1-

پکا پنهوارن جا، مون ڏورئون ٿي ڏٺا،

مارو ملڪ ملير ۾، وِير آهن ويٺا،

سي ڪڏهن ڇڏيندم ڪينڪي، آهن مير مٺا،

جن سان ڀال ڀلي جا، ٻيا اٿن سانگ سُٺا،

لکين سي، ليمون چئي، ٿيندا قيام ڪٺا،

آهن قرب  ڪُٺا، سچي نيت سردار ڏي.

2-

سچيءَ نيت سردار ڏي، ويندم واري ساڻ وٺي،

اڄ ڪا بوند برن ۾، آهي عام اُٺي،

عمر! ڇڏيئي اڌ ۾، رهائي رُٺي،

مون ڏي مارن موڪلي چوائي چٺي،

سِڪ ته سنگهارن جي، آهيان قرب ڪُٺي،

ليمون چئي، هن لوڪ ۾، آهيان ميارن مُٺي،

هاڻي پنهوارن پُٺي، ويندس مارن ڪاڻ ملير ۾.

3-

مارن مون ڏي موڪليو، ڏوٿي ڪري ڏانءُ،

رهان ڪيئن رتول ۾، ادا! تو وٽ آنءُ،

جنهن منجهه ساهه سکيو ٿئي، سو ٿڌو چئجي ٿانءُ،

مارن ڪاڻ مري وڃان، حب ۾ ڦاڙي هانءُ

منهنجو تڏهن ملير ۾، نيڪي ٿيندو نانءُ،

ڪالهه مُڪو اٿم ڪانءُ، سو پکي پنهوارن ڏي.

4-

پکي پنهوارن کي، ٿو خاطي ڏئي خبر،

بندي جهليو اٿئي بند ۾، ادا هِت عمر،

ڪنهن سان ڪجي ڪونڪو، اهڙو زور زبر،

مارن هُت ملير ۾، آهن گهڻا ٺاهيا گهر،

پنهوارن پهرائيا، ويڙهيچن ولر،

ڏسان شال اکين سان، مٿي ٿر ٿوهر،

لاهيان وڃي. ليمون چئي، ڏوٿين جا ڏمر،

هاڻي وڃي هيڪر، ملان مارو ڄام کي.

5-

ملان مارو ڄام کي، حُب ۾ وڃي هاڻ،

هجن گڏ هنن سان، سارو ڏينهن ساڻ،

پهري پنهوارن سان، راتيون ڪيان رهاڻ،

مارن کي ملير ۾، ڪنهن جي ناهي ڪاڻ،

اڏي ويٺا آهن اوڏهين، ڀلا ٺاهي ڀاڻ،

سي پرين اچي پاڻ، ڪڍي ويندم هن ڪوٽ مان.

6-

ڪڍي ويندم ڪوٽ مان، مارو مڙيئي،

مُئِي جا مِٽ ملير ۾، آهن ڏاڏاڻا ڏيهي،

هِت ٿو برسائين بنگلا، هُت اٿئي پنهوارن پـٖـيهِي،

سوين سانگ ڪري ويا، وِير هتئون ويهي،

تن مارن سان ملير ۾، منهنجي ڪاوڙ آهي ڪـٖـيهِي،

ليمون چئي، هن لوڪ ۾، ويٺي ساريان سڀيئي،

هاڻي ايندم اُهيئي، جيڪي ڪڍي ويندم ڪوٽ مان.

7-

ڪڍي ويندم ڪوٽ مان، ٻيو سانگي اٿم سيڻ،

هِت ڪيئن ڪانڌ قبوليان، جو وَر جا ڏيندم ويڻ،

ساريو تن سانگين کي، ٿا نِير وهائِن نيڻ،

سڱ ته پنهنجو سومرا، آهيون ”ڀاءُ ڀيڻ“،

شوق منهنجو ”شر“ چوي، آ خيال وڌايو کـٖـيڻ،

هاڻي فنا ڪندين ڦـٖـيڻ، ته به وينديس ويڙهيچن ڏي.

