وارا، عرش مٿي آسمان،

لٽا لويون، اچن ڌويون، پهنور پويؤن، ڏؤنرا ڏاج سندان،

کنڀيون کاوڻ، چڀِڙ چانوَڻ، وسي ساوڻ، غاريبو گذران،

ڪر چڱايون، ميٽ مدايون، ڇڏ پرايون، جيئري منجهه جهان،

لعلڻ لوئي، وڃان ڌوئي، تن وٽ روئي، ڪيان بات بيان،

ادا! ڪر اسانحسان، واري ڇڏ وطن تي.

10-

ماٺ ڪري ويهه مارئي، تون ڪندينءَ ڪڄاڙو،

ويهه کِلي تون کٽ تي، تون روجھ ڇڏي راڙو،

ڪونه جُڳائي جوانن سان، توکي ٻولڻ ڀي ٻاڙو،

ڇلا ڇڳيون، ڇٽ جيرون، ڪر ڳچيءَ ۾ ڳاڙهو،

اٿي اور عمر سان، تون وساري واڙو،

ڪونه پسندينءَ ڪڏهن ڪو، پهنوارن پاڙو،

تيسين انهي ترم جو، نه ڪو تاڪ لاهيان تاڙو،

ڪنڌ ڏيئي تون ڪامل کي، هلين ابتڙ اوتاڙو،

ڪنڌ ڏيئي تون ڪامل کي، هلين ابتڙ اوتاڙو،

ويجهو ويهه وريام سان، ڇڏ ڳڻتي ۽ ڳاڙو،

دائيءَ تنهنجي در سان، ڪو نار وڍيو ناڙو،

ٻڌي ڳالهه ٻروچ چئي، ٿيس قلب اندر ڪاڙهو،

انهيءَ لوريءَ ۾ ٿو لعلڻ چئي، ٿيس چاڪن چٻاڙو،

ادا پريان ٿس پاڙو، سو لکيو لوهه قلم جو.

11-

مارئي عمر کي چيو: تو جهَٽ هڻي جهاٽي،

آڻي اجڙوال کي، تو ٻاهران ٻوساٽي،

اهو وڙ نه وريامن جو، ڪن ڀٽ اتي ڀاٽي،

جهٽي آڻڻ جهنگ مان، سي ڄٽ ڪندا ڄاٽي،

هلان ڪري هيڻيءَ تي، تو عمر! اورهاٽي،

اسين پنهور پن چرون، سا ٻهاري ٻاٽي،

آڻيون چاڙهيون سومرا، لُلر ٻيو لاٽي،

آڻيون چاڙهيون سومرا، اسين کنيو سا کاٽي،

آڻيون چاڙهيون، لُلر ٻيو لاٽي،

آڻيون چاڙهيون سومرا، سڱر ٻيو ساٽي،

آڻيون چاڙهيون سومرا، اسين کنيو سا کاٽي،

آڻيون چاڙهيون سومرا، اسين مکڙين مان ماٽي،

سورن تنهنجي سومرا، آهي لڦنئن لڦنئن لوساٽي،

ساري عمر سومرا، اٿم قيدن ۾ ڪاٽي،

ساڙيو سڪ سرير کي، جيئن چڻنگ لڳي چاٽي،

روئي روئي روح ۾، هاڻ ڦڦڙ پيا ڦاٽي،

انهيءَ لوريءَ ۾ ٿو لعلڻ چئي، وري گوندر گهوگهاٽي،

ادا! اهو بانور بولاٽي، ڏيندءِ ڏينهن قيام جي.

12-

ماٺ ڪري ويهه مارئي، ٿيءُ ڏنگ ڇڏي ڏاهي،

هُت ڄٽياڻي ڄٽن ۾، هِت شان تنهنجو شاهي،

روئي روئي روح ۾، نه ٿي صاف کڻين ساهي،

منڊيون، مُشڪ، مليرا، ماڙيون، ٻيو عطر الاهي،

مصري ماکيون، مين موراکيون، سي پرت منجهان پاءِ هي،

سون سنگهارن، پٽ پنهوارن، ٻيو وٺي ڏيان واهي،

کوڙ کٿوري، سال سموري، چانور چوري، مفت ڏيان ماهي،

تنبو تخت، تماشو ترڪو، ڏيان جنگ وڏي جاهي،

زر زمينون، مشڪي مينون، ساهه نه سينو، ڪر ٺاهه منجهان ٺاهي،

هُت ٻٻر ٻيريون، ڇوهي ڪيريون، پئي تن ڊٻڻ ۾ ڊاهي،

ڄٽ! نه ڄاڻي، شان سڃاڻي، هل تون هاڻي، ڦٽيل! کان ڦاهي،

هاڻي سڏي سپاهي، سو مُڃ ڪندو سانءِ مارئي.