8-

وري ويڙهيچن سان، منهنجو سائين رکندو سِير،

ملي تن مارن سان کِلي پيئنديس کِير،

ويندو سُور سَنڌا ڪري، جڏهن ملندو محمد مير،

ڪندو منهنجي ڪارڻِي، سهنجو ساهه سَرير،

هاڻي منهنجو ملڪ ملير، پر قسمت آنديس ڪوٽ ۾.

9-

قسمت آنديس ڪوٽ ۾، ڪنهن واري ساڻ وِکان،

مارن جا من ۾، ويٺي لفظ لِکان،

کاڄ ته منهنجو کِير آهي، هِت چانور ڪيئن چکان،

شرط انهي سان، شر چوي، آءٌ ٿي پاڙيچون پرکان،

هاڻي در وڃي ديکان، ملڪ ته ماروءَ ڄام جو. 

10-

موٽائي مارن ڏي، توکي ڪامِڻ ڇڏيان ڪيئن،

ماڳ ته نهنجو مارئي، آهي ظاهر جاءِ زمين،

پڇي ڏس پڙهين کان، آڻائي امين،

شرع جا، شر چئي دَنگ ورهايا دين،

هاڻي چولا پائي چِينِ، تون پَٽُ پهري ويهه مارئي.

11-

پٽ پهريندس ڪينڪي، مارن بنا مُور،

سانگين جا ساهه ۾ پلٽي پيا اٿم پُور،

ماڙيچن جا من ۾ گهايو وجهن گُهور،

سچ چوان ٿي سومرا، آهن ساهه اندر سُور،

روئي رهنديس ڪينڪي حاويلين منجهه حمير،

ليمون چئي، هن لوڪ ۾ تنهنجا طعام به ڀانيان تير،

هاڻي کاڄ ڀلا آهن کير، سي وڃي پيئنديس پنهوارن سان.

12-

پيئڻ پنهوارن سان، تنهنجو ڪامِڻ ٿيندو ڪونه،

ماٺ ڪري ويهه مارئي، اِها لاهي اونَ،

پري ٿيا ونهوار، جن جي ڪُوڪ نه پئي ٿي ڪَن،

پَهر پوشاڪون پَٽ جون، گوهر پاڻ گَوَن،

اهي اٿئي حاويليون حمير جون، جيڪي چِيروليون چون،

هنڌ کٽولا حُور، توکي اِتي مُشڪ مِلن،

لکين اٿئي، ليمون چئي، ٻيون بهاريون باغن،

هيءَ ٿا توکي چڱي ڳالهه چون، سا تون مڃ کڻي مارئي.

13-

ڪيئن مَڃـٖـي ويـٖـهي مارئي، جنهِن جو اُداسي ارواح،

ساريو تن سانگين کي ٿو سِڪي منهنجو ساهه،

ڪوٽن مان ڪڍي ڇڏ، اڄ ڀانيان توکي ڀاءُ،

ادا! اهڙي ڳالهه جو تون وير نه ڪر وڌاءُ،

منهنجي مداين جو آهي سائينءَ کي سماءُ،

ڪيئن لڪايان، ليمون چئي، ٿو ڏسي رب الله،

ملي تن مارن سان، منهنجو پورو ٿئي پساهه،

هاڻي تاب نه هلندو تاءُ، اڳيئون اميرن جو.

14

اڳيئون اميرن جي، ڪانهي جاءِ جدا،

جيئري هِن جهان ۾ جيڪي ڪم ڪندا،

اڳيئون اجورا تن کي مڙيئي ملندا،

مارو مونکي ملير ۾ چڱائي چوندا،

دُهرٖي دين ايمان جو، ڏاج وٺي ڏيندا،

ليمون چئي، هن لوڪ مان، مون  نال وٺي ڏيندا،

هاڻي اوڏاهُون ايندا، ڪاغذ قريبن جا.

15-

ڪاغذ قريبن جا، توکي ڪامِڻ ڏيندو ڪير؟

مارو رهيا ملير ۾، جن جو پري آهي پير،

هتي ڪوٽ حمير جو، تنهن سان ڪونه وجهي ڪو وير،

ماٺ ڪري ويهه مارئي، مَن جو لاهي مـٖـير،

وسار ڪين وجود تؤن، ڀاڻُ تني ڀير،

انهن پنهوارن جي پر کان، توکي ڪچو چوندو ڪير،

هِت ٿو ساهه سڏائي سـٖـيرُ، پر آهي دُڪو تو ۾ دم جو.

16-

آهي دُڪو دم جو، رضا منجهه رهـٖـي،

مارن ڏي ملير ۾، پئي ٿي واٽ وهـٖـي،

اَڄائو اُهو چئجي جيڪو ڪوڙي بات ڪهي،

آءٌ ته وينديس اوڏهين، جت اميد مون کي آهي،

موٽي وينديس مارن ڏي، قرب منجهان ڪاهي،

چارينديس چاه مان، وڃي پَهُون پهرائي،

هاڻي وَرِي ورائي، مون کي حاڪم چئو نه هيترو.

17-

حق چوڻ حاڪم کي، سچي ڳالهه ثواب،

ڪاهي آيو هئس ڪوٽ مان، ڪري ڪوهّ ڪَساب،

کاڻي مون کي کوهه تي، ڏين ها جوءِ جواب،

موٽائِين ها مير کي، اهڙو ڏيئي آب،

هاڻي قابو ٿئين ڪوٽن ۾، آهي بند به تنهنجو باب،

ماري توکي ماه ڪندس، ڪهي هت ڪباب،

هاڻي تڪڙ ۽ تاب، تنهنجو هلندو ڪونه حئير سان.

18-

هلڻ حميرن سان آهي وڙ نه اسان جو وير،

مارن جا مونکي، اڄ مهڻا ڏي نه مير،

اڳ نه ٻڌا هئم اوڏهين، ڪي ظلم جا زنجير،

هاڻ ته قسمت آنديس ڪوٽ ۾، آهيان قضا جي ڪِير،

موٽي وينديس مارن ڏي، ادا خان امير،

سائين منهنجي ساهه جي، سهنجي ڪندو سيِر،

لکئي جا، ليمون چئي، تون هڻين ٿو تِير،

ائين عمر ادا نه ڪر، ماڙيون آڇ نه ميِر،

ظاهر لاهه زنجير، ڪڍ ڪنگالڻ ڪوٽ مان.

19-

پيهون پنهوارن جون، آهن ٿرن تي ٿاڪ،

وُٺا آهن مينهن ملير تي ٻي مٿئون پئي اٿن ماڪ،

سوين تن جي سِڪَ ۾، آيا هيڏي ٻڌي هاڪ،

اوڏي تن جي اڱڻ کي، اچي اڏيائون اوطاق،

دُهرا لٽا دِين جا، پهريائون پوشاڪ،

اِهو اٿئي پاهت پنهوارن جو، ٿا پڙهن ڪلمون پاڪ،

لکئي جي، ليمون چئي، ماري ٿي مذاق،

هاڻي وير ڏيئي ويا واڪ، هرڪا حق حلال جا.

20-

هوڪا حق حلال جا، پڙهي ٿا پارين،

مٺڙا مِٽ ملير ۾، سانگيئڙا سارين

مِٺڙا مِٽ ملير ۾، ٿا اوٿڻ اُٿارين،

مِٺڙا مِٽ ملير ۾، ٿا چُوڙيليون چارين،

حيف تني جي حال کي، جيڪي وطن وسارين،

لکئي جون، ليمون چئي، مون کي ميارون مارين،

هاڻي ڳڻتيون ٿيون ڳارين، مون کي ماروئڙن جون.

21-

ماندي ٿيءَ نه مارئي، اِجهي مارو مال،

هُو اٿئي پکا، هو اٿئي پيهون، تو ڇو هِت هيڻا ڪيا آهن حال،

مارئي ملير مان آئي آهين ڪنگالڻ ڪالهه،

عمر ساڻ اُٺ تي، تون ناحق آئين نال،

مَري پَئين ها ميدان ۾، اها ڳوٺ ٻڌن ها ڳالهه،

ٿئين ها سُرهي سنگهارن ۾، لاکيڻي لال،

تو جيڏيون ملير ۾، تن سان حُب مان ونڊج حال،

تن مارن جي مقال، هاڻي ڪنهن سان ڪندئين ڪوٽ ۾.