13-

مارئي عمر کي چيوِ سڻ تون نيڪ نظير،

سانڍي رکجان ساهه ۾، تهدل هي تقرير،

قسمت آندو ڪوٽ ۾، توڙئون آ تقدير،

کائڻ پيئڻ سڀ خوشيءَ جو، مون کي اندر منجهه اُڪير،

ماڙيون مرض مُٺيءَ کي تنڀو ڀانيان تير،

ڏاڍا ڦٽ فراق جا، جهوري ڏيئي پئي جهِير،

سام جهليندا سومرا، جيڪي مرد هوندا مهمير،

آءٌ ته وڍجي آيس وڇوڙي ۾، ٻيو ڦِري ٿيس فقير،

مرڻ موت مُٺيءَ جو، ڪري موليٰ منجهه ملير،

ساڻي ٿئي سڪرات ۾، شل کيت پياري کير،

کڻن کاهڙ واريون، سو ڇٽي پاڪ پنير،

مُردو هن مسڪين جو، ٿئي آب منجهان اڪسير،

لاش لٽي هي لعلڻ چئي، من دعا گهرن دلگير،

ادا! جيڪي ثابت رکن سير، سي ملن مارو ڄام کي.

14-

ماٺ ڪري ويهه مارئي، تون وينديئن ڪانه وري،

پلپل انهي پُور ۾، تون ٿيندينءَ چُور چري،

ڏوري ڏوري ڏکن ۾، پوندئي ڏيل ڏري،

موٽڻ تنهنجو مارئي، سا آهي ڳالهه ڳري،

مڃ مٺي، ڇڏ مامرا، سا لاهي ڀل ڀري،

ڪنگڻ ڪڙيون، ڪٺمالڙيون، تون زيور پاءِ زرِي،

اٿي اور عمر سان، تون دردن کول دري،

محل ماڙيون بنگلا، ٻي سوني ڏيانءِ سري،

ٻڌي ڳالهه ٻروچ چئي، ويئي ٻهڳڻ پاڻ ٻري،

ڦاٿل آهيان ڦاهي ۾، ڪر ڍوليا تند ڍري،

موٽي وڃان ماڳ تي، ڪندو کوٽي کيٽ کري،

انهي لهرين ۾ ٿو لعلڻ چئي، شل وڇان تار تري،

جنهن ڌر کان ڳالهه ڌري، سا ملي مارو ڄام کي.

15-

عمر اباڻي پار ڏي، ٿا تاڙا تنوارين،

کِنوڻيون کاهڙ جي مٿان، ٿيون چوڏس چمڪارين،

وِجھيوپن وسير وڏ ڦڙا، ٿيون ڇپر ڇاٽارين،

موڪون ٿيون ملير ۾، سي پٽ گهڻا پيارين،

ٻنيون ٻارا، ڪن ويچارا، ڏوٿي ڏارا، پيٽ ڀري پارين،

ٻڪر ٻيلا، ڇوڙي ڇيلا، ساٿ سويلا، ٿا اجڙ اٿارين،

کٿا کاهيون، اسين ٺاهيون، ليڙا لاهيون، سي ڌڻ وڏا ڌارين،

ٻڌي ٻانگون، کڻن ڏانگون، ڇاڻي ڇانگون، چاهه منجهان چارين،

ونگا واڙيون، چڀڙ چاڙهيون، ڀري ساڙهيون، ٺلهه مٿي ٺارين،

ڏؤنرا ڏيهي، وَنڊن ويهي، پکي پيهي، مون کي سرتيون سنڀارين،

بيوس باندي، امڙ آندي، مري ماندي، ڳڻتيون ٿيون ڳارين،

ڪڍ انهي قيد منجهان، شل جڏيءَ کي جيارين،

هيڪر هن اکين سان، مون کي ڏوٿي ڏيکارين،

اسُر آهون، ڪن پيا دانهون، روئي راهون، نڌر نهارين،

نيٺ جو نيندا، ڪين ڇڏيندا، وٺي ويندا، اُتي اجارين،

پهنور پاڻ هٿن سان، شل مٺيءَ کي مارين،

ڏيئي تڙ تلائن مان، مون کي ويڙهي وهنجارين،

قبر ڪاري، آهي انڌاري، منزل باري، شل سيد سنڀارين،

لاش لٽي هي لعلڻ چئي، مون کي سرتيون سينگارين،

اُت ويڙهيچا وارين، لاشو لاکيڻيءَ جو.